Geenstijl

Kolderpolderkomedie van deze tijd: de "goeismorreges juffrouw Jannie"-ambtenaren worden kapotgepest door kale mannen met rare brillen en rode schoenen van de Happines Consultancy. Het geld kan niet op, dus moeten ze allemaal maar gaan werken op vrolijke inspiring agile flexplekken. Verandering om het veranderen en om het taxpoet affikken is immers goed, in Nederland waar we het gebrek aan echte banen compenseren met het rondpompen van bullshit. Dus hebben de ambtenaren geen vast raam meer om uit te te staren, maar moeten ze met z'n zesduizenden als wilde dieren vechten om drieduizend flexplekken in het nieuwe megaministerie voor BuZa en Infrastructuur en Waterstaat. Willen ze niet, want je wordt ambtenaar omdat je houdt van rust en zekerheid. Dus worden alle ambtenaren die de hele dag "geprikkeld" en "inspired" moeten worden door flexplekken en kreatieve djembee-sessies gillend gek. 

 "Het grootste probleem zijn de flexplekken. Ruim zesduizend ambtenaren en diplomaten moeten het doen met slechts drieduizend bureaus. Op drukke dagen komen ze extra vroeg naar kantoor om een plekje te kapen door er persoonlijke eigendommen op achter te laten.

De onderzoekers vergelijken het gedrag van ambtenaren met ’handdoekjes leggen’. Dit is een bekend fenomeen onder vakantiegangers: ’s ochtends naar het strand hollen om een bedje te claimen met een handdoek en daarna aantreden bij het ontbijtbuffet.

Zo gaat binnen het ministerie het verhaal van een medewerker die uit protest een opklapbaar bureau van thuis heeft meegenomen. Een anonieme ambtenaar vertelt aan De Telegraaf dat sommige collega’s zelfs huiswaarts keren zodra ze constateren dat er voor hen geen plek in de herberg is. „Vooral op dinsdagochtend is het raak. Er staan dan lange rijen, want duizenden mensen moeten door zeven tourniquets naar binnen”, zegt een medewerker. „Op woensdag is het rustiger. Dan hebben veel mensen een papa- of mamadag.”

Schitterend dit, deze botsing van de oud-ambtelijke traagheid en de treurige lulligheid van de bullshitindustrie. Echt, van die kleine mannetjes met kleine leventjes die zich heel belangrijk vinden en die denken dat de kleur van de tapijttegels en het merk van de televisies aan de muur belangrijker is voor het functioneren van de organisatie dan gewoon lekker werken. SAD!