Dat is nou aardig. Die arme onervaren Annabel Nanninga heeft nog nooit een politieke campagne gevoerd en nu wordt ze door belastinggeld-haatsite Joop.nl en de Krant van Goedvolkend Nederland meteen een handje geholpen.

Betere reclame had La Nanninga zich niet kunnen wensen: een Jooper die heel hard RACISME RACISME RACISME roept en Aaf Brandt Corstius die een soort dichtgetikte denkangstvariant van deze tweet bij elkaar typt. Van Joop.nl is zo'n racismestuiptrekking inmiddels zo voorspelbaar dat zelfs de reaguurders aldaar zich genoodzaakt voelen het gebrabbel met feiten te weerspreken. En bij de Volkskrant zijn de argumenten ook al op dus krijgt Nanninga het verwijt lelijke zinnen te schrijven (niet waar) en eindigt Brandt Corstius met de opmerking dat ze straatintimidatie iets vindt om naar uit te kijken. Niet helemaal #metoo-verantwoord, maar waarom zou je uitleggen waarom je het met iemand oneens bent ("Het gaat er niet eens om of ik het met haar eens of oneens ben") als je ook een grapje met een baard kunt maken over Thierry Baudet. Het is nog vijf maanden tot de gemeenteraadsverkiezingen en de schrik zit er nu al goed in bij weldenkend Nederland. Kortom, iets om naar uit te kijken.

Oeps. Staat de hele krant - van P1 tot en met brievenrubriek - tjokvol met #MeToo gedoe, gaan die hufters van het magazine aan die Flikken 010 meisje (dat een boekje te promoten heeft) vragen of ze even haar truitje uit wil doen. Voor de foto.

Verhip. Het online zwartboek #MeToo werpt zowaar wat vruchten af. Uitgeverij Atlas Contact zet een redacteur op non-actief wegens, prozaïsch verpakt, "sterke vermoedens van grensoverschrijdend seksueel gedrag in een professionele context".

Vrij vertaald: Bleue boekenmeisjes in ruil voor een boekcontract laten bukken onder het bureau. Propria Cures had 'm al langer in de smiezen maar bij Atlas viel het kwartje pas na een column van Sarah Sluimer nadat GeenStijl een naam koppelde aan een column van Sarah Sluimer. En ook nu hij geschorst wordt voor het iets te vaak het coming in coming of age-roman stoppen, wordt de naam van Jelte Nieuwenhuis door de Volkskrant niet genoemd. Want vriend van de krant en zo'n zwarte pagina straalt slecht af op iedereen die altijd zijn (m/v/Sarah) bek hield. Maar het moet haast wel om Jelte Nieuwenhuis gaan bij wie de bladwijzer bleef liggen bij de A van Aanrander. Zijn vrouw (inmiddels van twitter) probeerde hem nog te redden, maar #MeToo is voor hem voorlopig het laatste hoofdstuk bij Atlas Contact. Overigens wordt de hashtag #MeToo sinds vandaag vooral gebruikt om negatieve ervaringen met Marokkaanse straatjongens te delen, en vanaf 16:00 uur vanmiddag betekent #MeToo simpelweg dat je nog een biertje wilt. Want nu weten we het wel.

Nee, hij is zoveel woorden niet waard. Maar verdomme wat was het leuk om dit naslagwerkje te tikken. Voor de eeuwigheid, voor de liefhebbers, voor de lol: Joshua Livestro, de meest hypocriete huilstruik uit de Nederlandse internethistorie. En dat zegt wat.

Sjonge, die Joshua Livestro. Wat kan een mens toch diep zinken. Kijk 'm nou. Kom, lieve mensen, even in de kring dan gaan we het er toch even over hebben hoor. Want hoe kon het gebeuren dat de man die we hierboven op de cover van zijn gebundelde columns in 2004 fier in een vaderlandse vlag gewikkeld zien, als de conservatieve Caesar van de Hollandse polder, in februari van dit jaar een stuk met de titel "Laten we eerlijk zijn: Wilders, Roos en Baudet zijn feitelijk landverraders" openen met de zin "Hypernationalisten wikkelen zich graag in de vlag"? 

Ook oogstte de vvd'er onlangs veel schizofrene linkse lof met een van vergezochte voetnoten en verwijzingen doorspekt wraak-essay in de Volkskrant, tegen iedereen waar hij een persoonlijke rancune tegen koestert, en waarin hij zichzelf tot algemeen directeur, agendaprogrammeur én scherp afgestelde uitsmijter van het rechtse theater  kroonde met de hilarische slotzin "De rechtse tent is breed, maar wie zich niet aan die basiseis kan houden, hoort er niet in thuis." Dat zinnetje maakte al het voorgaande overbodig en ongedaan, want het verraadde ondubbelzinnig de werkelijke intentie van het stuk: het was een manmoedige doch lafhartige poging tot redemptie voor zijn ruim gemaakte blunders uit het recente verleden. Livestro wilde weer terug bij De Club, door zich voor te doen alsof hij De Club is.

Hoe doorzichtig ook, van NPO-druiloor Eelco "Trump gaat nooit winnen" Bosch van Rosenthal tot Joris "Als Engeland naar mij geluisterd had,  hadden ze nooit voor Brexit gestemd" Luyendijk werden de linkerhanden blauw geklapt voor de als mislukte karaktermassamoord vermomde sokkel die Livestro voor zichzelf probeerde te metselen. Poging geslaagd? Neen. Op internet is Livestro nog steeds de risée van rechts en de laughing stock bij velen op links. Een verrader die zijn ziel verkocht en een vondeling die niemand wil adopteren: het Volkskrantpubliek klapte eenmalig, en dan vooral tégen de vele namen die hij door de modder trok dan vóór de auteur die zichzelf voor dat ondankbare karretje had gespannen.

Ooit was Livestro veelbelovend. Rond de eeuwwisseling werkte Joske (Amersfoort, 1970) voor de Britse Conservatieve Partij, was hij persoonlijk medewerker van Frits Bolkestein in Brussel en runde hij samen met Bart Jan Spruyt de Edmund Burke Stichting, een conservatieve denktank in de Den Haag. Hij schreef columns, onder andere in Vrij Nederland en Reader's Digest. Kwade tongen beweren dat hij overmoedig werd, te veel ego kweekte en zichzelf namens de vvd op de verkiezingslijst voor de Europese Verkiezingen van 2004 wilde zetten, maar dat laatste weten we niet zeker dus dat schrijven we niet op. Wel werd hij rond die tijd bij de Burke-stichting buiten gebonjourd. Iets met graaien in de kas, zo wordt gefluisterd.

De overmoed uitte zich in die periode in het idee dat mensen op zijn gebundelde columns zaten te wachten: fier stond hij daar, op de omslag van zijn eigen boek, gehuld in de vaderlandse vlag. "Het verschilt niets van de andere column-boekjes: het voegt niets toe. En ook hier geen wetenschappelijke onderbouwing van al die stevige uitspraken", lezen we in een recensie op Bol.com. Sta je dan. Met de vlag waarin hij zich in zijn eigen huidige hypocrisie wikkelt.

Game. Set. And match. Voor Sara Berkeljon, die een vervelend gesprek had met 'meester-interviewer' en totale lul Frenk van der Linden en dat dodelijk opschreef in de Volkskrant. Maar echt dodelijk.

Volkskrantredacteur Maarten Keulemans heeft het NOS Journaal betrapt op het uitzenden van propaganda voor aardgasloos leven. Hij schrijft over die misleiding in De Volksk... zijn eigen blog. Kijkwijzer: Hier een als Journaal-item vermomde RECLAMEVIDEO:

De NOS had een item over duurzaam wonen zonder aardgas en ging daarvoor bij een stel (Henk & Ingrid, lol) op bezoek dat van het gas af wil en daar een vlog over maakt. Keulemans triggerde op het woord "energietransitie", waar de vrouw over sprak, en sloeg aan het googelen. Wat blijkt? De vrouw is "business ontwikkelaar in de duurzaamheidsindustrie". Verder graven: het vlog is een eigen idee, maar het wordt gesteund door het project "Van Gas Los" van Programmabureau Warmte Koude Zuid-Holland (die gasten aanleveren voor in het vlog) en de videomontage wordt door energieboer Alliander verzorgd. En de NOS zendt dat dus allemaal uit met de suggestie dat het gewoon twee duurzame Nederlandse burgers zijn, zonder dat er allemaal bij te zeggen. Bedrijven hielden ook hun bek natuurlijk. Want gratis reclame is gratis, plus pik in het is een koude winter zonder aardgas. Keulemans op zijn blog: "Citaat uit de communicatiestrategie van die campagne: “Om Nederlandse bewoners mee te krijgen in deze transitie, zullen zij allen geïnformeerd moeten worden met een optimistische boodschap.” Nou. Gelukt. Gratis verzorgd door de Staatsomroep, die al hun kijkers weer eens belazeren met nepnieuws. Wel raar: Volkskrantredacteur Keulemans heeft tot in detail uitgeplozen wat de NOS de kijker flikt. Maar hij zet het vervolgens niet in de Volkskrant, maar op zijn eigen margeblog in de marge. Mocht het niet in de krant of zo? Nou. Dan lichten wij de oplichting toch even uit. Geen dank.

Hela hola kindercola. Kent u Josquin en Jelle al? Of Jelle en Josquin?

De ingezonden brieven vol waarheid staan deze week gewoon in de Telegraaf voor mensen met een boekenkast en in de wijnfolder van ons onvolprezen Mediahuis. Jelle wint de prijs wegens kiezersbedriegende deeltijdgraaier Dijsselbloem de waarheid vertellen en Josquin omdat hij ook al niet naar Bladerunner mag. Terwijl Bladerunner schijnt dus een supergave film te zijn, horen wij van iedereen boven de 16. Hee en Jelle, je voelt je niet alleen genaaid, je bent gewoon genaaid jongen, en de politieke elite ís niet te vertrouwen. Ze kunnen de pot op.

Als de Omvolkskrant een artikelkop 'Gender reveal party's worden steeds populairder, maar ze zijn minder onschuldig dan ze klinken' heeft, weet je dat je absoluut niet moet klikken. Als je koppig bent en toch klikt, weet je dat je een afgrijselijke woordendiarree in je gezicht krijgt. Dat een journaliste je ergens in het artikel bij monde van een expert genderstudies probeert uit te leggen dat je niet meer mag zeggen 'Hoera een jongen', omdat je moet zeggen 'Hoera een kind'. Je weet direct waarom die elf wijven van het Nederlands elftal zich niet geplaatst hebben voor het WK. Je krijgt medelijden met zo'n journaliste van de Omvolkskrant. Dat de genderneutrale tornado op de redactievloer aan de Jacob Bontiusplaats zo'n gigantische ravage heeft aangericht in een hoofd. Haar pijn. Van die continue steekjes, alsof een genderneutrale wesp zijn angel keer op keer in het gezond verstand rost. Ratatata. En dat allemaal omdat een blij gezinnetje na een behendige zwaai met een mes een roze of blauwe taartvulling aantreft. "Hoera, een jongen!" Je leest: "Roze en blauw zijn geen onschuldige kleuren. Roze wordt gekoppeld aan eigenschappen als schattig en zorgzaam, blauw aan stoer en professioneel. In deze wereld betekent blauw dat je beter bent voorbereid op een rol in de publieke sfeer dan roze. Zo werp je voor de helft van de wereld al bij voorbaat een obstakel op." Misschien. Héél misschien. Kunnen we gewoon een keertje NORMAAL doen met z'n allen. Dat 'blauwe taartvulling bij Sabine en Ivo uit Purmerend' niet per se in één alinea gebruikt wordt met 'obstakel voor de helft van de wereld'. Het is maar een idee, hè.

God wat een treinongeluk van een "essay" weer in de Volkskrant vandaag. De verder niet bijster intelligente of interessante romannetjestyper Philip Huff vraagt zich af waarom de rijke tatta's uit het Gooi op Terry stemmen. Met behulp van de "grote denkers" als Yuval Noah Harari en Daniël Kahnemann (u weet wel, van die grote stapels bij de Bruna op het station, tussen de scheurkalenders en de huisvrouwenlectuur) probeert hij zijn eigen moeder te begrijpen, die nogal lovend was over de vleugelneuker. Portee van het betoog: Gooise mensen zijn stom want ze hebben al het geld van de wereld maar kunnen niet delen met dobbernegers. Ook zijn ze stom omdat ze tegen open grenzen zijn maar wel vijf keer per jaar de wereld rondvliegen. Als ze nou allemaal nou zouden deugen dan zouden ze niet op Terry stemmen, maar gewoon eerlijk hun poetjes delen. Zucht. Het is zoals altijd bij dit soort tuigschrijvers geen poging om dingen te begrijpen, maar om de mensen die hij omschrijft te dwingen tot een uiterst simplistische progressieve moraal. Onder de vlag van een vraag een betoog houden, het blijft een ziekelijke gewoonte. Jammer Huffie, we trappen er niet in. Bovendien snapt hij er niks van: het gaat niet om het geld, het gaat om de cultuur. Huff snapt gewoon echt niet dat juist die progressieve monocultuur van altijd maar het ideaalbeeld van de mensheid stellen op de verdrukte hoofddoekneger zo slecht valt bij mensen die de economische ruggengraat van het land vromen. De dwingende multiculturalistische moraal van "verbinding" gaat er gewoon niet in, in het Gooi - het geld kunnen ze prima missen, maar dat ze gedwongen gezellig moeten doen met achter de kinderwagen schuifelende kopvodden en opgeschoren tuigmocro's gaat er gewoon niet. 

Het hele idee van een "rainbow nation" waarin iedereen blij en solidair is (en dat mag wat kosten) op puur culturele gronden is een illusie en is alleen relevant voor een overgesubsidieerd kliekje beleidsmakers, academici en beroepsslachtoffers. Sterker nog: Gooise mensen hebben totaal geen probleem met dokken voor dingen waar ze geen zin hebben. Onkruid? Tuinman. Lastige kinderen? Remedial teaching, bijles, summer schools in het buitenland en als ze oud genoeg zijn worden ze gewoon met een enorme zak geld en een koophuis over het hek getyfd in Amsterdam (waar ze dan weer domme progressieve dingen gaan doen aan de UvA, maar dat terzijde). Meer dan 50% belasting betalen om geen last te hebben van Andere Mensen doen ze dan ook graag: daarom moet je Gooise mensen ook niet de hele dag krampachtig willen laten verbinden op het culturele vlak. Het progressieve systeembombardement in de Kamer, in de media en op de televisie werkt daarom averechts. Nee, de average tatta wil niet de hele tijd als ie naar de opera gaat een ingelast stuk over vluchtelingen. Nee, men wil niet in elke weekendbijlage interviews met "allochtone rolmodellen" over hun afkomst en waarom hun verhaal de criminaliteit op de binnenlandpagina's van hun stamgenoten een paar bladzijdes eerder zou moeten compenseren. Nee, men wil niet continu geconfronteerd worden met "de andere, onderbelichte kant van de islam". 

Men weet in 't Gooi instinctief donders goed dat bepaalde culturen (namelijk, die van de blanke bourgeoisie) wel tot economisch succes en welstand leiden en dat de corrupte culturele patronen van buiten die welvaart bedreigen. Dat schrijft Huff laatdunkend weg als "culturisme", maar helaas is het nu eenmaal zo dat er wel degelijk culturele gronden zijn waarom de witte Nederlandse bourgeoisie een samenleving op kan bouwen met Volvo's en rietgedekte huizen en waarom West-Afrikaanse zonnebrillenverkopers dat niet doen: om dezelfde reden dat Arabieren geen auto's bouwen en Japanners wel. De progressieve monocultuur van de Huffjes die dit verschil moord vindt en zoveel mogelijk probeert uit te bannen door het culturele kompas op de grootste gemene deler te zetten (de exotische, geïmporteerde mohammedaanse onderklassecultuur) wekt instinctief weerstand op bij de witte bourgeoisie. Binnen de UvA-achtige denkers van het land is het stellen van de vraag over de auto's, de Arabieren en de Japanners een dusdanige intellectuele doodzonde dat het maar wordt afgedaan met een korte verwijzing naar een of andere studeerkamergeleerde (in dit geval de nieuwe darling, Harari, maar daar kun je net zo goed Chomsky of wat van de Frankfurter Schule invullen) die in zijn kamertje bedacht heeft dat de westerse cultuur slecht is en dat een vaag idee van multiculturalisme heus veel beter is. Jammer genoeg voor de Huffjes trappen de mensen buiten de progressieve cultus niet in deze intellectualistische sofistiek: die leven gewoon in een cultuur, in plaats van dat ze uit een soort modieuze geborneerdheid verklaren dat ze "boven" de foute thuiscultuur staan. Kortom, de moeders van de Philipjes stemmen inderdaad Terry (en vroeger de Bolk) uit angst om de basis van hun welvaart, de cultuur van de bourgeoisie, te verliezen. Dat is maar goed ook:  stel je voor dat ineens alle gewone witte mensen in Nederland er de huwelijkse trouw van de Antilliaan op gingen nahouden, de Somalische werklust zou cultiveren of het Marokkaanse subsidienepotisme zou nastreven. Het land zou in het honderd lopen. 

Kortom, de culturele strijd om gender en cultuur, aangewakkerd door een progressieve kliek post-puberale bourgeoiskindertjes is niets anders dan een soort ongelijke Oedipale afrekening met pappie en mammie. Verdrietig zeg, zo'n thuissituatie. Jammer dat Flippie Huff zo'n culturele oorlog moet voeren tegen zijn moeder en haar tennisvriendinnen. Gelukkig heeft dit pseudofreudiaanse gefriemel wel degelijk  effect op de verhoudingen in het land: door de drammerij van het urbane moderne links schuiven de gewone mensen met een baan in de provincie steeds verder op naar rechts. 37 zetels en een beetje voor links, een prachtig resultaat van 40 jaar dwangmatige verbinding met het kleedjesvolk. Eigenlijk zou de progressieve kliek in de Azijnbode eens wat meer durven loslaten, om te voorkomen dat de conservatieve reactie op het progressieve fanatisme verder doorzet. Gewoon niet meer de hele dag drammen over gender en inclusiviteit en diversiteit zou het beste zijn wat progressief links kan doen: de rijke tatta's betalen toch wel netjes hun belasting, ze hoeven alleen niet de hele dag overtuigd te worden van hun foute witheid. Misschien dat het dan toch weer eens een keer gezellig wordt in huize Huff.

Vandaag in de ranzige krochten van de papieren Volkskrant... een best wel heel goed stuk van een meneer die vindt dat bedreigers (m/v/x, links/rechts/troelala) keihard moeten worden aangepakt, en dat de pers (m/v/x, links/rechts/troelala) moet stoppen met het vergoeilijken ende bagatelliseren van diverse deurbekladders. De hufter-redactie van het Persgroep-haatblaadje ging vandaag naar zijn/haar werk, en zette daar deze cartoon boven. *Klap*....*Klap*.... *Klap*...