*Schattig en charmant, de gedroomde onafhankelijkheid van Wales, maar een kansloze missie.
*Tekst & Foto's: Arthur van Amerongen

In het vorige feuilleton van Europese Patriotten schreef ik dat ik door Engeland, Wales, Ierland en Schotland reis, in een poging contact te maken met mijn Keltische ziel. Op zoek naar the other me. Coming home dus, een rootsreis. Allemaal esoterische kletskoek natuurlijk om de lezer te foppen, want ik geloof helemaal niet in de ziel. Ja, ik geloof in de ziel van whisky en wijn, maar nu even niet want ik ben al twee weken lid van de blauwe knoop. Wat de mensenziel betreft, ben ik het helemaal eens met Dick Swaab. Hij noemt zichzelf een 'neurocalvinist', iemand die gelooft in predestinatie via de hersenen. “De ziel is een misvatting,”  zegt de hersenonderzoeker,“ bedacht door mensen die bang zijn voor de dood.” 

“Er zijn niet zo veel mensen meer die geloven in een eeuwige ziel, een door het christendom van Plato overgenomen idee. Als mensen tegenwoordig over de ziel praten, bedoelen ze meestal de geest. Die is het product van de activiteit van 100 miljard hersencellen,” zegt Swaab.

Ik voel wel een sterke verwantschap met de Keltische cultuur, maar was gek genoeg nog nooit in Ierland en Wales. In een grijs verleden draaide ik langspeelplaten van de Fransoos Alan Stivell, wellicht was dat de trigger. Hij tokkelde op een Keltische harp en zong in het Bretons. Ik was verliefd op een hippiemeisje en daarom deed ik net alsof ik die muziek begreep en mooi vond. Ik zie me nog zitten op haar zolderkamer, met visnetten vol lege flessen Mateus rosé en hoestend van de walmen van wierook en hasjiesj. Veel slap gelul over de zin van het leven in een poging dat meisje te versieren, maar neuken ho maar… 

Ik moest ook even googelen welke lp van Alan Stivell het betrof en heb hem gevonden. Ik draai de live dubbelaar voor het eerst in bijna vijftig jaar weer en probeer een genuanceerd oordeel te vellen. Ik word vooral kriebelig van het druïdegeneuzel. Het is schuurmuziek, net als Enyah. Enyah, die in het echt Eithne Patricia Ní Bhraonáin heet. Orinoco Flow: aaaargh! Ook erg: Theme from Harry's Game van haar band Clannad. Aaargh!

Contact zoeken met mijn roomblanke Keltische ziel.
Interrailen naar Identiteit met Arthur van Amerongen

Ik was nog nooit in Ierland, hoewel ik geboren ben met een Keltische ziel: een roodharig kindje, lijkbleek, broodmager en onder de sproeten. Een melancholisch typje dat nooit zonder zijn houten dwarsfluit de deur uitging. Ik was zo bleek dat ik, notabene van de Veluwe - de longen van Nederland - in de zomer zes weken naar vakantiekolonie Prinses Juliana te Egmond aan Zee moest. Ik zie mijzelf weer huilend zingen tijdens de dagelijkse dodenmars door de duinen, onder leiding van zuster Brunhilde:

In Juliana moet je wezen,

In Juliana moet je zijn.

Daar wordt je geheel genezen

Van je ziekte en je pijn.

En je speelt er heel de dag.

'k Wou dat moeder mij eens zag.

Boven de poort van de Prinses Juliana had net zo goed een bord kunnen hangen met de tekst: 'Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt'. Of desnoods 'Zeelucht maakt vrij', want dat was het motto van de Amsterdamse kinderhater dr. P.W. Janssen. Hij stichtte de eerste vakantiekolonie aan de kust om 'zwakke en behoeftige kinderen' uit de hoofdstad op te vangen vanwege 'het geringe bacteriegehalte der zeelucht, haar rijkdom aan fijne zoutdeeltjes en de niet hoog genoeg te schatten werking van de eeuwige zee op de psyche van de mens'

Zodra ik even in de zon zat, bijvoorbeeld tijdens de zomervakantie met mijn vader en moeder in Zoutelande, kreeg ik enorme, vieze gore brandblaren en vochtblazen op mijn gezichtje en mijn lijfje, en moest ik op doktersadvies de hele vakantie binnen blijven in het houten huisje dat naar groene zeep stonk. Op school werd ik gepest: “had je vader roest in de pijp”, en “heb je onder een vergiet liggen zonnebaden, spoetnik?” 

Godzijdank zat er ook nog een albino - zo goed als blind - in de klas en die werd nog meer gepest dan ik. 

Als ik een paar decennia later was geboren, was ik het stralend middelpunt geworden van een Benetton-reclame, want inmiddels wordt de combinatie van sproeten en rood haar als een van de zeven schoonheden beschouwd. Daar heb ik nu niets meer aan want ik ben zo goed als kaal en de sproeten zijn niet meer te zien omdat ik getint ben door het buitenleven in de Algarve.

Arthur van Amerongens queeste naar mensen die van hun land houden

Ik was afgelopen dinsdag namens GeenStijl op bezoek bij Caroline, in de fractiekamer van de BBB in Den Haag, in het kader van mijn serie Europese Patriotten. En natuurlijk om haar als eerste te feliciteren met haar nakende eclatante overwinning! Ik ben vanaf het prille begin fan van BBB, hetgeen ik kan bewijzen met foto’s van mij bij omgekeerde vlaggen in een weiland (waardoor ik wederom als fascist werd afgeserveerd door mijn geliefde vijanden).  Mijn schaamteloze liefdesverklaring aan Caroline (haar moeder is Iers, vandaar Ke-ro-line en niet Carolientje) en het allereerste gefilmde  interview met de baas van BBB (ruim twee jaar geleden) kunt u hier gratis lezen bij HP/De TIJD. 

Caroline had het razend druk, toch maakt ze tijd voor mij vrij. Ik zat tussen Sven Kockelmann en Floor Bremer, had een half uurtje en het werd drie kwartier. Toen we de fractiekamer uitkwamen, stond Floortje daar duidelijk gepikeerd te dribbelen met haar cameraman. Caroline schoot in de lach. Ze vertelde mij dat ze de Stentor, een DPG-krant voor Oost-Nederland, haar gevolgd had en dat de Stentor een grote reportage had geplaatst. Tubantia – ook DPG en ook Oost-Nederland – plaatste die reportage niet, terwijl in die hoek van Nederland de meeste BBB-stemmers wonen. En wie is de hoofdredacteur daar? Juist, de reeds genoemde Daan Bonenkamp, een gesjeesd mager mannetje van Kaag.

Genoeg geluld, zou Caroline zeggen, hier het interview. Oh ja, en de dames van @StemopeenVrouw liegen dat het gedrukt staat. Caroline van der Plas, alias @lientje1967, is zelfs niet een keer genoemd de afgelopen dagen, laat staan gefeliciteerd. Dat was bij de vorige verkiezingen wel anders, toen er vrouwen van hun persuasie wonnen.

Caroline van der Plas: “Het CDA gaf een paar jaar geleden bij monde van Hugo de Jonge aan dat de partij zich meer op de stad ging richten. In 2018 was ik kandidaat voor de gemeenteraadsverkiezingen in Deventer, voor het CDA. Deventer heeft een heel groot buitengebied en ik riep dat juist dáár onze kiezers zaten, en niet in een stad als Deventer. Laat je daar zien, zei ik, mensen in de periferie missen het CDA. 

Dat was mijn eerste red flag.

Een broodnodige queeste naar vaderlandslievend Europa [dossier]
Tekst: Arthur van Amerongen. Portretten: Teun Voeten

Gerolf Annemans (1958) was journalist en advocaat, 27 jaar fractievoorzitter in de Belgische Kamer en inmiddels Europees Parlementslid voor het Vlaams Belang en gemeenteraadslid in Antwerpen. Annemans is voorzitter van de Europese partij Identiteit en Democratie en strijdt op Europees niveau voor een Europa van soevereine staten, een Europa van vrijheid, nationale eigenheid en identiteit. Hij schreef onder andere De Ontvoering van Europa*. *

**"Het klimaat heeft in Brussel een quasi-godsdienstige status. Zo kon Timmermans uitgroeien tot de goeroe van Europees groen-links." **

Dossier: hierrr. Tekst: Arthur van Amerongen. Foto's: Teun Voeten

Philip Claeys (Gent, 24 mei 1965) zat jaren in het Europees Parlement namens Vlaams Belang. Sinds 2019 is hij in het EP secretaris van de fractie Identiteit en Democratie.

ID heeft 64 leden in het Europees Parlement. Verreweg de meeste zetels komen voor de rekening van de Lega (24) en de Rassemblement National (19). Politiek speerpunt van de partij is het streven naar het behoud van soevereiniteit voor de lidstaten van de Europese Unie, en het zoveel mogelijk tegengaan van verdere integratie. Daarnaast is de partij tegen immigratie en wil het de toetreding van Turkije tot de Europese Unie stoppen.

Claeys: De Green Deal, asiel en migratie zullen een centrale rol zullen spelen in de respectievelijke campagnes van de meeste ID-partijen. De EU legt zich met de Green Deal normen op die niet bestaan in werelddelen die concurrent zijn van ons. Daar gaan wij een hoge prijs voor betalen. Met de carbon border tax gaan we de problemen niet oplossen. De doelstelling is niet realistisch, en zeker niet wat de elektrificatie betreft. De Belgische regering beslist om de kerncentrales te sluiten terwijl wij geen alternatief hebben. Met wind en zon gaan we het niet halen. Carlos Tavares, de CEO van Stellantis (o.a. Renault) waarschuwt dat het totaal mis gaat met de productie van auto’s, met de laadpalen, met de elektriciteitsproductie. De auto wordt een luxeproduct. Dat interesseert groene bobo’s niet, want die wonen in grote steden, niet op het platteland.

Europese Patriotten, deel IV - Portugal. Tekst & foto's Arthur van Amerongen

“Nou nou, dat zou in Nederland niet kunnen horen hoor, zo’n gigantisch schilderij met negerslaven”, fluister ik tegen Ricardo Regalla Dias Pinto, de kabinetschef van Chega!, de derde partij van Portugal en tevens de meeste patriottische. Chega betekent genoeg. Basta! 

Op het enorme schilderij zien we hoe de legendarische ontdekkingsreiziger Vasco da Gama (bekend van de sigaren  en een fijne straat in 020-Gaza) met alle egards wordt ontvangen door de samorijn, de vorst van Kozhikode (Calcoen in het Nederlands) aan de Malabarkust in het huidige Kerala in India. De negerslaven buigen voor Vasco.

Francisco. Daar ga je al... Tekst & foto's van Arthur van Amerongen

Het onofficiële museum voor het Spaanse patriottisme is Casa Pepe in Almuradiel, een gehucht dat 250 kilometer bezuiden Madrid ligt. Het enorme restaurant is tot de nok volgestouwd met snuisterijen en relikwieën met betrekking tot Franco, Falange-oprichter José Antonio Primo de Rivera, het Vreemdelingenlegioen, de legendarische ridder El Cid, de Spaanse burgeroorlog, het leger, de Guardia Civil en natuurlijk de Heere Jezus en zijn moeder. Na een copieuze maaltijd met verloofde en vrienden Ivo en Ruben (knoflooksoep, wild zwijn, hert en ossenstaart) snuffel ik door het rariteitenkabinet. In vitrines worden hele veldslagen nagebootst met speelgoedsoldaatjes en ik ben even terug in de enorme werkkamer van een gerenommeerde kinderpsychiater in Arnhem. Mijn radeloze moeder liet me achter en de zielenknijper zei, wijzend naar een enorme hoeveelheid speelgoed: toe maar jongen, pak wat je leuk vindt. Hij wilde mij natuurlijk observeren maar ik dacht: ik zal je krijgen, vlerk… en bleef stokstijf op mijn stoel zitten. Na een uur gaf hij op en zei tegen mijn moeder: “mevrouw Van Amerongen, u zoontje moet veel in de buitenlucht zijn, hij moet uitwaaien.”

Dat uitwaaien lukt wel op de meseta, de heerlijk-troosteloze hoogvlakte van La Mancha. Dit is Francoland en het decor van Don Quichote.

Aflevering 2 van onze nieuwe Europese serie INCLUSIEF TWEE PODCASTS!

Wie naar de wortels van patriottisme zoekt, komt al snel terecht bij de volksaard van een land. Volksaard lijkt me niet zo’n woke begrip. Ik ging even googelen en kwam meteen terecht bij Trouw, fout na de oorlog. De titel van het pamflet spreekt boekdelen: Weg met de term volksaard.

Gijs Moes: “Volksaard leek een wat belegen begrip geworden, neigde het zelfs niet naar racisme? Het klonk naar de negentiende eeuw, toen westerlingen in verre landen optekenden welke vreemde volkeren daar woonden, om in een moeite door hun land te koloniseren. Als de volksaard aan bod kwam, was de schedelmeting niet ver meer. In de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw, met de opkomst van het fascisme, beleefde de volksaard zijn hoogtijdagen. Na de oorlog werd het een dubieus begrip en in de progressieve tijdgeest van de jaren zestig en zeventig leek het in het vergeetboek terechtgekomen. Alleen in borrelpraat stak het de kop op, met flauwe grappen over Belgen of Duitsers. Soms, met wat jaloezie, over levensgenietende Grieken of Italianen.”

Ach, WEF-cheerleader Maxima zei precies hetzelfde in haar babbeltje bij de presentatie van het WRR-rapport Identificatie met Nederland, in 2007.

“De Nederlandse identiteit? Nee, die heb ik niet gevonden. Nederland is: grote ramen zonder gordijnen, zodat iedereen goed naar binnen kan kijken. Maar ook: hechten aan privacy en gezelligheid. Nederland is: één koekje bij de thee. Maar ook: enorme gastvrijheid en warmte. Nederland is: nuchterheid en beheersing. Pragmatisme. Maar ook: samen intense emoties beleven.”

Nee, dan de Nederlands-Portugese schrijver José Rentes de Carvalho in het nog steeds actuele meesterwerkje Waar die andere God woont:

'Het Nederlands karakter is een mengelmoes van evenredige porties onvervalste trots, huis-tuin-en-keukenfilosofie en een argeloosheid die elders in verband gebracht wordt met zwakzinnigheid. De Nederlander vertoont een samengaan van naïviteit en verwaandheid; een menging van twee karaktertrekken die, als ze tegelijkertijd aan de oppervlakte komen, een rampzalig en onhandig mens van hem maken.' Ook een vrij dodelijk boek over de Nederlandse volksaard is Een reservaat van pekelharingen. Nederlandse schrijvers over hun vaderland.

Aflevering 1 van onze nieuwe serie Europese Patriotten INCLUSIEF PODCAST

Ik woon nu elf jaar in de Algarve en snap nog steeds helemaal niets van de Portugezen, ondanks het feit dat ik talloze keren ging dineren bij een herenclub in Faro. De stokoude Zé, een begrip in de wijde omgeving, ontving in zijn vervallen paleisje in het hart van de stad zijn vriendenclub, de malta: notabelen, een voetbaltrainer, een advocaat, een oude journalist, een herenboer, een slager, een visser, et moi. Ik was al snel uitgenodigd door mijn toenmalige huisbaas Alvaro, want in Portugal geldt de mantra: amigo do meu amigo, meu amigo é.

Iedereen nam drank mee en geld voor de cataplana, de typisch Algarviaanse kookpot waarin alle mogelijke vissoorten gaan. Zé (descanse em paz) bereidde het godenmaal in zijn eentje. De gesprekken, rijkelijk geplengd met wijn, brandy, aguardente en medronho, gingen altijd over Sporting Lissabon en Benfica. Buiten Porto zelf en het noorden van het land, is niemand fan van Porto. Dat maakt een discussie over voetbal wel zo overzichtelijk, al blijft dat fanatieke geouwehoer over voetbal natuurlijk vreselijk, in welk land ter wereld dan ook.

En verder lieten de notabelen elkaar vieze filmpjes zien, op hun mobieltjes. Portugese humor ligt op het niveau van Mister Bean en Benny Hill: de bananenschil, de man in de jurk, grappen over schoonmoeders en ik denk dat ik met een scheetkussen hier ook hele zalen plat krijg. Ik heb de ziel van de Portugalidade helaas niet kunnen ontdekken tijdens deze feestmalen, hoogstens de ziel van Bacchus.

Een kleine anekdote tussendoor: de colleges Portugees van schrijver/vertaler August Willemsen aan de Universiteit van Amsterdam waren legendarisch. Om 9 uur ‘s ochtends kwam de goede man aanzeulen met flessen cachaça, limoenen, ijs en rietsuiker en werd de Braziliaanse ziel verklaard aan de hand van een spoedcursus caipirinhas stampen. Leuker kan men alcoholisme niet maken.

Spiksplinternieuwe reportageserie op de GeenStijls!

Volgens de linkse moederkerk, de millennials, de sneeuwvlokjes, Bij1, Rutte IV plus de gecontroleerde oppositie (Kuiken en Klaver) & bevriende media - NPO en de Belgische monopolisten Mediahuis en DPG Media - vormt extreem-rechts/fascisme een veel grotere bedreiging voor het Avondland dan de islam. ‘Links’ suggereert dan ook dolgraag dat ‘rechtse extremisten’ zich door heel Europa organiseren en zich gereed maken voor een fysieke clash met de multi-culturele samenleving. Zie het mediaspektakel rond die Pruisische prins Heinrich XIII in Duitsland, dat volgens mij een hoog Broodje Aap-gehalte had. Het betrof hier zelfs een fopprins!

In het Dreigingsbeeld Terrorisme Nederland van 2021 waarschuwt de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid (NCTV) voor jonge rechts-extremisten die uit zijn op een rassenoorlog, hetgeen door Trouw (fout na de oorlog) vorig jaar werd opgeblazen tot de portee van het verslag. Dat de NCTV ook waarschuwt voor islamterreur, past niet bij de maatschappijvisie van de moguls van Mediahuis en DPG Media en wordt dus vrijwel achteloos in een paar bijzinnetjes weggemoffeld in hun kranten.

In een gedegen opiniestuk in de Volkskrant viel de historicus Robin te Slaa collega-historicus Dirk-Jan van Baar aan, die beweerde dat het fascisme wereldwijd een comeback had gemaakt in de gedaante van rechts-populisme. In ‘het knusse Nederland’ weigerde men alleen hardnekkig om dit te erkennen, aldus Van Baar.