Geenstijl

De politiek is een teek die parasiteert op vrijheid

Zoals u weet is omkopen verboden. Smeergeld mag in sommige gevallen, maar echt daadwerkelijk omkopen dus niet. In de economische context is de reden hiervoor heel simpel: als er geen omkoping plaatsvindt, dan “wint” het beste bedrijf/product met de beste prijs. Mocht er een ander bedrijf of product zijn wat meer waarde geeft voor dezelfde prijs (of zelfde waarde tegen lagere prijs), dan zal de klant deze snel vinden. Dit geeft elk bedrijf weer de stimulans om te blijven letten op kosten (en dus prijs) en om het product een hogere waarde mee te geven (branding, innovatie, en zo verder). Door omkoping, wordt dit hele proces stilgelegd en hoe langer deze situatie voortduurt, hoe disproportioneel hoger de gemiste economische voorsprong. Dit is ruwweg wat er bedoeld wordt met een vrije markt (economische vrijheid). Het vrijemarkt-denken zou eigenlijk ook moeten gelden voor de politiek, maar helaas is dat niet het geval. De politiek hanteert een systeem die niks moet hebben van de “vrije markt” gedachte. Sterker nog, de politiek parasiteert op vrijheid in brede zin.

Op nationaal niveau heeft de politiek zo haar eigen beloningsstructuren die een omkopende werking hebben, wat uiteindelijk de vrijheid van burgers ondermijnt. Zo is er de partijdiscipline. Als een kamerlid niet meegaat met het standpunt van de partijleider, dan ligt hij of zij er bij de volgende verkiezingen af. Dissidenten worden van de kieslijst afgedonderd of op een lage onverkiesbare plek gezet. Hiermee wordt een politicus dus loyaal gemaakt aan het partijbelang en niet aan het belang van zijn achterban. Het losweken van enige loyaliteit aan de kiezer, is een geïnstitutionaliseerd beginsel in onze politiek; het is een vorm van omkoping als u het mij vraagt. En als er door fout beleid een politicus moet worden opgeofferd, dan komt er een andere beloningsstructuur om de hoek kijken: de banencarrousel. Voor iedere goed dienende politicus (dus loyaal aan de partij), wacht er ergens een mooi baantje als commissaris (hoi Croque Humide van Aartsen), adviseur (hoi Melkert), onderzoeksleider (hoi Pechtold!), en zo verder. Het is een club die dus goed zorgt voor zichzelf. Iets voor de kiezer doen is vaak een bijzaak. 

Op internationaal niveau, is het allemaal nog veel erger met de omkoopmechanismes. Ik zal het in deze column niet hebben over het IMF, de Wereldbank (hoi Melkert) de VN (elke klus in een wip geklaard) (weer hoi Melkert) en zo verder, hoewel deze organisaties vele markante voorbeelden hebben van allerlei soorten corruptie. Nee, ik hou het vandaag dichter bij huis en ga de EU even voor u aanstippen. De EU met al haar instituties, heeft vele mooie voorbeelden van corruptie, maar in deze column zal ik mij niet focussen op de ongeoorloofde corruptie (genoeg voorbeelden), maar de geaccepteerde / geïnstitutionaliseerde corruptie. Sterker nog, deze laatste vorm van corruptie is de modus operandi van de EU. 

Landen worden “omgekocht” door middel van subsidies. Zo zijn er ontwikkelingsfondsen, landbouwsubsidies, en zo verder. Lid zijn van de eurozone heeft weer als voordeel dat de ECB ervoor zorgt dat je staatsschulden worden opgekocht (en dus je rente kunstmatig laag wordt gehouden). Van de week werd zelfs bekend gemaakt dat de ECB ook EU-landen gaat helpen die niet de euro voeren. Dit klinkt lief, maar de constructie zit zodanig in elkaar dat deze landen juist zullen gaan investeren in EU-staatsschulden, want die zijn nu net geschikt als onderpand voor deze goedkope ECB financieringslijnen.   

Landen worden ook omgekocht dan wel “gechanteerd” om lid te worden van de EU interne markt. Doe je dit als land niet, dan krijg je allerlei opwerpingen waardoor het moeilijker en duurder wordt om jouw producten te slijten binnen de EU. Vaak wordt dit vrijhandel genoemd, maar het is dus gewoon gereguleerde handelsprotectie; iedereen in de club geniet bescherming tegen de concurrentie buiten de club. Grote bedrijven zijn hier vaak bij gebaat en zij laten deze blijdschap op vele manieren blijken (waaronder de banencarrousel), maar de consumenten worden benadeeld (zonder dat ze dit doorhebben) via te hoge prijzen, lagere innovatie, lagere economische groei en lagere werkgelegenheid.

Personen, daarentegen, worden wel heel opzichtig “omgekocht” door de EU. Zo hebben mensen die werkzaam zijn bij de EU een buitenproportioneel hoog salaris, zeer riante bijkomende faciliteiten en vergoedingen, en een pensioen waar 99,99% van de mensen alleen maar van kan dromen. Overigens is het blijkbaar wel zo dat als je tijdens je pensioen kritiek hebt op de EU en haar organisaties, de EU je pensioen kan korten! De hoge salarissen en vergoedingen dienen maar één doel: de beloning moet hoger zijn dan de beloning voor eenzelfde functie in de nationale politiek. Waar in de nationale politiek er alles aan wordt gedaan om de loyaliteit van de politicus te verleggen van zijn achterban naar de partij, zo doet de EU er alles aan om de loyaliteit van haar politici te verleggen van de nationale staat/partij naar de EU. Of het nu Frans Timmermans, Jongerius, Van Baalen, Sophie in ’t Veld, of Paul Tang betreft, allen hebben vaak genoeg laten zien dat het EU-belang boven het Nederlandse (partij) belang werd geplaatst. 

De manier waarop de politiek, nationaal een internationaal, vooral haar eigen belangen nastreeft, is genoeg reden om het systeem zoals we het nu kennen eens grondig te hervormen. Veel van de problemen die we nu hebben komen door deze nefaste systematiek van omkoping die niet in het belang van de burger handelt. Net als een economie de beste resultaten geeft bij een vrije markt (als er echte concurrentie kan plaatsvinden en waar consumenten aan de touwtjes trekken), zo ook zou dat in de politiek moeten gaan gelden. 

Er is helaas maar één land waar ze goed in de smiezen hebben dat er dan een systeem gehanteerd dient te worden wat het belang van de politicus linkt aan het belang van de kiezer: Zwitserland. Hier in Nederland probeerde Van Mierlo het, maar zijn eigen partij heeft hem en de kiezers een enorme streek geleverd. Sinds kort noemen wij een dergelijke streek een Geneetje (heads up for Omtzigt). 

Nu hebben we dus een nauwelijks vrije economie die steeds minder vrij wordt gemaakt door politici om zodoende hun eigen belang te dienen. De kleptocratie die hier uit voortkomt, zal onze vrijheden (in de breedste zins des woords) beetje bij beetje blijven afpakken tot er alleen nog maar befehlen zijn. De strijd die kiezers nu eigenlijk zouden moeten voeren is één vrijheidsstrijd. In plaats daarvan wordt hen voorgehouden dat zij zich bezig moeten houden met de klassenstrijd, rassenstrijd, groenestrijd, en zo verder.

En nu drie keer raden wie keer op keer de klassen, rassen, en groene dogma’s lopen te promoten?