Geenstijl

Het valt niet mee, schrijven in Nederland anno 2018. Je moet namelijk niet alleen mooie dingen schrijven over de kondiesjon huumeeeen maar vooral heel erg zorgen dat je niet kapotgeschoten wordt in het circular firing squad of identity politics. In de postmoderne theorie mag je namelijk alleen maar dingen schrijven over je eigen kleur of geslachtsdeel en dat levert vermakelijke taferelen op. De laatste grote op het schild gehesen held is Murat Isik, die niet echt kan schrijven maar wel met veel bijvoeglijk naamwoorden het migrantenleven Abdelkaderbenaliet. Die moet dus het boekenweekessay schrijven. Maar! Het gaat over vrouwen, dus nu zijn de vrouwtjes (okee, Sylvia Witteman en misschien nog wat andere dichteressen van wie u nooit heeft gehoord) weer over de pis dat het geen vrouw is. Een non-verkopende tampontypiste roept zelfs op tot een BOYCOTT maar niemand weet wie Beitske was tot ze haar gebrek aan talent met activisme probeerde te compenseren. Geestig weer dit. Nouja, zo lang het literaire leven bestaat uit politiek correct elkaar de maat nemen en cultuurslopend zijn (boe gewone Nederlanders! Boe mannen! Boe die verdomde blankes!) gaat de heropstanding van de literaire cultuur nooit gebeuren - schrijvers als cultuurdragers in plaats van veilige, formulistische cultuurslopers zijn toch wat leuker voor de rest van het land. Maar goed, die policorries he.