Het is weekend. Vandaag gedenken we de eenzame zielen. De vriendlozen. De maatschappelijke wegrotters. Mensen die kluizenaar zijn in de grot van hun eigen onderontwikkelde sociale vaardigheden. Die tijdens herfststormen over het strand struinen en schreeuwen tegen de wind om de frustraties over hun eigen falen te uiten. De enige vrienden die ze hebben heten Walker of Smirnoff met hun achternaam. Of Huismerk. Parasieten van hun eigen bestaan. Figuranten die door de editors van de film die ‘leven’ heet altijd worden weggesneden uit het eindproduct. Die nog nooit een raam hebben gebruikt om te kijken of iemand thuis is voor visite, maar slechts om ledig door naar buiten te staren. Waar de scheidslijn tussen pyjama en kleding al jaren is verdwenen, omdat ze toch nooit het huis uitkomen. Die niet de eigenschap ‘uniek’ met een sneeuwvlok delen, maar de eigenschap ‘onopvallend in de massa’. Geesten die het ongebruikte en verlaten metrostation zijn net na de eindhalte van grote dromen, gewaagde ambities en doortastende creativiteit. De metrolijn rijdt er al decennia niet meer heen, omdat er geen behoefte meer aan is. Niemand ziet ze staan. De wegkwijners. De verlatenen. De eenzamen. Tegen deze verdwaalde zielen willen wij middels deze VrijMiBo zeggen: “sukkels! Tegen de tijd dat jullie bij deze zin zijn met lezen, zijn wij aan het dansen, aan het sjansen, omringd door prachtige, hilarische en charismatische mensen en begeleid door de daverendste deuntjes. So long, suckers, and thanks for all the fish! Prettig weekend.”