Geenstijl

Ja mensen praten wel altijd over homo's enz, maar vuurwerkbommen zijn ook geen lieverdjes hoor.

Eerst bovenstaand in voormalige homo- en jodenhoofdstad van Nederland. Amsterdammer Steven van Helvoort bebombardeerd wegens z'n geaardheid. "“Ik zat nog geen handlengte bij het raam vandaan toen ik een harde explosie hoorde. Ik heb gauw mijn hond opgepakt en ben naar de keuken gerend. (...) Ik voelde aankomen dat zoiets zou gebeuren.” Recent timmerde hij daarom al het klapraam van zijn woning al dicht." En het is nou niet alsof hij met een hartafwijking en scootmobiel de meest mobiele was. En hij is dus al tien jaar het haasje. "“Dat gebeurt al tien jaar, vanaf de eerste dag dat ik hier woon. Mijn ramen zijn beklad, bespuugd en besmeurd met poep. Er is ook al eens een steen door de ruit gevlogen en mijn brievenbus is opgeblazen.” Volgens Van Helvoort is zijn geaardheid aanleiding voor het getreiter. “Als ik mijn hond wil uitlaten staan hier vaak vijf á zes jongens in de hal. Homo, flikker, alles heb ik voorbij horen komen. Vier mannen hebben mij in het donker eens met de dood bedreigd. ‘We weten waar je woont en we maken je af als je zo doorgaat,’ zeiden ze tegen me.”"

Dan onderstaand in het immer pittoreske dorpje Babberich (wiki) met slechts 1820 inwoners. "Een groepje jongeren had het volgens De Roij gemunt op hem en zijn man, Katawut Sritongh-De Roij (38). Nog geen jaar woonde het homostel in de voormalige pastorie van Babberich. Na een reeks pesterijen vertrekt het paar uit het dorp." Eind juni begon de ellende. "“We hoorden iets keihard tegen de garagedeur naast het huis knallen. Ik zag drie jongens met een bal weglopen. Ze keken om, maar zeiden niks. Een kwartier later hetzelfde liedje: weer keihard een bal tegen de deur. Toen renden ze hard weg. Om tien voor acht die avond: wéér een klap. Op de grond lag een colablikje (...)”". En het eindigde niet in juni. "De Roij krijgt nog koude rillingen als hij denkt aan de steen die over de schutting vloog. ,,Katawut zat in de tuin, je moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren.” Ook huivert hij bij de herinnering aan de dag dat hij en Katawut met een bevriend stel in de tuin zaten te bridgen. Weer vloog er wat over de schutting. De Roij: ,,Het was een blikje. Tegelijkertijd hoorden we roepen: ‘Homo’s! Homo's!’ Ik schaamde me tegenover mijn vrienden, ook een gay-stel. Toen besefte ik: dit houdt niet op.”"

Inderdaad, dit houdt niet op.