Vrijdag Muziekdag!

Placebo, dat is nou typisch zo'n band die lijdt aan het Syndroom van Alles Wordt Minder. Eind jaren 90 en begin jaren 00 was het fantastisch, met Without You I'm Nothing en Black Market Music, met onder meer de megahits Every You and Every Me en Special K. Zeg maar de tijd dat Mosterd aan de tiet van zijn moeder hing en PeterMills dikke jato draaide en TricTrac speelde in de shop. De laatste 22 jaar is het allemaal heel erg ruk met Placebo, met nu, na een stilte van negen jaar, het nieuwe album Never Let Me Go. Natúúrlijk gaat het over het klimaat (spoiler: we zijn allemaal veel te laat, iedereen gaat dood) en natuurlijk hoor je weer het typische Placebo-geluid. [Insert hier een obligaat verhaal over 'zichzelf opnieuw uitgevonden', red.] Als dat je niet zint geeft niemand je ongelijk en ben je welkom in de al eerder genoemde shop van PeterMills om daar TricTrac te spelen, een dikke jato te draaien en dat allemaal op de klanken van de 538-muziek van Cypress Hill. Voorts is er ook een nieuwe Aldous Harding, speciaal voor kunstzinnige mensjes die net iets te edgy zijn voor 3FM, maar die nietszeggende zenderbaascrack stiekem wel heel rowdy vinden. Dat geven die types niet toe, dat schrijven ze in hun dagboek, die nooit iemand te lezen krijgt. Een miljoen sterren van de Volkskrant, maar Aldous Harding is eigenlijk alleen leuk samen met Marlon Williams, want die is heel goed (zie dit topic), dus we laten die nieuwe maar voor wat het is en hieronder dus een samenwerking van Aldous & Marlon Williams - dat waren vroeger liefjes, maar nu niet meer, en zo bent u weer helemaal bijgepraat over dingen waar u niet van wist dat u er helemaal niet over bijgepraat wilde worden. Meer nieuwe muziek na de klik, met als absoluut hoogtepunt een metalproject (remember Probot) van Dave Grohl!

Zalf voor de ziel

Cypress Hill, dat was begin jaren 90 hartstikke gruwelijk. Karl Kani aan, Overzeis-broek op je enkels en als een totale debiel strootjes blowen in het fietsenhok. Het fantastische debuutalbum 'Cypress Hill' (met How I Could Just Kill a Man) bracht een schokgolf teweeg qua waddup vato-muziek, daarna kwam het geweldige Black Sunday (met Insane in the Brain) en toen wist iedereen het wel qua eentrucspony. Ongelooflijk maar waar, de hiphopcrew uit Los Angeles bestaat nog steeds en het gaat met een vandaag uitgebracht album Back in Black weer wat terug naar de rap, na die debiele dubstepmeuk van de laatste jaren. Geef 't maar eens een luister, lui! Ook leuk: een nieuw album van Feeder. Toegegeven, dertien in een dozijn-poprock voor paarsgebroekte middlemanagers met een 'randje', maar het luistert wel erg lekker weg. Tot slot een eervolle vermelding voor Daniël Lohues, een van de weinige Nederlandse muzikanten die we erkennen en tolereren hier op GSHQ (samen met Normaal, Rowwen Hèze, Gerard van Maasakkers, Frans Pollux en Beppie Kraft) - nieuw album is VANDAAG uit. Hup Daniël! Meer nieuwe muziek na de klik!

Gefeliciteerd allemaal!!!

Wij hebben hier in Nederland Muziekland die zingende kontgeweien genaamd The Streamers - en anders hebben we wel Bløf of halfbetraande gitaarkleuters met strohoedjes die in een vorig leven lesbisch zijn aangerand door een of andere coach bij The Voice of Holland - in Duitsland hebben ze RAMMSTEIN, en u snapt meteen waarom Duits de taal van de liefde is, nog voor het Nederlands (plek twee), het Turks (plek drie) en het Arabisch, plek vier wollah. Zanger en uithangbord Till Lindemann en zijn makkers hebben weer een fe-no-me-naal werkje afgeleverd, met een door Specter Berlin geregisseerde clip uit de hel, geplaatst op het absolute uiterste van je voorstellingsvermogen, en om je vingers bij af te likken. Denk een tandje oorlog, kinderen, vage dementors en baby's die door de ZEIT terug worden gedrukt in de vagina's van de vrouwen en toen waren we emotioneel en konden we niet meer terug. "Zeit zet vergankelijkheid en sterfelijkheid in contrast met het gelukkige gevoel van de perfecte momenten in het leven, aldus de band zelf." Nou, we snappen er als gebruikelijk geen hol van, maar het is fantastisch, net als de nieuwe van de heavy metal poppers van Ghost overigens. Meer nieuwe muziek na de klik!

Even wat anders

Eergisteren in Tivoli dus u bent te laat om er nog in uw personenlichaam bij te zijn: bluegrass-sensatie The Dead South. Bazen uit Canada (!) hebben twee nieuwe ep's met covers de wereld ingeslingerd, nummer 1 volle bak bluegrass, nummer 2 met nummers die de band zelf graag luistert. Dan krijg je dus Chop Suey van System of a Down postnataal gekookt met bluegrass, maar die is meh. Deze People are Strange is wel cool, deze Saturday Night van The Misfits ook en er is ook een 96 Quite Bitter Beings van CKY, maar die moet je gewoon lekker als origineel luisteren op volumestandje 100. Ook leuk voor bij het rode wijn zuipen na de reeënjacht van komend weekend: het nummertje hierboven. Dan: een nieuw album vandaag van Stereophonics, dat eind jaren 90 en begin jaren 00 heel erg supercool was, tot de wereld tot de ontdekking kwam dat zanger Kelly Jones een uitermate verdrietige 1.68 meter meet. De laatste jaren levert z'n band louter middelmatige dertien in een dozijn mja-mja-mja-meuk af. Enige wat je dan nog hoeft te doen is zo'n afgezaagde Bob Dylan-imitatie met die bordjes - in de eerste helft van 1965 was dat hartstikke hip - en dan ben je er wel, qua muzikale dood. Over 1965 gesproken, maar dan 1968: vandaag in 1968 kwam We're Only in It for the Money van the Mothers of Invention uit en als u nou écht de hippe paradijsvogel wil spelen op een of ander grachtengala met alleen maar vroegboomende nrc-lezers met kleine rode leesbrilletjes en 'een randje', want blabla vroeger, moet u heel hard roepen dat Frank Zappa (maar the Mothers of Invention in het bijzonder, en natuurlijk ook Captain Beefheart) uw leven radicaal heeft veranderd. DAT WAS PAS MUZIEK! Meer contemporaine troep na de klik. Fijn weekend.

Maar deze week wel: Health x Lamb of God, Kurt Vile & meer

Deze week net als alle andere weken hier géén muziek van Lil' Kleine. Niet omdat-ie het gezicht van z'n meid probeert open te breken, maar gewoon omdat het kleuterige schijtmuziek is waar niet doorheen te tijgeren valt. Vandaag wel: een beuker van Health & Lamb of God. Het geeft een beetje een Probot-gevoel, dat gruwelijke metalproject van Foo Fighters' Dave Grohl: een collabalbum van de noiserockers van Health, met als single een snoeidikke rammer met Lamb of God. Als dit de laatste plaat is die u ooit hoort dan ligt u onder een boom, dat kan niet anders. Een prachtige, dikke, grote boom, en dan is het laatste wat u ziet, terwijl u in een Citroën Ami aan aan de wachters van de hemelpoort wordt gevoerd, een visioen van Gerrit Hiemstra die naakt uw rouwende vrouw aan het troosten is. En met die gedachte sturen we u weg, samen met wat nieuwe singletjes en albums die deze week de weg naar het internet & de fysieke schappen hebben gevonden: een nieuw nummer van multitalent Kurt Vile (lekkerste ooit = deze) om lekker bij in slaap te dommelen, een handvol vage metal, wat laffe punk en her en der nog wat vreselijke TROEP speciaal voor mensen met alleen verstand van slechte muziek. PROOST.

Zullen we een keertje death metal doen?

Er zitten nogal wat stiekeme metalaars in de panelen dus vooruit dan maar weer: Immolation heeft een nieuw album. Samen met Cannibal Corpse de aanvoerders van de New York Death Metal, tot Cannibal Corpse naar Florida verhuisde om zich aan te sluiten bij de Florida Metal. Dat is dus stom, zoals urban blues zoals de Chicago Blues ook niet kan tippen aan de Delta Blues van Charley Patton, Robert Johnson en Son House (dit is een prachtig boek). Enfin, hoewel Immolation nooit écht uit de underground is gekropen heeft de band een paar prima albums gemaakt (Close to a World Below) én een enorme impact gehad op andere bands in het hardere werk (zoals Slipknot). De nieuwe plaat Acts of God is alvast lovend ontvangen door Rolling Stone. Wie schijt heeft aan metal, dat treft, want Dan Auerbach van The Black Keys brengt op zijn label Easy Eye Sound oud nieuw werk van de eerder genoemde blueskoning Son House (1902 - 1988), én er is een nieuw nummer van Songs: Ohia. Het pseudoniem van Jason Molina, de getroebleerde cultheld wiens lichaam er op zijn 39ste mee stopte, na een razend leven van exorbitant alcoholgebruik. Iedereen zou een nummer van Jason Molina op z'n eigen begrafenis moeten hebben. Het 'nieuwe' lied uit de kluis is een liveopname van een show in Tilburg, opgenomen op 9 oktober 2000, er waren naar verluidt twee miljoen Nederlanders bij. MEER VROLIJKE NIEUWE MUZIEK, na de klik.

Opa wat doet u nu

De hoge pieken en diepe dalen van de oude meester Neil Young, op Matthew Good na de allerbeste zanger-zongrijter van Canada, hebben we hier al een keer treffend beschreven - al zeggen we het zelf. Dat feest stopte echter bij de jaren 80 dus pakken we daar gewoon de draad op met een simultaanspel afzeiken+ophemelen van een drammerige opa over wie we door al zijn politiek-correcte gejammer over bomen en dooie konijnen vergeten dat hij geen Greta met gerimpelde pik is, maar een van de aller grootste muzikanten aller tijden. Enfin, de jaren 80 dus, die kunt u overslaan, net als de jaren 90, maar toen kwam 2003: het jaar dat mensen met de naam Kees de best wel goede plaat Greendale luisterden op Achterhoekse boerderijen van mensen met de naam Robert, en onlangs luisterden ze het weer, en toen kregen ze heimwee. Samen met de majestueuze begeleidingsband Crazy Horse bracht Neil in 2012 het zeer kutte Americana, alsook het redelijke Psychedelic Pill, en in 2019 kwam het uitstekende Colorado, de eerste plaat in heel veel jaar waaraan de fenomenale gitarist en multi-instrumentalist Nils Lofgren (ook bekend van de E Street Band van Bruce, als vervanger van Stevie Van Zandt) weer meewerkte. En nu is er dus Barn, en het is weer allemaal precies hetzelfde: let maar op, die krijgt bij de Volkskrantjes en bij de Trouwtjes drie sterren voor de moeite, wegens 'goed maar niet vernieuwend'. Alsof die gore troep van Ed Sheeran vernieuwend is, of noem eens zo'n rapper die kleutermoppies over krantenwijkjes zingt voor kinderen van 10. Nou dan! Neil Young & Crazy Horse is precies hetzelfde sinds het baanbrekende Everybody Knows This Is Nowhere (koop die maar eerst voor onder de kerstboom) en het is precies alles wat je wil: betere muziek wordt er tegenwoordig immers niet meer gemaakt. Óf, als je met de minnares op de hotelkamer zit, het bad loopt vol, de barolo gaat open en je knapt zowat uit je onderbroek, dan is onze muziekkeuze van deze week: William Fitzsimmons. Laat maar weten hoe het ging!

Drie getatoeëerde sterretjes voor de Deense beukberen

Feestdagen en dus mag het schoentje weer gevuld worden met gezellige muziek uit de hel! Zoals de nieuwe van Volbeat, de band die volgens de diehard-fans een paar rondjes teveel op de commerciële kermis aan het knallen is - vandaar mogelijk ook het nieuwe album strategisch uitgebracht een paar weken voor Kerstmis. En van het werkelijk afgrijselijke als single uitgebrachte uilenzeiknummer Dagen Før (die vieze ø van Bløf was al een veeg teken), met een zangers die is aan komen lopen van de Sesamstraat, gaan inderdaad alle nekharen overeind staan, maar je moet maar effe door die paar nummertjes verschrikkelijke verkoopfähige troep heenkijken. Becoming (video boven), ook van het nieuwe album, is gewoon lekker ouderwets Volbeat, een band die je sowieso niet moet luisteren op je krakerige JBL-speakertje van de Wibra, maar in een dampende naar zweet meurende concertzaal met duizend bierdrinkende mafketels om je heen. Meer nieuwe muziek: een rammer van Of Mice & Men, een stomme plaat van Tom Morello en wat troep, maar dat valt natuurlijk allemaal in het niet bij de dood van totale polonaiseprins Arie Ribbens. RIP Arie & bedankt voor alles wat je voor ons hebt gedaan.

Okee we beginnen positief: Adele heeft een dijk van een stem

Je zou toch maar geboren zijn met het talent van Adele. Je huurt de beste muzikanten in, je gooit die strot een paar keer open, je komt op ieder album met precies hetzelfde gelul (namelijk ballad A t/m K) en iedereen klimt bij je in bed, helemaal omdat je zo'n INSPIREREND VERHAAL hebt. Nou, inspirerend verhaal onze kont, want de muziek van Adele is LUI. Het is LUI. Altijd hetzelfde larmoyante gehengst op die piano en altijd die emotionele troefkaart over volslagen niksigheden op een door talent geplaveid pad van het leven (AD: "Dichterbij haar pijn kom je niet"). Jaaaa ik ben gescheiden (in Nederland scheiden zo'n 30.000 koppels per jaar), jaaaaa ik ben eenouder (zijn er in Nederland meer dan 500.000 van) en jaaaaa ik ben afgevallen (lukt iedereen in Nederland behalve Mosterd). En dan maar applaus claimen, van de Volkskrant, want ja die stem. Bob Dylan bijvoorbeeld, kan niet zingen, en dan moet je innoveren. Dan ga je van folk naar elektrisch naar country naar religieus naar pop naar crooner, zoals Picasso ging van blauw naar roze naar kubisme naar surrealisme om uiteindelijk te verzuipen in een upside down van abstracte kunst. Dat hoeft dus allemaal niet als je het eenzijdige talent van Adele hebt, en dan krijg je luie muziek, die altijd hetzelfde is, en altijd precies dezelfde mensen aanspreekt: vrouwen met namen als Riet, Hélène en Judith, wiens leven onder de veilige vleugels van hun man Frans of Albert al veertig jaar hetzelfde is. Doe dan ook vooral NIET € veel uitgeven aan de nieuwe plaat; na de klik muziek die mogelijk wél de moeite waard is, maar mogelijk ook niet, eerst nog even JANKEN over de scheiding van Adele, werd ze maar een keer geïnterviewd door Paul de Leeuw.

Nieuwe muziek, lekker veel voor GU, boks

Ja hoor. Is zanger Adam Granduciel van The War on Drugs de miljoenste nieuwe Bob Dylan? De T. vindt zijn stem Dylanesque. 'Bob meets Bruce', volgens de Volkskrant. "Duidelijk Dylan, maar dan wel de oude, akoestische Dylan." En ook bij nrc gaat het over Dylan. Dylan Dylan Dylan Dylan. Het is de grootste rockband van het moment, kennelijk, The War on Drugs. En heus, Lost in the Dream was een lekker plaatje; een soort Kurt Vile (die aan de wieg stond van The War on Drugs) maar dan slechter. Prima muziek als je vanuit Eugene, Oregon helemaal Highway 5 naar beneden moet richting San Francisco en je hebt toch geen zak te doen in de auto, en de radio is net niet redneck genoeg om Billy Currington te draaien. Ook helemaal top als u koekjes zit te vreten bij oma, of u zit in de wachtkamer om een tand te trekken, en het nummer I Don't Live Here Anymore komt toevallig voorbij. Het is allemaal zo VLAK. Niet als je alles bij elkaar op de plaat pleurt, maar ieder nummer afzonderlijk is hemeltergend saai. Kan iemand ons misschien uitleggen wat de lol is van The War on Drugs (jij niet Grapperhaus), waarom er al die vergelijkingen met Bob Dylan zijn en waarom je er 44 euro (!) voor zou betalen? Nee, dan de rammende heavy metal van Mastodon, waar u wel effe anderhalf uur voor moet zitten om tot het beste nummer van het nieuwe album te komen: de laatste. Meer nieuwe muziek na de klik, met wat vage troep, maar ook met lekker veel nieuwe metal. Geheel Ed Sheeran-vrij!