Geenstijl

Ene Cliff de Jong is vrijwilliger bij de Hoekse Voetbal Club. Maar nu kapt hij ermee, want iedereen loopt te zeiken en dat zuigt energie. Helaas zijn er in Nederland veel zuigers en weinig Cliffen. En nu is er weer een Cliffje minder.

Cliff heeft er namelijk geen zin meer in, zo schrijft hij. En da's jammer want mensen zoals Cliff zijn onmisbaar voor jou, als jij op zaterdagmiddag je dochter bij Pinoké dropt om zelf al bier zuipend met gelijkgestemden naar hockeymoeders te lonken. Dus steek eens de handen uit de mouwen voor je sportclub. Draai eens een bardienstje en loop niet te drammen dat Samantha thuis op de bank met een blokje kaas en een plakje leverworst op een bordje wil kijken naar een of ander zouteloos programma met Chantal Janzen. Dat kan Samantha best alleen en als het 'r niet zint gaat ze ook maar eens wat doen. Help eens mee bij een toernooitje. Schenk koffie. Kalk lijnen. Ja alleen vlaggen hoef je niet te doen, want voor hetzelfde geld schoppen tien tokkies je de vernieling in.

Ik heb besloten om het einde van het seizoen te stoppen als Hoofd Coördinatoren Jeugd in het Jeugdbestuur. Dit is het tweede jaar in het Jeugdbestuur en ik kan mezelf niet meer motiveren om ermee door te gaan. Van vrijwilligerswerk hoor je energie te krijgen, maar dat is niet meer aanwezig wegens verschillende gebeurtenissen, omstandigheden, etc.

Een aantal van deze gebeurtenissen, omstandigheden zijn:
- Vrijwilligerswerk ga ik niet doen, ik heb er geen tijd voor en betaal toch contributie?
- Ik ga echt geen kantinedienst doen, dat doen anderen maar.
- Waarom moet ik vlaggen, dat moet HVC’10 toch regelen?
- Mijn zoon gaat naar een andere vereniging, want hier komt hij niet verder.
- Waarom speelt mijn zoon zo laag? Hij wil hoger spelen, anders stopt hij ermee.
- Waarom krijgt mijn zoon geen goede trainer/coach? Dat moet HVC'10 toch regelen?

Je doet het als vrijwilliger nooit goed en dit is nog maar een kleine greep van wat er op ons pad komt. Mensen vergeten, dat het vrijwilligerswerk is en dat we afhankelijk zijn van vrijwilligers, want anders heeft de club geen bestaansrecht. En daar mis ik het stuk respect naar de vrijwilligers toe.

Dit soort gesprekken heeft het Jeugdbestuur tegenwoordig wekelijks en het kost ons heel veel tijd en energie. Vaak negatieve energie, want ook al geven we uitleg, dan wordt dit antwoord als een persoonlijke aanval beoordeeld, zonder enige zelfreflectie, met als gevolg dat mensen persoonlijk worden.

Mijn motto als jeugdvrijwilliger is “Als iedereen wat doet……” en “Je doet het voor de kinderen”, maar helaas denkt een groot aantal mensen er niet zo over.

De maatschappij verandert in negatieve zin en daar merken wij nu ook de gevolgen van. We zijn aan een dood paard aan het trekken en er komt geen beweging in met uitzondering van een (te) kleine groep mensen. Ik zie op dit moment geen licht aan het eind van de tunnel.

Ik ben 15 jaar actief geweest als jeugdvrijwilliger in de functies als trainer, coach, jeugdcoördinator, assistent-scheidsrechter, Hoofd Coördinatoren Jeugd en ik heb altijd voor iedereen en de club klaar gestaan, maar ik kan het helaas niet meer opbrengen.

Ik heb het vrijwilligerswerk voor de jeugd met alle liefde gedaan, heb er veel tijd en energie ingestoken en ik zal de mensen missen, waarmee ik heb samen heb gewerkt en die ik helaas, met een jeugdvrijwilliger minder, achter moet laten.

Ik hoop dat er iemand opstaat, die wel de motivatie heeft om dit verder op te pakken en de jeugd van HVC’10 met een frisse blik naar een mooie toekomst kan brengen.