Geenstijl

Eigenlijk is het ontzettend oneerlijk. Onredelijk. Maar echt, zó unfair.

Zoals wanneer je een tall caramel macchiato bij de Starbucks bestelt en dat ze dan eerst je naam verkeerd op de beker schrijven en je daarna ook nog ontdekt dat ze voor die 37 euro maar drie druppels caramelsiroop in je kartonnen beker gedaan hebben, dat soort oneerlijkheid. Zo voelt het nu ze de satire van ons afgepakt hebben. 

Het begon onopvallend, toen we als vanzelf stopten met lachen om televeesatire. Koefnoen, Draadstaal, Lama's en alles van Sanne Wallis. Haalden nooit meer Koot, Bie of Jiskefet qua niveau. Omdat matige toneelspelers alleen nog maar gratuite karikaturen van gewone mensen konden maken. Veilig, voorzichtig en altijd een beetje omlaag trappend. Maar vooral omdat de werkelijkheid de satire begon in te halen. Je kan de televisie uit laten en hoeft de krant maar open te slaan om een beetje te lachen om life's great satire, of naar buiten te lopen om het live mee te maken. Het is overal, die postmoderne preutsheid om te léven en een beetje te luieren in de geneugten van het late kapitalisme, en het kweekt een krampachtigheid om voluit van te schateren.

Maar nu is de LOL er af. Dit is niet meer inspirerend, dit is hallucinant. De lach verstilt in een aanzwellende vrees. Een angst, dat het allemaal nog veel en veel erger wordt. Dat we dit schotschrijvende schimpersblog nooit meer met vrijzinnige satire kunnen vullen, nu de prikklok van het postmodernisme het vroegpensioen van de vrolijke verbazing heeft ingeluid en de nieuwe progressieve realiteit een onoverbrugbare voorsprong heeft genomen, de overrompelde satire in een opstijgende stofwolk achterlatend.

Deze vreugdeloze "vooruitgang" is met met zijn zevenmijlslaarzen van 'vlees eten is voor slechte mensen' tot 'verontschuldig je voor je vlieggedrag' via 'baarschaamte' naar een realiteit van praatgroepen met een klimaatpsycholoog vooruitgesneld, waar mensen - ongetwijfeld voor veel geld - hun EQ tot de zevende macht vermenigvuldigen met hun ecologische voetafdruk om Gaia, Al Gore en hun eigen onstilbare honger naar smoothies van voorgesneden, in veel te veel plastic verpakte ananasstukjes uit het versschap van de supermarkt op één lijn te krijgen met hun naar zaligmaking hunkerende westers-narcistische ego. Een praatgroep, waarbij dan één iemand bij ontbreekt omdat die naar New York is gevlogen voor een conferentie. Hoe parodieer je irrationele postmoderne paniek als die uit zichzelf, zichzelf al parodieert?

Keek op de Week en filterkoffie. Mooi was die tijd. En grijpbaar.