Geenstijl

Wij hadden dit pareltje van de Ombudsman dit weekend even gemist omdat we te druk waren met onze eigen witte schuld

Stel. Je hebt een poppenhuis. En in dat poppenhuis, zit een deurtje. En dat deurtje, dat staat op een kier. En die kier, daar zit een heel erg klein gaatje in. En dat gaatje, daar zit dan een minuscuul rondje in. Als je door dat rondje naar buiten probeert te kijken, dan heb je ongeveer een idee van het referentiekader waardoor de cultuurredactie van NRC Handelsblad naar de wereld kijkt. In dat referentiekader is het aller aller aller aller aller allerergste wat er kan gebeuren, dat de Volkskrant eerder een recensie heeft van de veelbesproken vertaling van Amanda Gormans gedicht The Hill We Climb dan NRC Handelsblad. 

Logisch dus dat er paniek was op de redactie, toen zulks gebeurde. En logisch ook, dat redacteur Toef Jaeger in die paniek Quinsy Gario vroeg of hij misschien een paar stijl-, denk- en schrijffouten achter elkaar kon zetten, dondert niet wat eigenlijk, we moeten nu iets hebben, alsjeblieft, dit heeft echt niks met je kleur te maken, echt niet, wij zijn hier heus geen racisten die denken dat alleen zwarte mensen poëzie van andere zwarte mensen mogen recenseren, maar we vinden het wel fijn als we een zwarte recensent hebben want dan kunnen we tenminste impliceren dat iedereen die over die stijl-, denk en schrijffouten struikelt een racist is, alsjeblieft Quinsy, stuur gewoon je 'Draft', het moet echt nu, sneller alsjeblieft, de Volkskrant van gisteren ligt alweer bij de visboer, Quinsy, Quinsy, red ons, red ons, Quinsy, Quinsy, ALSJEBLIEFT.

En nog logischer eigenlijk dat Quinsy Gario zich vervolgens een beetje genept voelde toen sinaasappelsapdief Marcel van Roosmalen zich een dag later in hetzelfde NRC Handelsblad vijf ballen uit zijn vlekkerige broek lachte. Zo ga je niet met mensen om, zelfs niet als die mensen politici zijn die door hun eigen partij op dubieuze gronden buiten zijn gezet wegens 'onveilig' gedrag. Dit hoef je niet te pikken, Quinsy. Eis herstelbetalingen.