Geenstijl

2017 was het jaar van D'66. Na jarenlang zwoegen in de achterkamertjes, vele handtekeningen onder tussenakkoorden en natuurlijk de hulp bij het witwassen van Rutte's inlegvelletje, werd Pechtolds partij beloond met verkiezingswinst en regeringsdeelname.

En toen ging het meteen helemaal mis. Du moment dat D'66 van Kamer naar Vak K switchte, nam de arrogantie van de macht de partij in haar ivoren greep. Weg waren de laatste veren van democratische vernieuwing en politiek liberalisme. Het referendum ging meteen in de fik want de burger koos niet wat D'66 wil. Daarmee is elk sociaal contract met de kiezer definitief ongedaan gemaakt - nu wil D'66 alleen nog de eigen zin doordrijven.

Bedrijfspoedel Kees Verhoeven en verse inlikker Jan Paternotte staan schuimbekkend het europopulisme van de partij tegen de wind van Hurricane Thierry in te schreeuwen. Eerstgenoemde doet ook nog alsof de wereld dankbaarheid moet tonen dat hij zich als volksvertegenwoordiger nog verantwoordt tegenover kritische media (die hij uiteraard vanuit zijn eigen waarheid 'nepjournalisten' noemt). Backbenchers met natte oren lijken niet te weten dat Nederland niet centraal bestuurd wordt en stellen 'designated survivor'-plannen voor om in geval van nood, aanslagen of nieuwe 1940's de macht te allen tijde bij de macht te kunnen houden. Minister Van Engelshoven reikt feminismeprijzen uit aan racistische fopwetenschappers, en verspreidt nepnieuws over vrouwensalarissen omdat D'66 alleen nog wil fressen van de moraal.

Pia Dijkstra wil tegen de coalitie-afspraken in het voltooidlevenplan van D'66 doorzetten, maar CU-collega Gert-Jan Segers heeft de kabinetscrisiskaart al paraat als ze dat doet. Haar donorwet van Dijkstra is ondertussen het meest antiliberale plan dat D'66 ooit bedacht heeft. Het past naadloos in het karakter van dit D'66, de partij die ongeneeslijk beter is dan de burger, en beter weet wat iedereen zou moeten willen, vinden, denken en voelen. En daar nu de benodigde macht bij vergaard denkt te hebben.

De zeer onsympathieke D'66-minister Kafka Orwellogren van Binnenlandse Zaken Deep State & Eigen Waarheid wil derhalve gaan bepalen wat nepnieuws is, wil internetvergunningen invoeren en denkt dat ze gewoon weg mag lopen van kritische persvragen. Bovendien is ze zelf van adel en nog nooit door een kiezer gekozen, waarmee D'66 ook nog alle republikeinse raison d'être overboord heeft gezet: Pechtolds principiële kritiek op het Koningshuis is ineens geen kroonjuweel meer.

Sja, het Kereltje toch. De partijleider van de in ivoor bevroren voormalige liberalen heeft zich in de afgelopen jaren ontpopt tot een polderoligarch die zijn arrogantie niet eens meer onder een dun laagje grimas probeert te verstoppen. Maakte hij zich in 2016 al verdacht met een privévlucht naar Kiev, in een privéjet op kosten van een privévriend om privé op de thee te gaan bij de "bevriende" bullebak Petro Poroshenko. Eind 2017 blijkt dat de man die elk lullig boekje van Rutger Bregman à 4,95 in het gratuite geschenkenregister van de Kamer zet een gift van een compleet penthouse in Scheveningen, uit handen van een Canadese diplomaat, heeft verzwegen. En dat afdoet als een "privékwestie", want het gepeupel heeft geen recht op uitleg van Aleksandr Pechtolshenko.

De Onkreukbare opnieuw gekreukt. Ditmaal definitief. Nee, hij zal er niet om aftreden (mede met dank aan de kwalijke rol van de bevriende vrienden van de bevriende media), maar hij komt deze corrupte knauw, pardon: deze schijn van belangenverstrengeling, ook nooit meer te boven. Afgedaan, zoals ook de vers verworven machtspositie D'66 in minder dan geen tijd onstuitbaar onbeminnelijk heeft gemaakt. Tenzij het natuurlijk echt de bedoeling is om een hyperambtelijke, dichtgetikte bureaucratenclub vol deftig dédain te zijn, die steeds meer vanuit vooraf bepaalde conclusies terugwerkt om mensen te laten doen wat zijzelf het beste achten. Want dan zijn ze op de goede weg.

TL;DR: Alexander Pechtold is de paarse krokodil van 2017. Warme kerstgroetjes, ook aan je nieuwe lief!