Lalala weekend

U kent Rise Against van vroeger, vooral Revolutions Per Minute was gewoon een plaatje om andere mensen te tackelen met dit soort riffjes en natuurlijk die bekende uit Tony Hawk. Vervolgens werd het allemaal popi-politieker met geneuzel over jongeren, boodschappen, generaties, Black Lives Matter en allerhande sociaaleconomische en politieke ellende. Aangezien wij hier in Nederland geen bout van Amerika snappen kwam die met politiek correcte crack gevulde boodschappenkar op Lowlands niet uit de verf, toen die zangkabouter zelfs op z'n opstapje op het podium totaal verzoop in het immense decor en de zaal zoiets had van: geef mij maar een tak en een glas sangria en dan ga ik wel naar Kees van Hondt. Enfin, u moet het allemaal zelf uitzoeken hoor, die boodschappen en die verwijzingen naar allerlei belangrijke kwesties. Maar u kunt het ook gewoon door uw koptelefoon knallen als u door het grootstedelijke verkeer slalomt, een paar hinderkinderen aan de kant moet beuken of op het snowboard staat, want het klinkt best aardig. Na de klik meer nieuwe muziek van deze week, met een vleugje metal en vooral veel vage zooi.

Blues, rock, METAL

Tussen het afgrijselijke geweld van het Songfestival door (alleen van het supervage Oekraïne kregen we een heel harde Bravo-vibe, hier LIVEBLOG) raakt ook nog wat muziek voor normale mensen met oren de schappen. Vorige week werden we verwend met de nieuwe bluesrammer van The Black Keys en deze week is het voornamelijk troep. Wie wél heel cool is, is Robert Finley, een in soul gespecialiseerde bluesgod uit de Deep South, met  zijn autobiografische reis als Sharecropper's Son in Louisiana. Geproduceerd door Dan Auerbach van The Black Keys: die zit niet in stil. Van Robert Finley weten we ook zeker dat hij NIET naar het Songfestival heeft gekeken. Hij is namelijk zo blind als een deur. Andere nieuwe albums afgelopen week: Monster Magnet, John Hiatt, wat vage metal en vooral veel ondefinieerbare troep. Fijn weekend nog.

We hebben 'm zelf ook

Het is een zonnige dag voor muziekliefhebbers. Na die pretentieuze Turn Blue-troep van The Black Keys, een plaat die zogenaamd beter werd naarmate je 'm vaker luisterde, en het als 'medium' te classificeren heppiedepeppie Let's Rock knappen de knakkers uit Akron, Ohio nu een zweverige plaat met broeierige Deltablues naar je speakers. Een aanrader is de door The Black Keys zelf aangemaakte Spotify-playlist Hill Country Blues, voor je levensgenot is het sowieso een aanrader wat vaker te luisteren naar broeierige Deltablues (Mississippi Fred McDowell, Mississippi Joe Callicott, Junior Kimbrough, R.L. Burnside, Son House, Howlin' Wolf, Sonny Boy Williamson II) en een aanrader is ook de nieuwe van The Black Keys, Delta Kream, we hebben 'm sinds de eerste single Crawling Kingsnake (groot geworden door John Lee Hooker) zelf ook, en dan komt onze meest favoriete rapper van het moment - J. Cole - ook nog eens met zijn langverwachte zesde album! Nog meer gloednieuwe muziek na de klik - weinig metal dit keer, helaas.

Thank god it's friday

Kijk nou, een nieuwe van Rivers Cuomo en z'n makkers. De eerste tonen van de nieuwe van Weezer kregen we al in 2019 en die latere knipoog naar Van Halen (†) zou gepaard gaan met een tournee met Green Day en Fall Out Boy (nu in 2022, in Groningen). Dat wordt keihard Punica drinken! Tussendoor kwam het vreselijke album OK Human tot ons - volgens de 'critici' prima te pruimen, maar die strijkers en dat hele orkest mogen ze vierkant door de plee spoelen. En nu is er dus de plaat Van Weezer en die is dus wél leuk! Laat u niks wijsmaken door 'recensenten' die de muziek proberen te ontleden tot in de haarvaten van de 'metal', dit is natuurlijk geen metal, dit is goed te pruimen muzak voor weinig avontuurlijke mensen met een midlifecrisis en die mensen hebben ook een welverdiend verzetje nodig. Ook komt deze vrijdag uit: de nieuwe van de verschrikkelijke Van Morrison, een mooi robbertje hiphop, een 'Black Malawian self-described queer/trans/boy king' (*) en een boel punk, met het Conor Oberst-achtige Iceage (hieronder) als onze favo. Fijn weekend.

La la la, oi oi oi, bier bier bier

Dropkick Murphys, de Amerikaans-Ierse Celtic Feest-Festivalpit-Punkers over wie we altijd enorm onnuchtere discussies voeren wie nou precies een na-aapsel is van wie: Dropkick Murphys van Flogging Molly of Flogging Molly van Dropkick Murphys, en dan zingen we Ierse strijdliederen en slopen we de hele kroeg u kent het wel. Wij zien Dropkick Murphys natuurlijk als de OG's, ook vanwege de net wat hardere hardcorepunk, en nu tijdens het 25-jarige bestaan van de band is daar de nieuwe plaat Turn Up That Dial. Het is allemaal weer lekker origineel ouderwets oi oi oi-meeblèren geblazen. Koop de lp vooral niet hier, want op de bank naast Samantha is er toch geen snars aan - wacht gewoon lekker op een of ander festival met modder, bier en veel plas. Nog heel veel meer nieuwe muziek die vandaag is verschenen na de klik: metal van Gojira, een boel gitaarpop, natte-boterhammen-strohoedjes-muziek, een zeer matig gelukt elektroscheten-uitstapje van Royal Blood (terwijl die eerste twee albums nog zo lekker rauw waren) en een vleugje Nederlandstalig.

1. Bier uit de koeling. 2. Gloednieuwe muziek luisteren

Over smaak valt te twisten natuurlijk, al kun je Brahms, Beethoven, Strauss, Schumann, Debussy etc. in de platenzaak van je ziel vinden bij de afdeling 'Kutmuziek' en dat is niet omdat wij het allemaal zo goed weten. Wél goede muziek is gitaarmuziek van een langharige cowboy die het levenslicht zag in de Ozarks in Missouri, te weten Texas’ genre-bending rock ‘n’ roller Israel Nash, en met zo'n voornaam heb je natuurlijk ook helemaal geen vijanden. We hadden 'm al in de smiezen toen-ie nog Israel Nash Gripka heette en alles nog een stuk kaler - en vooral een stuk minder zweverig - was. Nu maar hopen dat-ie niet sterft aan de ziekte van Di-rect. Aangezien het vrijdag is en u al de hele dag op zoek bent naar muziek om u naar de bierkoeling te begeleiden, geef het maar eens een kans, met na de klik meer nieuwe muziek, met onder meer (heavy) metal, (death) metal en (sludge) metal!

CARNAGE

De enige man voor wie we zouden sterven als we weer eens heel goed in ons vel zitten: Nick Cave. Heeft dus een nieuw album, samen met Warren Ellis, zijn muzikale buitenbrein, een soort Charles Manson die de creativiteit wel op de juiste manier naar de oppervlakte laat drijven. En het is goddomme weer een potje GRUWELIJK. We pompen hier veel van Nick Cave door (zoals hier en hier) en iedere keer razen we linea recta met de fles Talisker in de hand naar de luie stoel, fantaserend over hoe het ook zou kunnen, om een dag later gewoon weer op dezelfde voet door te gaan. Ah, dromen. Na de klik nog veel meer boternieuwe muziek van deze week, van Neil Young tot NOFX tot Alice Cooper tot nog veel meer vage shit. U moet kiezen.

Weg ermee!

We hebben hier al een keer een balletje opgegooid over 'Foo Fighters als de grootste band van dit moment' en dat werd natuurlijk gigagezeik met die complete muzikale Champions League in de comments. Gemene deler lijkt in ieder geval te zijn dat U2 een kudtband is en verder is iedereen hier fan van Metallica en Machine Head enzo. Vandaag is echter de nieuwe plaat van de Foo Fighters uit, we gaan het er tóch over hebben en we gooien het er wel gewoon uit, volledig in lijn met het gezeik: het is 'm niet meer en het gaat 'm ook niet meer worden. Dave Grohl is over de vijftig, Pat Smear is al fucking ZESTIG geweest en het magnum opus was Wasting Light van tien jaar geleden en deze plaat is gewoon middle of the road nietszeggende zesjesmeuk van een paar blije eikels met een zooi overgeproduceerde gitaren. Medicine at Midnight is de perfecte plaat voor je opoe Tinie, die naast het luisteren naar allerlei crack uit de Top 2000 ook een 'ruig' kantje heeft. Het is de perfecte plaat voor op Lowlands: als het licht aanknipt na het optreden van een band, je zit te wachten op een eventuele toegift maar de rockmuzak door de speakers verraadt dat het optreden toch echt ten einde is. Die muzak, dat is deze, van de Foo Fighters. Eén uitzondering, het coole nummer No Son of Mine, en de rest kun je overdwars door de plee spoelen.

Boel nieuwe muziek, kunt u weer meepraten op feestj... wat

Lonely the Brave, dat was een van de meest veelbelovende bands van Europa. Toen zanger David Jakes nog vakkundig de glansrol aan het vermijden was. Stond-ie een beetje weggemoffeld in een hoekje van het podium ongemakkelijk te zijn, te wachten op de bus naar huis. Die ging mentaal natuurlijk niet helemaal lekker en verdween derhalve letterlijk en figuurlijk van het toneel, al is er als 'Dave Jakes' inmiddels wel een vrij aardig solodingetje verschenen. Na die onthoofding heeft de band Lonely the Brave de draad weer opgepakt met Jack Bennett (niet de regisseur) als zanger, die u allemaal al niet kende als Grumble Bee. Vandaag vandaag vandaag is de nieuwe plaat 'The Hope List' van Lonely the Brave uit en het is allemaal vrij middle of the road. De krantjes delen wat sympathiesterretjes uit maar het enige waar iedereen aan denkt is: HOE GRUWELIJK ZOU DIT NUMMER GEKLONKEN HEBBEN MET DIE ANDERE ZANGER (*)? Vandaag ook uitgebracht: de poldermetal van ASPHYX, nieuwe pokkoes van Lil Skies en Bugzy Malone en nog veel meer vage troep. Allemaal na de klik en dan bent u na één handeling weer helemaal op de hoogte van de nieuwste muziekreleases. Mooi toch.

YES lekker verse muziek voor op de vrijdag

In januari is het vaak wat schraal op het gebied van nieuwe muziek, aangezien veel artiesten hun nieuwe plaat nog even snel in de zak van Sinterklaas hebben gepropt. Desalniettemin deze vrijdag de 15de januari toch een fraai ep'tje van Kurt Vile, die u kent van het fenomenale Wakin On a Pretty Daze en het gruwelijke nummer Loading Zones. Kurt heeft vijf liederen om een prachtige single met wijlen John Prine heen gevouwen en het heet 'Speed, Sound, Lonely KV EP', het schijnt een ode aan onze favoriete stad Nashville te zijn maar we zitten hier niet om de boel kapot te opereren. Na de klik nog veel meer muzikale marge, met postpunk, vage Streetiaanse britrap en een mepje maffe metal. WAT IS UW FAVORIET?