Exit light, enter night

Even een heerlijk helend maandagparacetamolletje tegen de Elfstedenkoorts des Doods en andersoortige schaatsgriep die het land de komende twee weken in een ijzeren greep zal houden. In het kader van de Super Bowl kwamen de jonge goden van Metallica bij Stephen Colbert bijeen om hun welbekende riedeltje Enter Sandman ten gehore te brengen. Door jullie precies 0x genoemd in onze allesomvattende queeste naar het beste nummer ooit en derhalve meer dan welverdiend een eigen topic waard. Even een vrolijk muziekje, het breekt zo lekker de dag, nietwaar?

Weg ermee!

We hebben hier al een keer een balletje opgegooid over 'Foo Fighters als de grootste band van dit moment' en dat werd natuurlijk gigagezeik met die complete muzikale Champions League in de comments. Gemene deler lijkt in ieder geval te zijn dat U2 een kudtband is en verder is iedereen hier fan van Metallica en Machine Head enzo. Vandaag is echter de nieuwe plaat van de Foo Fighters uit, we gaan het er tóch over hebben en we gooien het er wel gewoon uit, volledig in lijn met het gezeik: het is 'm niet meer en het gaat 'm ook niet meer worden. Dave Grohl is over de vijftig, Pat Smear is al fucking ZESTIG geweest en het magnum opus was Wasting Light van tien jaar geleden en deze plaat is gewoon middle of the road nietszeggende zesjesmeuk van een paar blije eikels met een zooi overgeproduceerde gitaren. Medicine at Midnight is de perfecte plaat voor je opoe Tinie, die naast het luisteren naar allerlei crack uit de Top 2000 ook een 'ruig' kantje heeft. Het is de perfecte plaat voor op Lowlands: als het licht aanknipt na het optreden van een band, je zit te wachten op een eventuele toegift maar de rockmuzak door de speakers verraadt dat het optreden toch echt ten einde is. Die muzak, dat is deze, van de Foo Fighters. Eén uitzondering, het coole nummer No Son of Mine, en de rest kun je overdwars door de plee spoelen.

Legendarische gitarist van Golden Earring

U denkt nu allemaal, wie is George Kooymans ook alweer, maar dat is dus die met die gitaar van de Golden Earring. Het stoppen van Kooymans is nogal een dingetje, want nu kapt Neerlands grootste band aller tijden er misschien wel mee, of we krijgen een juist van de rockacademie gefietste goochelaar op gitaar en dat moeten we ook niet willen met z'n allen; dat is dan zo'n jonge vogel die de vibe van de band helemaal niet voelt. "Het overvalt mij ook allemaal. George is te ziek om nog te spelen en dat zou kunnen betekenen dat de band ophoudt te bestaan. Maar daarover is nog geen definitief besluit genomen", zegt manager Rob Gerritsen. Hè bah.
UPDATE: Shit. Kooymans lijdt aan ALS

Boel nieuwe muziek, kunt u weer meepraten op feestj... wat

Lonely the Brave, dat was een van de meest veelbelovende bands van Europa. Toen zanger David Jakes nog vakkundig de glansrol aan het vermijden was. Stond-ie een beetje weggemoffeld in een hoekje van het podium ongemakkelijk te zijn, te wachten op de bus naar huis. Die ging mentaal natuurlijk niet helemaal lekker en verdween derhalve letterlijk en figuurlijk van het toneel, al is er als 'Dave Jakes' inmiddels wel een vrij aardig solodingetje verschenen. Na die onthoofding heeft de band Lonely the Brave de draad weer opgepakt met Jack Bennett (niet de regisseur) als zanger, die u allemaal al niet kende als Grumble Bee. Vandaag vandaag vandaag is de nieuwe plaat 'The Hope List' van Lonely the Brave uit en het is allemaal vrij middle of the road. De krantjes delen wat sympathiesterretjes uit maar het enige waar iedereen aan denkt is: HOE GRUWELIJK ZOU DIT NUMMER GEKLONKEN HEBBEN MET DIE ANDERE ZANGER (*)? Vandaag ook uitgebracht: de poldermetal van ASPHYX, nieuwe pokkoes van Lil Skies en Bugzy Malone en nog veel meer vage troep. Allemaal na de klik en dan bent u na één handeling weer helemaal op de hoogte van de nieuwste muziekreleases. Mooi toch.

YES lekker verse muziek voor op de vrijdag

In januari is het vaak wat schraal op het gebied van nieuwe muziek, aangezien veel artiesten hun nieuwe plaat nog even snel in de zak van Sinterklaas hebben gepropt. Desalniettemin deze vrijdag de 15de januari toch een fraai ep'tje van Kurt Vile, die u kent van het fenomenale Wakin On a Pretty Daze en het gruwelijke nummer Loading Zones. Kurt heeft vijf liederen om een prachtige single met wijlen John Prine heen gevouwen en het heet 'Speed, Sound, Lonely KV EP', het schijnt een ode aan onze favoriete stad Nashville te zijn maar we zitten hier niet om de boel kapot te opereren. Na de klik nog veel meer muzikale marge, met postpunk, vage Streetiaanse britrap en een mepje maffe metal. WAT IS UW FAVORIET?

Herken ze allemaal!

Nou niet meteen op GroenLinks gaan katten want dit is een MUZIEKTOPIC. AT5 valt binnen bij Amsterdamse fractievoorzitters en dan blijkt plots dat mevr. Femke Roosma (GroenLinks) een vrij aardige muzieksmaak heeft, uitgezonderd dan die troep van The Beatles die we ook zien hangen. Al is het in het geval van The Beatles ook maar goed om het op de muur te spijkeren, want dan kun je het in ieder geval niet afspelen. Enfin, herken ze allemaal, en pas als dat is gelukt hoeft u bij de komende verkiezingen niet op GroenLinks te stemmen.

Muziek om u de grond in te trappen alsook op te beuren

De Heideroosjes, ze zijn TERUG met de eerste nieuwe muziek in acht jaar. Nu moeten we oppassen dat DJ Hellemokers met zijn sloophamer achter ons aan komt hollen maar sinds de heppiedepeppisering van die makkers, ergens in 2004, zijn we wat anders gaan doen. In het begin trokken we die Smelten de Paashaas-, Goede Tijden Slechte Tijden- en Sjonnie & Anita-meuk nog wel, omdat het gebbetjes waren op verder uitstekende albums (Schizo, maar ook de compilatie Smile... You're Dying). Toen het Damclub Hooliganisme een verdienmodel werd was er eigenlijk geen zak meer aan - zo ook de hardcore stierf aan die happy hardcore-tumor. Enfin, in de Nederlandse taal is ook de eerste Heidemuziek in acht jaar, het nummer 2020, De Tering. Met de titel identificeren is niet zo ingewikkeld en de riffs zijn ouderwets gruwelijk, maar een gast van bijna 50 horen rauzen over 'het sprookje van mondkapje en de boze wolf', mompel mompel. Wat dan wél/ook heel tof is, is de nieuwe plaat van M. Ward, maar om dat te waarderen moet je wel emotioneel breekbaar durven te zijn. Na de klik nog meer muziek heet van de naald, zoals Less Than Jake en Taylor Swift - de laatste is kennelijk populair, heel frappant.

Iedereen denkt alleen maar aan anderen, wat geweldig

Chris Rea is inmiddels naar huis aan het tuffen en de eeuwige vrijgezel Mariah Carey (= bijna 83) staat met haar kerstballentaille alweer op de hoogste trede van het radiopodium te playbacken EN DUS IS HET WEER TIJD VOOR DE TOP 2000, dit jaar jammer genoeg met Giel Beelen. En wat heeft Hautain Nederland weer zin om collectief over smaak te twisten (*), want al die anderen hebben immers géén verstand van muziek. Enfin, vorig jaar hadden we al een zooi prachtige campagnes voor een plek in de Top 2000 en ook dit jaar hebben we weer prachtige campagnes voor een plek in de Top 2000. Hart-ver-war-mend, al die mensen die helemaal geen aandacht willen. Daar gaan we dan!

Carnaval gaat niet door en dus moet iedereen maar gewoon thuis honderd bier drinken, z'n pik laten zien aan agenten en over z'n Kikkerpak zeiken. Bah, smerig verhaal, want die Kikker werd regelmatig nat. Gelukkig is de volstrekte onbekende carnavalsvierder Thijs Fleer, totale kampioen ludiek verkleden, een actie gestart om coronacarnavalskraker Doorgaon in de Top 2000 te krijgen. Wat mooi, speciaal voor al die Brabanders die het al zo moeilijk hebben. Mag DIT NUMMER dan ook op de lijst?

Bugsnax is een computerspelletje voor kundige kleuters van 4 en vrijgezelle mannen die de hele avond Golden Power drinken, in hun eentje op de bank tussen de korstige sokken. Bij de lancering van het computerspelletje speciaal gemaakt voor mensen die geen Call of Duty durven te spelen kwam ook een liedje: It's Bugsnax. Het is een stom lied en het slaat ook nergens op, maar als die vriendinloze einzelgämers het nummer graag in de Top 2000 willen cheaten kunnen we ze alleen maar aanmoedigen. Control-F Godmode makkers!

Eentje voor de diehards

Vandaag verschenen in de muziekbibliotheek van het leven: Cyr, de nieuwe van The Smashing Pumpkins. Het eenmansrariteitenkabinet Billy Corgan heeft de gitaren gelardeerd met een dikke laag synthesizers en daar worden we op voorhand hartstikke onrustig van, met op 'The Colour of Love' ook nog eens van die malle achtergrondzangeresjes. Tussen de troep graven we Wyttch op als het beste nummer van de plaat en laat dat nou het meest op 'vroeger' lijken. Maar wat zeiken we nou, Corgan is een genie, we hebben alleen even wat tijd nodig om 'm te begrijpen. Na de klik ook nog nieuwe muziek van Hatebreed, leuk om met de hele familie mee te zingen onder de kerstboom, een singletje van Liam Gallagher, een likje thrashmetal, een voetballer en die malle Miley Cyrus met haar vaginafixatie.

U bent niet alleen. Nick Cave is ook alleen.

We zijn al tijden alleen, maar vandaag zijn we allemáál alleen. De coronaplaat van Nick Cave is uit, live vanuit een leeg en kaal Alexandra Palace (bekend van darts, ja). En het is solo, het is minimaal, het is puur en het is MOOI. Daar snappen ze bij de Billie Eilish-babybode na het afspelen van wat nummertjes op de iPad natuurlijk weer geen kloten van, maar het drááit verdomme om die muziek. Het gaat niet om die gozer achter die piano. Het gaat om die MUZIEK. Dit moet je beluisteren en dit moet je voelen, thuis, alleen, met al die nummers van The Boatman's Call, de beste Cave en tevens de beste break-up-plaat aller tijden op Blood on the Tracks van Bob Dylan na (jaahaaaa Dylan vond het zelf geen break-up-plaat), met die akoestiek en met de knallers van Push The Sky Away en zelfs van Ghosteen. Succes met alleen zijn, het is weer een stukkie draaglijker.