Geenstijl

Aboutaleb heeft Club Vie gesloten. Afgelopen maand kwamen er weer aangiftes binnen van dames die wat in hun drankje kregen en buiten de deur het slachtoffer van zedenmisdrijven werden. De nachtclub hing vol met camera`s, werd nog voller gehangen, zette persoonsbeveiliging in om vrouwen naar hun auto te begeleiden en toch zijn de deuren dicht. Geen dader staat met zijn hoofd op Dumpert of Opsporing Verzocht. Op websites wordt er geluld over seksisme, maar als het in het echte leven fout gaat, wordt het gedoogd. De verkrachters gaan vrijuit, de vrouwelijke gasten, vijftig werknemers en ondernemers zijn de Sjaak.

Dit gebeurt ook regelmatig met woningen en bedrijfspanden. Die worden maanden gesloten, omdat een huurder of bezoeker criminele activiteiten ontplooide. De dader is lastig aan te pakken want de verhuurder heeft het recht niet om achter de voordeur te kijken. Maar zelfs in zaken waar de eigenaar om de week inspecteert én de hennepplantage ontdekt én aangeeft bij de politie wordt de eigenaar het vruchtgebruik van zijn eigendom ontnomen. Ondanks de rechtbank en het hof de verhuurder niet als overtreder aanmerken.

Afgelopen maandag begon ontruiming van Fort Oranje. Nogal vroeg aangezien de burgemeester anderhalve maand terug nog stond te galmen dat iedereen een jaar kreeg om nieuwe woonruimte te zoeken, en dat ze daar iedereen bij ging helpen.

Vorige week donderdag werd pas duidelijk dat alleen mensen met een zorgindicatie maximaal een jaar krijgen. Die nuance heeft de gemeente voor het gemak onder de pet gehouden. Bewoners zijn weken onnodig in de waan gelaten dat ze ruim de tijd hadden. Ze waren wel bezig met bezichtigingen en hypotheken, maar dat duurt maanden, geen dagen.

Zo heb je bijvoorbeeld een vrijbuiter die zijn geld verdient met het trainen van honden. Die vond een stacaravan een beter idee dan een rijtjeshuis, in verband met de vrije ruimte voor zijn dieren, minder overlast voor buren en lage kosten. Die heeft altijd netjes  zijn rekeningen betaald, wordt nergens van verdacht, maar wordt wel dakloos.

Naast hem stond de vader van het meisje van Nulde. Die kreeg wel een zorgindicatie. Die mag nog even blijven staan. Dat wordt wel een eenzame periode, aangezien al zijn buren - zijn laatste sociale vangnet - verwijderd werden. Hij raakt weer alles en iedereen om zich heen kwijt. Hij had er nog goede hoop in dat hij eindelijk psychische hulp en een beschermde woonplek zou krijgen. De moord op zijn kindje was in 2001. Hij wacht al zestien jaar.

Deze ontruiming begon allemaal met de grote frame van familie den Engel als huisjesmelkers. Dat frame is oud, en werd toen al keurig gefileerd in de Tegenlicht-documentaire De regels en het spel ( excuses voor de beeldkwaliteit, dankzij de nieuwe lay-outs van NPO is de goede versie nog onbeschikbaar).

Den Engel verhuurde vooral aan de onderkant van de woningmarkt. Huurders die liever ergens anders willen wonen, maar voor wie 'ergens anders' niet bestond; niet de juiste status of papieren voor een sociale huurwoning. Een wachtlijst werkt niet als je als moeder met kinderen op straat staat. Den Engel verhuurde altijd wel wat, desnoods een diepe kast of een lege auto.

Dat pragmatische denken en direct leveren van een poging tot oplossing mag menig woningcorporatiedirecteur, wethouder of ambtenaar een voorbeeld aan nemen. Helaas vond Den Engel bouwvakkers maar duur, kluste liever alles zelf, en dat ging niet werken met honderden woningen.

De gemeente Rotterdam heeft het “probleem” Den Engel “opgelost” door zijn panden voor dertien miljoen op te kopen, terwijl huisjesmelkers een symptoom zijn van woningnood. Rotterdam had de mouwen moeten opstropen, sociale huurwoningen moeten bouwen, huisjesmelkers met leegstand confronteren en failliet laten gaan.

Op Fort Oranje zag je hetzelfde gebeuren, maar dan in het klein. Eerst was het een normale camping. Maar menig sociaal werker kende Den Engel nog. Het ene na het andere probleemgezin werd uit de normale woning geknikkerd vanwege overlast of huurachterstand en richting de camping gestuurd. Weer anderen waren uitbehandeld, uit de instelling geknikkerd en daar ook afgeleverd.

Goedbedoelende ambtenaren en zorgverleners die een tijdelijke oplossing zagen. Die hun dossiertje weer konden sluiten. Tegenover de camping zit een speciaal onderwijsschool en een jeugd- en opvoedingshulpvoorziening. De burgemeester gaf in Jinek toe dat DJI zware criminelen uitplaatste naar de camping.

Natuurlijk heeft Den Engel op zijn unieke wijze de camping de grond in geboord, maar hij was niet alleen. Sinds 2008 verzoekt hij tevergeefs om handhaving door justitie. Hier is het de overheid die eerst alle probleemgezinnen dumpt, alle criminelen gedoogd en daarna klaagt over een probleemwijk die ze net zelf uit de grond hebben gestampt.

Nu wordt de camping schoongeveegd en gesloopt. Dat is niet helemaal “het beheer overnemen”. Hier laat de gemeente niet zien dat ze het beter kan. Er wordt geen mooie camping hersteld, maar de druk op sociale huurwoningen en zorginstellingen wordt verhoogd. Alleen maar verliezers dus, daar aan de onderkant van de maatschappij.

Of het nu horeca, normale verhuur, kamerverhuur of een camping is, eigenaren worden aangepakt, in plaats van de criminelen. Die ondernemers zouden immers op magische wijze alle maatschappelijke problemen moeten oplossen. Alleen hebben ze geen opsporingsbevoegdheid, mogen niemand buiten heterdaad om aanhouden en hebben de privacy van hun klanten te accepteren.

Je mag dus als belastingbetaler eerst aftikken, dan worden maatschappelijke problemen bij jou over het hek gegooid, daarna komt er geen politie, breekt de pleuris uit en als oplossing worden burgers die niets misdaan hebben de tent uitgetrapt. De overheid probeert orde in de samenleving te bewaren door onschuldige mensen uit hun eigendomsrecht te zetten.

Hier sneuvelen artikel 12 “onschendbaarheid woning”, artikel 14 “eigendom” en artikel 22 “voldoende woongelegenheid” van onze grondwet. Het is een halfslachtige poging om door afschrikking burgers tot eigenrichting te dwingen om inkomen en bezit te behouden.

Een kansloze missie aangezien die burgers in hun vrije tijd zonder de juiste kennis en middelen doelen moeten bereiken die voor onze goed geoutilleerde overheid een brug te ver bleken.