Het is weekend. Vandaag
gedenken we de eenzame
zielen. De
vriendlozen. De maatschappelijke
wegrotters. Mensen die
kluizenaar zijn in de
grot van hun eigen
onderontwikkelde sociale
vaardigheden. Die tijdens
herfststormen over het strand
struinen en
schreeuwen tegen de wind om de
frustraties over hun eigen
falen te uiten. De enige
vrienden die ze hebben heten Walker of
Smirnoff met hun achternaam. Of Huismerk.
Parasieten van hun eigen bestaan.
Figuranten die door de editors van de film die leven heet altijd worden weggesneden uit het
eindproduct. Die nog nooit een
raam hebben gebruikt om te kijken of iemand thuis is voor visite, maar slechts om
ledig door naar buiten te staren. Waar de
scheidslijn tussen pyjama en kleding al jaren is
verdwenen, omdat ze toch nooit het huis
uitkomen. Die niet de eigenschap uniek met een
sneeuwvlok delen, maar de
eigenschap onopvallend in de massa. Geesten die het ongebruikte en verlaten metrostation zijn net na de eindhalte van grote
dromen, gewaagde
ambities en doortastende
creativiteit. De metrolijn rijdt er al decennia niet meer heen, omdat er geen
behoefte meer aan is. Niemand ziet ze staan. De
wegkwijners. De
verlatenen. De
eenzamen. Tegen deze verdwaalde
zielen willen wij middels deze VrijMiBo zeggen:
sukkels! Tegen de tijd dat jullie bij deze zin zijn met lezen, zijn wij aan het
dansen, aan het
sjansen, omringd door
prachtige,
hilarische en
charismatische mensen en
begeleid door de daverendste
deuntjes. So long, suckers, and thanks for all the fish! Prettig weekend.
