Geenstijl

Onze favoriete cultuurchristennicht Douglas Murray schreef het meest complete verhaal over Tommy tot nu toe, dus dat willen we u natuurlijk niet onthouden. Onderstaand dus gratis in jullie taal.

Tommy Robinson is een Britse politieke activist en "burgerjournalist" die bijna een decennium geleden bekendheid vergaarde toen hij de English Defence League (EDL) oprichtte. De EDL was Britse een straatprotest-beweging wiens doel waarschijnlijk het best samen te vatten valt als "anti-islamisering". Het ontstond in de stad Luton nadat een groep van lokale islamisten de thuiskomstparade verstoorde van een lokaal regiment dat terugkeerde van hun dienst in Afghanistan.

Vanaf het begin vroegen EDL-protesten aandacht voor zaken als sharia, islams houding tegenover minderheden en het fenomeen dat eufemistisch bekend zou komen te staan als "grooming gangs". In werkelijkheid ontaardden deze protesten vaak in hooliganisme en mild geweld (hierbij als vanzelfsprekend geholpen door zelf-omschreven "anti-fascisten"). De autoriteiten deden alles wat ze konden om de EDL te stoppen, en de media deed al het mogelijke om hen te demoniseren. In een voorproefje van wat komen zou, deden heel weinig mensen een inspanning hen te begrijpen. En niemand betaalde een prijs (veel mensen profiteerden er juist van) voor de claim dat de EDL simpelweg een fascistische organisatie was en dat iedereen die hen probeerde te begrijpen evenzo een fascist was. Het gebruikelijke verbod op brede generalisaties lijkt niet van kracht als de generalisatie die kant op kantelt. 

Ik interviewde Tommy Robinson vijf jaar geleden, nadat hij de EDL had verlaten (hij gaf zelf toe dat het hem niet gelukt was extremisten en daadwerkelijke neo-nazi's uit de beweging te houden). Zoals hij toen zei, een van de problemen als iedereen blijft volharden dat een bepaalde beweging een Vierde Rijk wil, is dat de mensen voor wie dat als een goed idee klinkt op komen dagen. Wat zijn andere tekortkomingen ook moge zijn, er is geen bewijst dat Robinson op deze manier denkt. Inderdaad, hij is ooit aangeklaagd omdat hij een nazi-sympathisant een kopstoot had gegeven nadat deze weigerde een EDL-protest te verlaten. Weinig mensen gaven aandacht aan zulke details. Het handgemeen werd gerapporteerd, de oorzaak niet. Het feit dat Robinson een nazi een kopstoot gaf verwerd tot alleen maar meer bewijs dat hij zelf een soort nazi moest zijn.

Hoe dan ook — Robinson werd iets wijzer, en begon zijn energie in een soort burgerjournalistiek / activisme te steken. Delen hiervan waren opmerkelijk dapper, andere delen opmerkelijk fout (zoals een video die hij afgelopen jaar maakte na de Manchester Arena-aanval, waarin hij woedend suggereerde dat iedereen die rondom een bepaalde moskee woonde een soort vijandelijke strijder moest zijn), en weer andere delen opmerkelijk onbezonnen — niet in de laatste plaats omdat het hem in het slechtst mogelijk licht afschilderde. 

Een paar maanden geleden ging Robinson naar Italië. Mei vorig jaar werd een Italiaanse televisiecrew die een rapportage maakte over migranten in Rome aangevallen door een aantal migranten nabij een plaatselijk treinstation. De presentatrice werd aangevallen en de hele zaak werd groot nieuws in Italië. Maar zoals het moderne Europeanen betaamt keerde iedereen na veel pappen en nathouden terug naar de semantische discussies die we zo graag voeren. Zoals of de term "no-go-zone" wel daadwerkelijk gepast is om een gebied te beschrijven waar een vrouwelijke journalist niet heen kan zonder fysiek aangevallen te worden. En zo gaan we rond en rond.

Robinson ging er een kijkje nemen en was even later ter plaatste met zijn eigen cameracrew om erachter te komen dat niets was veranderd. Het gebied werd nog steeds gedomineerd door migranten en een aantal van hen eisten al snel dat hij vertrok. Een van hen raakte in een intense confrontatie met Robinson en zei iets als "Ik kan je vermoorden", waarop Robinson zich prompt omdraaide en de man in het gezicht sloeg. Zoals wel vaker, was dit een geschenk voor zijn critici. De Daily Mail kopte “Far-right thug Tommy Robinson punches a migrant in Rome while filming in an apparent ‘no-go zone.’” De beslissing waar de aanhalingstekens in die kop wel en niet geplaatst werden vertelt een geheel eigen verhaal over moderne Europese mores. 

De controverse rondom hem zette door. In maart werd Robinson van Twitter verwijderd, waar hij bijna een half miljoen volgers had. Twitter (waar terroristische organisaties als Lashkar e-Taiba wel gewoon accounts hebben) besloot dat Robinson verwijderd moest worden wegens het tweeten van statistieken over islamitische verkrachtingsbendes die afkomstig waren van de door moslims bestuurde Quilliam Foundation. En het is dit dossier waarmee het meest recente Robinson-drama startte — en dat nu wereldwijde aandacht heeft.

Tien jaar geleden, toen de EDL opgericht werd, was het VK nog minder bereid om het fenomeen te confronteren dat zo eufemistisch "Aziatische grooming gangs" genoemd wordt (eufemistisch omdat er geen Chinezen of Koreanen bij betrokken zijn en er geen sprake is van 'grooming' maar van massaverkrachting). Destijds werden er maar een paar van zulke zaken erkend. Tien jaar laten brengt elke maand wel nieuws over een andere stad waar gangs van (bijna altijd Pakistaanse) mannen schuldig bevonden zijn van het verkrachten van jonge, vaak minderjarige, blanke meisjes. Deze realiteit — die niet ontkend kan worden en klinkt als een fantasie van de meest lugubere racist — is nu meermaals bevestigd door rechters alsook door de meest mainstream journalisten in het land. 

Maar het hele onderwerp is zo lelijk en oncomfortabel dat weinig mensen het op kunnen brengen er lang bij stil te staan. Robinson is een uitzondering. Voor hem — zoals hij in een interview uit 2011 tegen BBC's Jeremy Paxman zei — is het "grooming gang"-fenomeen niet iets dat ver gelegen oorden treft, maar mensen uit de working class uit gemeenschappen die hij kent. En terwijl er journalisten zijn (voornamelijk Times' Andrew Norfolk) die aanzienlijke hoeveelheden tijd hebben besteed aan het belichten van dit verschrikkelijke fenomeen, wendt het merendeel van de Britse samenleving zich ervan af uit een combinatie van schaamte, walging en onzekerheid over hoe je het hier überhaupt over moet hebben. Iedereen die denkt dat het VK nu verder is opgeschoten met het omgaan met het taboe rond "grooming gangs" zou moeten onthouden dat Labour MP Sarah Champion vorig jaar nog het schaduwkabinet moest verlaten omdat ze het fenomeen accuraat identificeerde. 

Hetgeen me op vrijdag 25 mei brengt. Dat was toen Robinson aan het filmen was buiten Leeds Crown Court, waar de meest recente grooming gang-zaak zich voltrok. Ik moet hier enigszins voorzichtig zijn, want hoewel National Review in de VS gestationeerd is, ben ik dat niet, en er gelden verslagrestricties op de lopende zaak. Hoe dan ook, Robinson bevond zich buiten de rechtszaal en leek (afgaande op de volledige live stream) de beklaagden te filmen en te bestoken met vragen terwijl ze de rechtbank betraden. Hij leek ook enige voorzichtigheid te betrachten en zeker te maken dat hij zich niet op het eigendom van de rechtbank zelf begaf.

Klaarblijkelijk betrachtte hij te weinig voorizchtigheid, wat vreemd is aangezien Robinson vorig jaar nog schuldig bevonden werd aan "minachting van de rechtbank" door buiten de Canterbury Crown Court een andere verkrachtingszaak te filmen waarbij vier moslimmannen betrokken waren. In die zaak kreeg Robinson een gevangenisstraf van drie maanden die voor een periode van 18 maanden opgeschort werd. Wat betekende dat hij vrij zou zijn zolang hij zich vergrijp niet zou herhalen.

Ondanks dat Robinson die vrijdag voorzichtig probeerde te zijn buiten Leeds Crown Court, was dansen langs de lijn van wat hij wel en niet mocht live streamen tijdens een lopende zaak terwijl hem een opgeschorte gevangenisstraf boven het hoofd hing uitzonderlijk onverstandig. Wat er vervolgens gebeurde ging de wereld rond. De politie verscheen in een busje en arresteerde Robinson voor "schending van de vrede". Binnen een paar uur stond Robinson voor ene rechter Judge Geoffrey Marson die Robinson in minder dan vijf minuten tot 13 maanden veroordeelde. Hij werd onmiddellijk naar de gevangenis overgebracht.

Vanaf dat moment was het niet alleen Robinson, maar het gehele VK dat een mijnenveld aan juridische problemen betrad. In aanvulling op de gebruikelijke verboden op verslaggeving rondom lopende zaken, werd er een verslagverbod uitgevaardigd dat het überhaupt noemen van Robinsons arrestatie, zijn spoedzitting en veroordeling strafbaar stelde, wat erop neerkwam dat mensen in de blogosphere en de internationale media vrij waren te claimen dat Tommy Robinson zonder reden gearresteerd was en dat zijn arrestatie een demonstratie van een aanval van een totalitaire staat op de vrijheid van meningsuiting was, en zelfs (en dit is uitzonderlijk onbenullig en onvoorzichtig) dat de recente benoeming van home secretary Sajid Javid — die islamitische ouders heeft — de directe oorzaak van Robinsons arrestatie was. 

De feiten zijn meer alledaags en deprimerend. Robinson had nu niet in de gevangenis gezeten als hij niet alweer verdachten met vragen bestookte tijdens een lopende zaak buiten een rechtbank. Vorig jaar mei werd hem door een rechter opgelegd dit niet nogmaals te doen, en hij deed het wel. Het is niet het ergste in de wereld (het is bijvoorbeeld geen kinderverkrachting), maar het is een vergrijp waarop Robinson zelf schuld bekende. Belangrijker, de zaak die vrijdag afgerond werd was slechts een onderdeel van een zaak waarbij meerdere verdachten betrokken waren. Het is goed mogelijk dat Robinsons breken van het verslagverbod in de Leeds-zaak, die zaken bevooroordeeld hebben. Het ineen doen storten van zulke zaken zou meer dan een blunder zijn, het zou een bijkomende dreun zijn voor de slachtoffers die gerechtigheid verdienen. 

Sommige supporters van Robinson hebben erop gewezen dat er verslaggevers waren buiten de rechtbanken als bekendheden van kindermisbruik beschuldigd werden (Rolf Harris, bijvoorbeeld). Maar die vergelijking gaat niet op. Het is uitzonder moeilijk om een verslagverbod op te leggen als het om een heel bekende naam gaat, en het is heel moeilijk juryleden te selecteren die nog geen mening over de verdachten hebben. Het feit dat deze juridische complexiteit in sommige gevallen bestaat betekent niet dat een extra laag aan moeilijkheden toegevoegd moet worden aan het creëren van gerechtigheid voor gangs van anderszins onbekende mannen. Maar hoe dan ook, een bekendheid met vragen bestoken terwijl ze een rechtbank betreden zou ook als overtreding gelden.

De hele zaak is er op meerdere manieren een om gek van te worden. Omdat Robinson over een lijn stapte die heel duidelijk voor hem getrokken was. Omdat hij de politie en rechtbanken een legitieme reden tot zijn arrestatie gaven. Omdat hij had moeten weten (en zoals ik afgelopen jaren meerdere keren gezegd heb, o.a. tijdens een speech voor het Deense parlement drie jaar geleden), het overduidelijk is dat elke arm van de Britse staat het op Tommy Robinson voorzien had vanaf het moment dat hij tien jaar gelden in Luton op het toneel verscheen. 

Het probleem — zoals ik in 2015 zei — is dat de zaak rond Robinson allemaal een secundaire zaak is. De primaire zaak is dat de Britse staat jarenlang heeft toegestaan dat gangs van mannen duizenden jonge meisjes in heel Engeland verkrachten. Jarenlang hebben de politie, politici, het OM en elke andere tak van de overheid die ogenschijnlijk toegewijd zouden moeten zijn aan het beschermen van deze meisjes, hen in de steek gelaten. Zoals een aantal overheidsonderzoeken hebben geconcludeerd, keken zij weg van deze meisjes uit angst voor de beschuldiging van racisme die hun kant op zou komen als ze het zouden adresseren. Ze besloten dat het de moeite niet waard was. 

In tegenstelling besloot Tommy Robinson dat het de moeite wel waard was, zelfs als dit betekende dat zijn hele leven op de kop zou komen te staan. Enkele jaren geleden, na door al zijn persoonlijke zaken en zaken van zijn directe familie te zijn gegaan, vonden de autoriteiten een ongeregeldheid in een hypotheekaanvraag, veroordeelden zij Robinson en stuurde hem naar de gevangenis. Daar werd hij aangevallen en bijna vermoord door islamitische gevangenen. 

Wat met absolute zekerheid gezegd kan worden is dat Tommy Robinson met meer argwaan en aanname van schuld is behandeld door het VK dan welke islamitische terrorist of massaverkrachter ooit. Dat zou — maar is het niet — een nationaal schandaal moeten zijn. Als ook maar een mullah of sheikh met de aanname van schuld zou zijn behandeld die Robinson heeft ontvangen zouden Amnesty International, Humans Rights Watch en de rest van hen all over de Britse autoriteiten zijn. Maar een andere standaard wordt op Robinson toegepast. 

En zo gaat het door. Afgelopen zondag was er een demonstratie en steunbetuiging voor hem. De juridische blogger “The Secret Barrister” sprak wellicht voor een gehele neus-dichthoudende klasse toen hij het protest afdeed als "a Nazi-themed march". Bekijk de video waar hij naar linkt eens en je zult een hoop mensen met hun armen in de lucht "Oh Tommy Robinson" scanderen. Als onze eminente juridische verslaggever hier een nazi-thema in ontwaart is hij mogelijk nog nooit naar een voetbalwedstrijd geweest, laat staan een Jeremy Corbyn-demonstratie.  

En zo zal het blijven gaan. Tommy Robinson zal nog een jaar in de gevangenis zitten. Iedereen die blij is met de status quo zal opgelucht ademhalen. "Godzijdank is die relschopper verdwenen." Maar hun echte probleem bestaat nog steeds. Er is geen kans dat dit echte probleem verdwijnt. Want ze hebben geen plan het te laten verdwijnen. 

Ze hebben, natuurlijk, de vage hoop dat op een gegeven moment de problemen bedaren en dat de nieuw arriverende gemeenschappen standpunten ontwikkelen gelijk aan de Britse samenleving als het gaat over de status van vrouwen. En misschien komen we daar ooit. Maar het is veelzeggend dat tot die tijd de klaarblijkelijk toegestane slachtoffers bestaan uit een jonge man uit Luton — en duizenden verkrachtte meisjes.