Geenstijl

Links is ontiegelijk laf. Want Links Nederland wil het niet over het i-trio immigratie, integratie en islam hebben.

Pertinent niet. Nooit. De grenzen staan open, iedereen is welkom, en iedere migrant is een vluchteling die we ondanks afkomst, antidemocratische religieuze overtuigingen en/of economische kansloosheid in deze contreien moeten koesteren. In de Europese herberg is ruimte voor iedereen, want dat zijn we vanwege ons eigen verleden aan de wereld verschuldigd. Basta. Daarmee legt links het debat over een paar enorme, toekomst bepalende vraagstukken bij andere, niet-linkse mensen en partijen. En zodra die zich schuldig maken aan het bespreken van die enorme verantwoordelijkheid, rijdt links de strontkar over ze uit. Laf, laffer, links.

Je zal ons niet horen roepen dat je ‘niks mag zeggen in dit land’, want je mag alles zeggen in Dit Land. Het is alleen wel een feit dat bepaalde specifieke onderwerpen lastig of moeizaam bespreekbaar zijn, omdat het opwerpen van bepaalde discussies kan leiden tot sociale stigma’s, sociale uitsluiting of harde, meestal onterechte verwijten van onfrisse ideologieën.

Gesteund door een grote en veelal via NPO, MSM en culturele sector door henzelf gecreëerde groepsdruk om “de juiste mening” te hebben, te houden en te verkondigen, wordt het grootste migratievraagstuk van onze tijd (namelijk: hoeveel exogene invloed het westen, de rechtsstatelijke democratie en de liberale vrijheid kunnen verdragen) genegeerd en gebagatelliseerd, en worden deelnemers daaraan om niets verdacht gemaakt. 

In eigen land wordt de cultuursector gedwongen (goeddeels door zichzelf, in een circulair vuurpeloton) om continu op het sentiment rond migratie te hameren vanuit een dogmatische en dwangmatige omarming van holle termen over “diversiteit” en “inclusiviteit”. Ook het cabaret - zo belangrijk voor ontspanning en ontwapening in loodzware maatschappelijke kwesties - loopt op eieren, of is in humorloze prekerigheid vervallen (hoi Dolf). Oudejaarsconferences zijn lessen maatschappijleer geworden (dag Claudia).

Niet schieten, we zijn vrolijk rechts
Op de NPO reizen volle Corendonvluchten vol B- en CN’ers met enige regelmaat af naar migrantenkampen op Griekse of Italiaanse eilanden om tot tranen geroerde televisiebeelden van zichzelf te laten maken omdat kijkers die proxy tenminste begrijpen: Johnny de Mol, Eus en Sophie Hillbrand moeten huilen, dus dan zal het wel heel erg zijn. Eenieder die toch nog jamaart, krijgt de foto’s van aangespoelde Aylan onder de neus geschoven en de snerend oneerlijke vraag “Is dít dan wat je wil, jij onmens?” er nog eens flink in gewreven. Op televisie wapperen zelfs rechtse omroepen uit arren moede maar met witte vlaggen waar “Niet schieten, we zijn vrolijk rechts!” op staat. 

Breekijzers zijn er heus wel, maar die hebben - murw gebeukt door jaren van niet aflatende deugtsunami’s - vaak de neiging om een te harde lijn te kiezen die in strijd is met grondrechten (PVV met z’n koranverbod en totale moskeesluiting), of ze verzanden in hobbyfilosofische ornithologe omvolkingstheorieën die gedragen worden op de bruine slippen van het boreale gedachtengoed. Daar tussenin wil de vvd nog wel eens als bliksemafleider fungeren (‘Beter uitzetbeleid!’, ‘Geen verblijfsvergunning voor wetsovertreders!’ of ‘Ja, dus?’ schamperen tegen kinderen), maar behalve dat ze daarmee het strontkanon een paar dagen op zichzelf gericht zien, weet iedereen dat de Dilan-Bingo na een decennium vvd alleen uit holle woorden en nooit uit praktische daden bestaat. 

Ondertussen zijn in heel Europa de beelden en berichten van, met en over de negatieve uitwassen van ongeremde immigratie, falende integratie en dogmatische islam dagelijkse kost. Op internet, in de kantlijn en in de marge, welteverstaan - vooral opvallend niet in de kranten en op televisie. Althans, niet zonder disclaimers (“Het half onthoofden van argeloze voorbijgangers door iemand die 'Allah akbar' riep was de daad van een eenzame verwarde man”) en het weglaten van feiten over afkomst, uiterlijk en religieuze overtuigingen die een rol zouden kunnen hebben gespeeld bij verdachten en daders van criminaliteit of geweld. 

Stelt de Volkskrant nou VRAGEN?
Hoewel: inmiddels is zelfs De Volkskrant van uitroeptekenend “Niks aan de hand in Zweden!” opgeschoven naar voorzichtig vragend “Wat is er aan de hand in Zweden?”, een vraag waarop ze het antwoord vóór het Wirschaffendaswunder al hadden kunnen weten, hadden ze niet jarenlang energie gestoken in het verdacht maken van de vragenstellers, maar het hete hangijzer zelf met een open vizier tegemoet getreden.

Maar dat kon niet, en kan niet, omdat het niet mag, van zichzelf. Omdat links te laf is om die grote vraagstukken eerlijk te bevragen. Liever werpen ze zich op het volgende, in hun ogen nóg grotere probleem: de opwarming van de aarde. Waarbij ze, net als bij Aylan, wederom een kind gevonden hebben om als levend schild te gebruiken voor hun sentimentele strijd. Internationaal is het Greta, in Nederland hebben we nu Lars. En als die kinderen zich uitspreken over de enorme problemen en uitdagingen waar de mensheid zich voor gesteld ziet, dan dienen we allemaal te luisteren, en het kind als volwaardige debatpartner te accepteren. Of nee, zelfs dat niet: je mag alleen maar luisteren. Zodra je hun profetieën met enige kritiek pareert, krijg je meteen de linkse lafheid weer om de oren: “Durf je wel, tegen een kind?” Alsof we zelf kinds zijn.