De consument geeft alsmaar aan dat het de hand op de knip wenst te houden.

Paar weken terug was het onderwerp van de bankblog nog dat de financiële markten het negatieve effect van het Corona virus onderschatte. De beurs heeft sindsdien een veer moeten laten. Vraag is nu (nogmaals) of dit het begin is van de beurskrach of dat de strategie van de afgelopen 10 jaar (buy the dip), nog steeds van kracht is.

Sinds 2009 was slecht nieuws goed nieuws voor de beurzen. Het slechte nieuws zorgde er immers voor dat de centrale banken keer op keer ingrepen en de markt overspoelde met liquiditeit. Deze zocht zich een weg naar voornamelijk financiële waarden zoals aandelen, obligaties en vastgoed. Ieder stukje slecht nieuws wordt door handelaren gezien als een soort legale frontrunning actie; als je weet dat er een grote koper ten tonele zal verschijnen, ga je nu stukken kopen om deze vervolgens tegen een hogere prijs door te verkopen aan de grote koper. 

Nu waart het Corona virus al een tijdje rond en de negatieve impact om de economie begint ook wat duidelijker te worden. Het economisch nieuws tot dusverre, was in ieder geval genoeg voor de Fed (Amerikaanse centrale bank) om de rente met 50 basispunten (0,5 procentpunt) te verlagen. In andere landen houden de centrale banken de situatie nauwlettend in de gaten en geven ze allemaal aan dat als ingrijpen nodig wordt geacht, dat ze het dan ook daadwerkelijk zullen doen (deze centrale banken proberen met alleen de belofte al een effect te sorteren).

Bepaalde beroepsgroepen zijn altijd makkelijk op de hak te nemen; bij mij zijn dat vaak de ambtenaar (ben ik nu zelf deels ook!) en de politicus (was ik!).

Verder heb ik al heel lang een ongezouten mening over het monetaire beleid van centrale banken. Die centrale bankieren krijgen dus vaak een veeg uit de pan van mij, maar het standaard bankiertje (ben ik ook geweest!) de Zwarte Veeg Piet toeschuiven, daar doe ik niet aan mee. Vaak is het misplaatst of ronduit feitelijk onjuist. Degenen die er zo over denken zijn vaak in dezelfde politieke hoek te vinden en degenen die de “bankier heeft het gedaan” het hardst roepen, zijn politici. 

2008
Weet u nog? Ik maar al te goed. Ik was wat vroeg want ik luidde de alarmbel al in 2007. Mijn klanten in het VK hoorden mijn negatieve verhalen aan, terwijl de beurs record na record neerzette. Best een pijnlijk jaar, zeg maar. Nu hadden mijn klanten de flexibiliteit om zowat elke strategie uit te voeren en dus niet alleen koop of verkoop (daardoor kon ik ondanks mijn zwarte kijk op de beurs nog steeds waardevolle beleggingsideeën aan de man/vrouw/lgtbhthgwtf brengen). Toen kwam Bear Stearns. Problemen in mortgage backed securities (MBS) met een domino-effect op de gehele  collateralised debt obligations (CDO’s) sector.

Vrij land? Vrije economie? Vrije keuzes in kopen, consumeren en persoonlijke wensen? Haha.

Deze beladen term wordt te pas en te onpas gebruikt. Waar het vroeger alleen door randfiguren zoals pukkelige krakers met piekhaar werd gebezigd, is de term fascisme nu in elke conversatie mogelijk.

Bestelt u een wit broodje carpaccio (zonder quinoakorrels), terwijl u wijdbeens zit om de serveerster uit te leggen dat quinoa helemaal geen wondermiddel is, en dat u 15 jaar van uw pensioen af zit, dan kunt u in Amsterdam de mogelijkheid niet uitsluiten dat uw serveerster u zal bestempelen als fascist, de oorzaak van alle ellende op deze aard en het grootste gevaar voor de toekomst. Gooi er een corona-grapje bij, en de Siamese tweeling van de term fascisme zal dan ook vallen.

Dat de term fascisme zo vaak en foutief wordt gebruikt ligt, buiten het snowflake syndroom, voor een groot gedeelte aan de verschillende definities die aan deze term worden geplakt. Charismatische leider? Fascisme! Trots op eigen land? Fascisme! Controle over grenzen? Fascisme! En zo gaat de lijst nog wel even door. 

Mussolini, de grondlegger van het fascisme, was voor velen inderdaad een charismatisch man, maar dat was Roger Moore ook. Maakt hem dit dan een fascist? En dan trots op eigen land, is dat dan leidend in dezen? Mussolini was niet trots op zijn land, maar een aanhanger van extreem nationalisme. Waar trots op eigen land beter omschreven zou kunnen worden als patriottisme, was Mussolini idolaat van alles wat (klassiek) Italiaans was. Alles wat niet conformeerde naar deze standaard van het groot Italiaanse Rijk, was dan ook inferieur in zijn ogen (overigens een van de redenen waarom hij geen hoge achting had van Adolf Hitler; het Arische “ras” moest immers nog leren schrijven en lezen terwijl Rome de wereld al bestuurde).

Patriottisme leidt ook niet tot het innemen van andere gebieden en landen (Corfu, Ethiopië) en  het verstevigen van de positie in Eritrea, Somalië en Libië (allen kolonieën van Italië). Wat dat betreft kan men stellen dat het extreme nationalisme tot een soort zendingsdrang leidt wat zich uiteindelijk in ware vorm manifesteert: imperialisme.

De markt heeft wat onder de leden

De aandelenbeurzen zijn vaak mooie thermometers: elk stukje nieuws wordt verdisconteert in de koersen. Of het nu een tweet van Trump is, de groeicijfers van de Duitse economie, of de kansen dat Salvini weer aan de macht komt, de beurs pakt het allemaal op en reflecteert de bevindingen in de koersen. Vaak heeft 'de markt' gelijk, mits er niet op al te korte termijn gekeken wordt. De echte grote missers zijn meestal geen kwestie van iets fout zien, maar een kwestie van op het verkeerde been gezet worden. Nu met het Corona virus, is het naar mijn mening vooral dat laatste wat speelt. De kans dat dit in een neerwaartse klapper eindigt is zeer reëel. 

De Corona-pandemie wordt vanuit elke mogelijke hoek belicht. Het is vaak moeilijk om te bepalen wat nu echt en wat fake news is. Eerst werd er beweerd dat het virus van slangen afstamde; iets wat wel heel erg snel werd geopperd. Dit vonden anderen weer verdacht en zij wezen op een chemisch lab van de hoogste orde dat toevallig ook in Wuhan is gevestigd. Berichten dat het virus ontworpen zou zijn (met HIV-kenmerken) en dus een biologisch wapen zou zijn, kregen dan ook tractie. De Chinese dokter die voor dit virus waarschuwde in december, werd in januari kaltgestellt door de Chinese overheid. Hij moest op papier even tekenen dat hij paniek aan het zaaien was. Welnu, de beste dokter is nu echt kaltgestellt want hij is aan het Coronavirus overleden. 

De Chinese overheid staat er om bekend dat ze cijfers manipuleert. Zo worden economische cijfers door (de betere) marktvorsers altijd met een korreltje zout genomen. Dit gegeven, tezamen met de onterechte aanpak van deze dokter, zou iedere analist toch zorgen moeten baren met betrekking tot de Chinese cijfers over het Coronavirus. Wellicht is het aantal infecties te laag ingeschat en, belangrijker, het aantal dodelijke slachtoffers. Een cruiseschip voor de kust van Japan kan in dezen wellicht 'mooi' vergelijkingsmateriaal opleveren: hoeveel geïnfecteerden ontstaan er in welke tijdsspanne en hoeveel sterven eraan?

5 x Hoe & Waarom Alexander Sassen van Elsloo De Belastingen HAAT

Ik heb een hekel aan post. De brieven die ik namelijk krijg, zijn meestal rekeningen. En de envelop die ik het meest vrees, is die blauwe. Brrrr. Maar het is niet zozeer dat ik geld moet overmaken waarom ik zo pissig word. Nee, mijn afkeer van onze belastingen is vijfledig. 

**Reden 1: inefficiëntie
**We betalen belasting, maar voordat het zo ver kan komen, moeten we de fiscalist, advocaat en de accountant inschakelen om een degelijke aangifte te doen. Kost bakken met geld en is zeer tijdrovend en leidt de ondernemer af van ondernemen. Maar daar begint de inefficiëntie pas. Het geld wat binnenkomt moet worden gecheckt, net als de aangifte. De ambtenaar die het checkt, moet dan gecheckt worden door een andere ambtenaar. Dan gaat het verschillende IT-systemen in, die er een zooitje van maken, en de implementatie van nieuwe ICT-systemen bij de belastingdienst lopen iedere keer uit op een fiasco (in 2014 werd EUR 200 miljoen gewoon weggegooid). Nu heeft de overheid er een handje van om dingen te verprutsen en al helemaal op ICT gebied; miljardje meer of minder is normale kosten bandbreedte bij onze overheid. In het bedrijfsleven had je gepekeld buiten gestaan met je doosje bezittingen in de hand. Dus alleen al voor het ontvangen van ons geld, maakt de overheid enorme (onnodige) kosten. Als een maatschappij geld wil aanwenden voor bepaalde projecten, dan heeft de overheid het in ieder geval voor elkaar gekregen om dit op de meest inefficiënte wijze te bewerkstelligen.