Geenstijl

Op sommige momenten valt het mij best wel zwaar om een mooi GS waardig onderwerp te bedenken voor mijn zondagstuk. Over het algemeen kies ik iets uit het nieuws of wat mij anderszins aan het hart gaat. Meestal met een achterliggende boodschap. Afgelopen weken bestonden uit zo'n moment, voornamelijk nadat Willie Dille besloot het tijdelijke met het eeuwige te verruilen. Nu ben ik zo'n tiepje dat zich veel te veel aantrekt van andere mensen en hun emoties of welbevinden, maar in dit geval lijkt me dat niet zo heel raar. Dus deze ronde een nadenkertje over een lastig onderwerp en vaak een taboe: zelfmoord.

Willie werd - hoe je het ook wendt of keert - compleet in de steek gelaten door onze maatschappij. En zij was niet de enige, want het aantal jaarlijkse zelfdodingen in Nederland vertoont een stijgende lijn. 1871 mensen gooiden het bijltje er letterlijk bij neer in 2015. In 2016 kozen 1894 mensen voor hun eigen uitzichtloze einde. In 2017 waren dat er 1917, 23 meer dan het jaar ervoor. Nu lijkt 23 niet zo heel veel, maar dat zijn er toch bijna 2 per maand extra. Om de week eentje meer. En wat mij betreft nog erger: die stijging bestaat uit voornamelijk jongeren tussen de 10 en de 20 jaar oud. Ergens in Nederland plegen gemiddeld ruim 5 mensen per dag zelfmoord. Waarom?

Waarom kiezen deze mensen voor een vaak pijnlijk einde in plaats van te leven met al het moois dat de wereld óók te bieden heeft? Waarom letten andere mensen niet wat beter op? Iedereen is met zichzelf bezig. Als mensen vragen hoe het gaat, dan mag het antwoord vaak niet ingewikkelder klinken dan 'goed', want daar haakt de oppervlakkige vraagsteller gelijk op af. Iedereen denkt aan zichzelf, alles draait om geld, aanzien, macht of prestige. Kijk eens verder dan je neus lang is. Vraag je eens af waarom iemand zo stil is of ongelukkig kijkt. Maar de hardvochtigheid van sommige mensen is echt een vloek. Of nog erger: onverschilligheid. Denk niet dat een ander het wel oplost en dat je er zelf niets mee hoeft te doen als je geen directe familie bent.    

Zoveel mensen worden gepest. Of zijn eenzaam. Of voelen zich om de een of andere reden vreselijk in de steek gelaten. Feitelijk terecht of niet, je kunt het gevoel van mensen niet ontkennen. Sowieso wordt de druk vanuit de maatschappij om te presteren almaar hoger. Gezinnen met 1 kostwinner redden het bijna niet meer. Iedereen moet werken, er is geen tijd meer voor de kinderen, laat staan de aandacht om echt te kunnen kijken wat er eventueel aan scheelt. Zorg wordt steeds verder uitgekleed. Geitenwollensokken bij RIAGG-achtige instanties hebben zelf nog nooit een echt probleem van dichtbij gezien en inlevingsvermogen is dan vaak ver te zoeken. Wie hoort je als je je zo kut voelt dat je eigenlijk niet meer wil? Wie neemt de moeite om naar je te luisteren? Ècht te luisteren? En als je een fijne familie hebt en het vertrouwen alles te kunnen bespreken, wie gaat je dan professioneel bijstaan? En niet omdat je 'gek' bent, maar omdat je het gewoon even niet meer weet. Gewoon even de zon niet meer ziet.  

Beetje meer zorg vanuit de huisarts en andere doktoren en necrosis had ons waarschijnlijk nog dagelijks de les kunnen lezen. Beetje meer aandacht en fatsoen vanuit de Haagse politie en Willie was er wellicht nog geweest. Ik weet van tenminste 1 reaguurder dat die het eigenlijk niet meer ziet zitten, maar dat er een fijne familie en vriendengroep is opgestaan om samen een vangnet te vormen. En nee, sommige mensen zijn niet te helpen. Die zijn psychisch zo ziek of beschadigd dat niks meer helpt. Maar bel bij twijfel 113  en die mensen helpen je verder. Ook als je het zelf even niet meer weet.