Het is hier geen filmstudio!

Postmodernisme is: verontwaardigd zijn over de ophef over je eigen antwoord op je eigen vraag in je eigen journaal. Postmodernisme is: klagen over etnisch profileren maar ondertussen Kamerleden van Turkse komaf verklikken bij de zenderbaasjes in Ankara. Postmodernisme is: boos worden als je fascist wordt genoemd maar er fijntjes op wijzen dat Mussolini toch maar mooi 20 jaar aan de macht was. Postmodernisme is: strijden tegen vooroordelen en Kamervoorzitters uitschelden voor kech. Postmodernisme is: Wassila Hachchi. Postmodernisme is: zeggen dat je een hekel hebt aan zetelrovers en plotseling van mening veranderen als een zetelrover zich bij je aansluit. Postmodernisme is: lachend een video maken over het vermeende narcisme van Thiery Baudet terwijl je eigen mediastrategie exact hetzelfde is en je je eigen terugkeer-zonder-ooit-te-zijn-weggegaan in de politiek hebt aangekondigd met een interviewer wiens tong nog steeds niet volledig uit je eigen achterste is gekropen. Postmodernisme is: springlevend.

Eigenlijk is het ontzettend oneerlijk. Onredelijk. Maar echt, zó unfair.

Zoals wanneer je een tall caramel macchiato bij de Starbucks bestelt en dat ze dan eerst je naam verkeerd op de beker schrijven en je daarna ook nog ontdekt dat ze voor die 37 euro maar drie druppels caramelsiroop in je kartonnen beker gedaan hebben, dat soort oneerlijkheid. Zo voelt het nu ze de satire van ons afgepakt hebben. 

Het begon onopvallend, toen we als vanzelf stopten met lachen om televeesatire. Koefnoen, Draadstaal, Lama's en alles van Sanne Wallis. Haalden nooit meer Koot, Bie of Jiskefet qua niveau. Omdat matige toneelspelers alleen nog maar gratuite karikaturen van gewone mensen konden maken. Veilig, voorzichtig en altijd een beetje omlaag trappend. Maar vooral omdat de werkelijkheid de satire begon in te halen. Je kan de televisie uit laten en hoeft de krant maar open te slaan om een beetje te lachen om life's great satire, of naar buiten te lopen om het live mee te maken. Het is overal, die postmoderne preutsheid om te léven en een beetje te luieren in de geneugten van het late kapitalisme, en het kweekt een krampachtigheid om voluit van te schateren.

Maar nu is de LOL er af. Dit is niet meer inspirerend, dit is hallucinant. De lach verstilt in een aanzwellende vrees. Een angst, dat het allemaal nog veel en veel erger wordt. Dat we dit schotschrijvende schimpersblog nooit meer met vrijzinnige satire kunnen vullen, nu de prikklok van het postmodernisme het vroegpensioen van de vrolijke verbazing heeft ingeluid en de nieuwe progressieve realiteit een onoverbrugbare voorsprong heeft genomen, de overrompelde satire in een opstijgende stofwolk achterlatend.

Deze vreugdeloze "vooruitgang" is met met zijn zevenmijlslaarzen van 'vlees eten is voor slechte mensen' tot 'verontschuldig je voor je vlieggedrag' via 'baarschaamte' naar een realiteit van praatgroepen met een klimaatpsycholoog vooruitgesneld, waar mensen - ongetwijfeld voor veel geld - hun EQ tot de zevende macht vermenigvuldigen met hun ecologische voetafdruk om Gaia, Al Gore en hun eigen onstilbare honger naar smoothies van voorgesneden, in veel te veel plastic verpakte ananasstukjes uit het versschap van de supermarkt op één lijn te krijgen met hun naar zaligmaking hunkerende westers-narcistische ego. Een praatgroep, waarbij dan één iemand bij ontbreekt omdat die naar New York is gevlogen voor een conferentie. Hoe parodieer je irrationele postmoderne paniek als die uit zichzelf, zichzelf al parodieert?

Keek op de Week en filterkoffie. Mooi was die tijd. En grijpbaar.

Stukje avondcourant voor wie graag even in zijn overtuiging bevestigd wil worden. Twee wetenschappers zijn hun filterbubbelende wensdenkcollega's beu en douwen een stormram in de safe space van de postmoderne docentenkamer.

Trump en zijn "alternatieve feiten" waarmee hij zijn hele bestaansrecht & presidentschap aan elkaar liegt, zo poneert het stuk, zijn het gevolg van postmoderne aandoeningen waar de (linkse) wetenschap al veel langer aan lijdt. Trump is het gevolg van een wetenschappelijk koers die in de jaren '70 werd ingezet en waar we nu ook buiten de campus zo hard onder lijden: gelegenheidsrelativisme. Dus Leo Lucassen die beweert dat er in de jaren '90 meer vluchtelingen waren. Gloria Wekker die beweert dat alleen blanken racist kunnen zijn. Martijn de Koning die de dood van Theo van Gogh relati-viert met zijn salafistenvriendjes. Daar spreken Maarten Boudry en Steije Hofhuis zich nu tegen uit, op de best denkbare plek: in de schoolkrant van postmodern Nederland (biebkopie). Hopen dat dit verzet tegen het postmodernisme doorzet, want in Engeland zijn de safespacestudentjes al gedachtenpolitie aan het inhuren - letterlijk! - dus het zal niet lang meer duren voor sujetten als Boudry en Hofhuis in het kwetscachot worden gesmeten.

\

Oh fuck (m/v). Voormalige zoekmachine Google is een Sociale Gerechtigheid Strijder geworden. De techgigant die diep in de dagelijkse levens van honderden miljoenen mensen kan kijken, heeft de eigen medewerker ontslagen die afgelopen week een memo schreef over gender(on)ongelijkheid. Het pamflet, getiteld 'Google’s Ideologische Echokamer' (hier de volle tien pagina's, Nederlands uittreksel bij TPO, TL;DR screenshot onderaan), leverde kritiek op Google's doorgeslagen diversiteitsbeleid. Hij schreef in volstrekt rationele bewoordingen dat het bestaan van een genderkloof niet altijd de schuld is van 'seksisme', maar ook van psychologische en biologische verschillen tussen mannen en vrouwen. Maar, zo gaat hij verder, dat is onbespreekbaar geworden vanwege het diversiteitsgedram, waardoor er een echokamer is ontstaan waarbinnen bepaalde overtuigingen en standpunten, hoezeer het gezond verstand die ook ondersteunt, niet meer kunnen worden besproken omdat de heiligheid van diversiteit niet mag worden aangetast. De memo, die overigens keurig begint met de disclaimer "I value diversity and inclusion, am not denying that sexism exists, and don’t endorse using stereotypes", staat "dus" vol met verboden gedachten. En daarom is auteur James Damore - in een ironische bevestiging van het gelijk van zijn memo - buiten geschopt door de Google GenderPolizei vanwege 'het in stand houden van genderstereotypes'. Daarmee bedoelt Google dat de medewerker in kwestie zich keurig hield aan de lessen Basis Biologie 101, maar dat mag helemaal niet meer in het postmoderne nageboortejaar 2017.  Dat valt tegenwoordig onder (quote Google-baasje) 'lastigvallen, intimideren, vooroordelen en onwettige discriminatie'. Man/vrouw is een patriarchaal onderdrukkingsconstruct van de witte man, elke letter van het alfabet representeert minstens 1 eigen gender en biologie is niet meer de basis voor zelf-identificatie. LEER HET NOU EENS, MENSEN. En don't be evil. We zijn toch geen Neanderthalers meer?

Voor de liefhebber van duiding, voetnoten en mensen die graag vertellen hoeveel boeken ze geschreven hebben, hier de mening van vier wetenschappers uit relevante velden. TL;DR: ze vinden het allemaal een uitstekende memo.