Geenstijl

Het werd goedkoper de krakers van We Are Here te ontruimen, dan met een paar pelotons ME te gaan posten.

Afgelopen zondag sloeg We Are Here weer toe. Ditmaal een pand van een Turkse ondernemer. Eerste meldden politie en justitie dat een ontruiming nog weken zou duren. Er werd een pand bezet van enkele tonnen, de verbouwing kwam stil te liggen, de autohandel kon niet worden geopend, tienduizenden euro's aan misgelopen omzet, terwijl alle kosten doorliepen. Zo'n bezetting zou hem en zijn bedrijf kunnen ruïneren.

Krakers moesten de mogelijkheid hebben een kort geding tegen een eventuele ontruiming (FOTO'S) aan te spannen. In zijn algemeenheid is dat een beleidsrichtlijn van het openbaar ministerie. Niet geheel vrijwillig, onze Hoge Raad vond dat volgens Europese regels het huisrecht in enkele uren kan ontstaan en dat eigendom daarbij geen rol speelt. Daarmee werd een fors deel van de nieuwe kraakwet gesloopt.

Gelukkig kent die beleidsrichtlijn vier uitzonderingen, waarbij zonder rechtsgang direct ontruimd wordt, net zoals bij andere inbraken. De eerste is als iemand anders er woont, en zijn of haar huisrecht door de kraak geschonden werd. Denk hierbij aan het douchende meisje dat slachtoffer werd een kraakpoging of mensen die jarenlang wonen en een veldslag mochten leveren.

De tweede uitzondering is dat de krakers worden verdacht van andere strafbare feiten. Dat lijkt me in het geval van We Are Here ruimhartig van toepassing. Neem het geweld tegen een fotograaf, of tegenover de kraakstem. De vernielingen van de toegangsdeuren of de vechtpartijen met bewoners. Dat zijn bedrijf door de kraak niet meer kon functioneren zit ook in deze uitzonderingsgrond.

De derde uitzonderingsgrond is een gevaar voor de krakers of omgeving. De brandweer en de netbeheerder zijn bij het bewuste pand geweest en hebben de situatie als onveilig bestempeld. Dat komt mij vreemd over, het is een normaal pand, midden in een verbouwing. Toch was hun oordeel genoeg om toch direct te ontruimen.

De vierde is een verstoring van de openbare orde en veiligheid door de krakers. Dit lijkt mij bij We Are Here bij alle kraken het geval. De houding tegen omstanders waar een meningsverschil mee bestaat is barbaars. Mensen die alleen observeren en vastleggen, worden al aangevallen. Alleen goedgekeurde media mogen filmen. Zo werkt het in Nederland niet.

Hier zit een veel betere reden in om tot directe ontruiming over te gaan. Er was een facebookoproep voor een (intimiderend) protest. Deze had iets te veel aanmeldingen. Er ontstond een terechte vrees voor een veldslag tussen krakers en mensen die deze wetteloosheid en handelingsverlegenheid niet meer slikken. Het werd goedkoper te ontruimen, dan met een paar pelotons ME te gaan posten.

De Turkse gemeenschap reageert immers wat collectiever en samenhangender. Edwin Wagensveld deelde wat flyers uit bij een moskee, werd aangevallen door vijftig jonge Turken. Het was toen gemakkelijker om Edwin weg te brengen. Het lijkt wel alsof de politie meer bezig is wat met de onderbezetting nog haalbaar is, dan het wetboek. Niet met het recht, maar het recht van de sterkste.

Klein leed, want politie en justitie zijn op het idee gekomen om zelfs bij verkrachting een FOEI-gesprek te houden. Honderden zedenzaken blijven te lang liggen, hopelijk stopt de dader na een pedagogisch gesprek. Dat zo'n gesprek een later onderzoek, vervolging en veroordeling saboteert, wordt op de koop toe genomen. De politie heeft dus zeker geen tijd voor een wekelijkse ontruiming.

Het is bijzonder vreemd dat We Are Here niet net zoals Vereniging Martijn of vele motorclubs is verboden. De beweging roept op tot inbraken en trekt al jaren met een reeks van strafbare feiten door agglomeratie Amsterdam. De rechter heeft namelijk juni 2018 al geoordeeld dat het estafette-kraken een patroon is, een verstoring van de openbare oplevert en zo verder.

De rechter was ook ontstemd dat de groep reguliere opvang weigert. Deze illegalen zijn niet dakloos, onder legalen is dakloosheid verdubbeld. Voor iedere uitgeprocedeerde *We Are Here-*asielzoeker die jarenlang door de belastingbetalers gefêteerd is, zijn ongeveer een miljoen vergeten vluchtelingen die het een stuk minder hebben.

Theodor Holman schreef vorig jaar al: “Als we ons medelijden laten rechtspreken en niet de rechter, dan stellen wetten niks voo**r.” Deze heren verdienen ons medelijden totaal niet. Ze maken een karikatuur van vluchtelingen. Niemand denkt meer aan een moeder met kleine kinderen die jarenlang vastzit in een kamp midden in de zandbak.

Er ontstaat door deze gezonde, vitale en agressieve mannen een uitzonderlijk negatief beeld van asielzoekers. Ze hebben het waanbeeld dat ze op zaken recht hebben, en die met geweld kunnen opeisen. Ze voelen zich onaantastbaar. Ze worden niet aangehouden, zitten niet vast en worden nooit veroordeeld in de kosten van juridische procedures.

Bij deze kraak weer geen aanhoudingen. Dat is vreemd, wat niet alleen het kraken, maar ook het verblijf in een kraakpand is strafbaar gesteld. Terwijl ze langs de agent naar buiten lopen is de agent getuige van een gemakkelijk heterdaadje. Er staat een jaar celstraf op. Daar zijn al krakers voor veroordeeld.

We Are Here wordt een stuk milder behandeld, maar ook de Maagdenhuis-krakers ontliepen na 668.000 euro schade de dans. Steel een brood omdat je honger hebt, en je zit langer op het bureau. De boerka is verboden, maar er wordt niet vervolgd. Blokkeerfriezen leveren hun DNA in, deze heren wordt niets gevraagd. Het handelen van Vrouwe Justitia wordt onnavolgbaar.

Het gemeentehuis van Amsterdam verkeerde tijdens de ontruiming in angst. De deuren gebarricadeerd, alsof het een kraakpand was. De ambtenaren binnen opgesloten, alsof ze het pand gekraakt hadden. Wachtende op busjes met betogers die niet kwamen. Net zoals echte krakers de komst van de Mobiele Eenheid en Bratra vrezen. Een compleet omgekeerde wereld.

Belasting betaalde je voor rechtspraak, grensbewaking en politie. Dat sociale contract is opgezegd.