Historische week: opeens hebben we het over migranten in plaats van asielzoekers.

Migranten.

Migranten zijn normaliter die lui die Shell, Unilever et al importeren uit het buitenland (wel 50 extra mensen die naar Rotterdam komen om Unilever in de stad te houden, waarvoor ze 1.4 miljard dividendbelasting cadeau krijgen van ons burgers. Mensen die ook in hun thuisland iets kunnen waar ze voor geleerd hebben maar die om de een of andere reden hier nodig zijn. Mensen kortom, die zogenaamd onze samenleving en in ieder geval onze industrie komen verrijken.

Migranten zijn over het algemeen geen zwarte mannen die met maar vaker nog zonder zwemvest in een bootje op de Middellandse Zee dobberen. Zonder zwemdiploma laat staan paspoort. Migranten zijn geen mensen die in een opvangtehuis terecht komen waar gratis Mieles op ze staan te wachten.

Migranten zijn die lui die Amsterdam onbetaalbaar maken.

Die mensen die drie keer de huurwaarde betalen aan pandjesbazen als Bernhard of VVD’er Haga of wie dan ook (Niet aan mij btw, ik ben een toffe huurbaas. En heb trouwens ook een migrant in m’n 020-woning. Een Marokkaan. Een IT-specialist en expat pur sang. Zo blij met zijn nieuwe Indesit wasmachine dat hij nog een extra jaartje blijft.

Zou Rinus Otte eigenlijk een dochter hebben?

Zelden heeft iemand het lef om de schuldige achter een moord aan te wijzen, als dat niet degene blijkt te zijn die zijn handen heeft vuilgemaakt. De daad voltrekken is één ding. Maar is de mogelijkheid tot het geven van die daad niet de ware misdaad? 

De vader van Anne Faber concludeert dat de rechters die de moordenaar van zijn dochter strafvermindering hebben gegeven voor een misdaad die hij eerder gepleegd heeft, hebben gefaald. Michael P. had twee minderjarige meisjes verkracht en kreeg daar zestien jaar voor. In hoger beroep ging daar vijf jaar vanaf omdat ‘de straf van de rechtbank niet in verhouding staat tot de ernst van de feiten’. Juist. Iemand met een pistool verkrachten is business as usual. Voorzitter van het hof dat Michaels straf verminderde was Rinus Otte, inmiddels baas bij het OM. Carriere is a bitch.

Voordat Otte zijn carriere maakte, had hij al laten weten geen voorstander te zijn van TBS en een afkeer heeft van behandelen. Ook had hij geen moeite met kritisch zijn over zijn beroepsgroep of beroep, publiceerde hij boeken en columns en gaf hij interviews. Nu er met een vinger naar hem gewezen wordt door de vader van een slachtoffer – een prachtige dochter en een welbespraakte vader – geeft hij niet thuis.

Rechters en carrierehonden weten: als je geschoren wordt, moet je stil zitten. 

Anne Fabers zaak staat niet op zich. Als je het vrij rond laten lopen van criminelen geen rechter  kunt aanrekenen, wie dan wel? De wetgeving? Door wie wordt die gemaakt? Door wie wordt die gerepareerd? Mede dankzij rechters kunnen criminelen als Volkert van der Graaf en Michael Panhuis, de moordenaar van Anne, vrij man zijn. Kunnen criminelen als Volkert en Michael opnieuw toeslaan. Mede dankzij rechters kunnen criminelen opnieuw slachtoffers maken. Mede dankzij rechters blijven slachtoffers eeuwig slachtoffer – ondanks dat van slachtoffers geëist wordt dat ze door gaan met hun leven alsof er niets gebeurd is. Dat er niet nog meer slachtoffers vallen, is niet te danken aan de criminelen die vrij rondlopen en ook niet aan rechters die ze daar, met een zuinig en hooghartige verwijzing naar onze wetgeving, de kans toe geven. Wij burgers zijn überbeschaafd en nemen nou eenmaal niet het heft in eigen handen. Eerwraak is toch een oosters DNA-dingetje; een andere verklaring waarom wij niet in een burgeroorlog leven is er niet.   

Ieder ander wordt gedwongen om zijn verantwoordelijkheid te nemen maar als je baas het OM bent, gelden andere wetten. Het waren immers niet de handen van Rinus Otte die een einde maakten aan Anne’s leven. Het was een ongelukkige samenloop van omstandigheden.

Zou Rinus Otte eigenlijk een dochter hebben?

"Zijn plannetjes zijn van het niveau gááp en populisme. Blabla voor de bühne omdat hij zieltjes verliest en anderen ze winnen."

Klaas Dijkhoff, wonderkind van de VVD (waarom snap ik niet zo goed, de gast is gepromoveerd en alleen niet-academici vinden dat een prestatie. Iedereen die gestudeerd heeft, weet dat promoveren een statusdingetje is voor luie mensen. Niets makkelijker dan nog 'ns vier jaar de student uithangen, en dan semi-betaald. Veel makkelijker dan een baan scoren in de echte wereld, waar je wordt afgerekend op meetbare resultaten die in een spreadsheet staan. Tel daarbij op dat Klaas nooit in het bedrijfsleven heeft gewerkt maar altijd in ‘de polletiek’ heeft gezeten, kun je gerust stellen dat ‘ie niet onder doet voor Jesse Klaver. Nou ja, toch wel: Jesse hoefde tenminste niet te studeren laat staan promoveren om fractievoorzitter van een politieke partij te worden), hoe dan ook, deze Klaas, het wonderkind van de VVD dus, heeft wat plannetjes. Allemaal keurig gelanceerd op een VVD-congres dus prima zoals het hoort. 

Zijn plannetjes zijn van het niveau gááp en populisme. Blabla voor de bühne omdat hij zieltjes verliest en anderen ze winnen. Nou hop dan: bijstandsuitkeringen moeten omlaag tenzij je je best doet – dan krijg je er wat bij. Vluchtelingen moeten niet automatisch het Nederlanderschap krijgen na vijf jaar maar oprotten – nadat ze hier een opleiding hebben gevolgd.

Gelukkig wordt er ondertussen niet aan het regeerakkoord getornd, dus deze plannetjes zijn voor na 2021. Niveautje duh – never ever gonna happen.

Maar Klaas, als je er toch vier jaar over gaat doen om je plannen uit te werken, neem dan ook wat échte ideeën mee. Hier nog wat relevante aanvullingen. Gewoon, uit de samenleving, van het volk dat jullie toch al minachten en dom vinden. Maar veel relevanter, controversiëler en geëmancipeerder dan wat jij bedacht had. Gratis en voor niets.

Ons Oebroe is weer in 020 & meteen gezeik

En dan nu nog één keer die kut-Mocro’s uit Amsterdam.
En nee, ik weet niet of het criminele Mocro’s zijn maar kut zijn ze wel.
En trots dat ze erop zijn.
Dat ik ze kut vind.
Dat ze op GeenStijl staan.

Het is zo simpel: je bent een kut-Mocro als je míj erop aanspreekt dat ik je een kut-Mocro noem in plaats van dat je die kut-Mocro’s die jou je reputatie van kut-Mocro bezorgen erop aanspreekt kut-Mocro te zijn. 

Je bent niet stoer als je vrouwen uitscheldt.
Je bent niet stoer als je je kut-geloof door mijn strot duwt.
Je bent niet stoer als je mij en anderen bedreigt.
Je bent niet stoer als je Joden uit hun buurt en winkels pest.
Je bent niet stoer als je homo’s uit hun huis pest.
Je bent niet stoer omdat je lid bent van de Mocro-maffia.
Je bent niet stoer als je juweliers en omaatjes berooft.
Je bent niet stoer als je anderen dan juweliers en omaatjes berooft.

En je bent al helemaal niet stoer als je mij vanuit je auto naroept, uitscheldt voor kankerhoer en vervolgens besluit de auto te parkeren en me de Etos in te volgen om het IRL nog ‘ns over te doen.

Je bent gewoon niet stoer.
Je bent een kut-Mocro.
Always was, always will be.

Ook al beweert de Amsterdamse burgemeester iets anders.
Ook al beweert 90% van de Amsterdamse gemeenteraad iets anders.
Ook al beweert 90% van het Amsterdamse college iets anders.
Ook al beweert de Amsterdamse politie iets anders.
Je bent gewoon een kut-Mocro. Van het soort dat iedereen overal de schuld van geeft, behalve je eigen kut-Mocro soort.

IK zit niet bij de Mocro-maffia.
IK beroof geen juweliers, omaatjes of anderszins onschuldigen.
IK bedreig geen Joden of andere Nederlanders.
IK eis niet dat heel Nederland respect toont voor jouw islam.
IK pest homo’s hun huis niet uit.
IK minacht en mishandel geen vrouwen – al helemaal niet uit naam van het geloof.

Dus voordat je mij achtervolgt de fokking Etos in om verhaal te halen omdat ik je ‘beledig’ of whatever, mij ‘bedreigt’ dat je mij ‘in het vizier hebt’ (WHAHAHA) kun je beter volgende keer je moskeemakkers op het matje roepen en ze vragen waarom ze JOU een slechte reputatie bezorgen waardoor IK gedwongen word om hier op elk medium dat  tot mij beschikking staat, melding van gewelddadig gedrag door kut-Mocros te maken.

Want DAT is niet alleen mijn vrijheid, maar ook mijn plicht als columnist.

En nou optiefen, kut-Mocro.

Even in de herhaling: ik heb nog nooit iemand horen zeggen dat ‘ie meer meer meer Marokkanen wil in Nederland. Of meer meer meer Polen. Laat staan meer meer meer Afrikanen. Meer meer meer Syriërs? Meer meer meer Russen? Meer meer meer Nederturken? Meer meer meer Duitsers dan?

Meer meer meer gezond verstand – dat dan weer wel.
Meer meer meer scheiding van kerk en staat ook.
Meer meer meer uitzetten van uitgeprocedeerde asielzoekers.
Meer meer meer optreden van politie en justitie tegen illegale krakende asielzoekers die hier niet horen.
Meer meer meer vervolging van haatimams.
Meer meer meer visie op de toekomst van Nederland. 

Ook gehoord:
Minder minder minder halalpropaganda.
Minder minder minder Ramadanpropaganda.
Minder minder iftarpropaganda.
Minder minder minder hoofddoekpropaganda.
Minder minder minder mocro maffia.
Minder minder minder tuigvloggers en aanverwant allochtoontuig.
Minder minder minder diyanet op Nederlandse bodem.
Minder minder minder haatimams in Nederland.
Minder minder minder islamitische scholen.
Minder minder minder moskeeën in Nederland.
Minder minder minder vrouwendiscriminatie op basis van geloof.
Minder minder minder vrouwenmishandeling op basis van geloof.
Minder minder minder Soumission
Minder minder minder staatstv met PeterRRRR en all of the above.
Minder minder minder weg met ons.
En laten we vooral minder minder minder Volkert niet vergeten. 

Dit land is meer meer meer óns land. 

En  als ik naar de toekomst kijk, wil ik maar één ding: meer meer meer wetgeving die minder minder minder Soumission mogelijk maakt. Meer meer meer vrijheid. Voor Geert Wilders, voor mezelf, voor vrouwen en voor iedereen die vindt dat vrijheid een vanzelfsprekendheid is die altijd zal moeten bestaan. Geerts vrijheid, mijn vrijheid, onze vrijheid is het allergrootste goed dat de Westerse samenleving te bieden heeft. De enige manier om onze vrijheid te waarborgen, is minder minder minder tolerantie,  respect en geduld met lieden die menen dat vrijheid bestaat uit het beperken van anderen omdat hun ongelijk tot waarheid is verworden. Dat is niet mijn Nederland  en alle Volkerts, Pechtolds, Halsema’s, Lucassens, Denkula’s en aanverwante  lieden ten spijt, zal dat nooit mijn Nederland worden.

Pas als je beroofd wordt van het grootste goed dat we in West-Europa, in Nederland hebben, weet je wat vrijheid daadwerkelijk betekent.

Ze vertelde over haar kleinkinderen die nu de leeftijd hebben van de kinderen die in de oorlog zijn weggevoerd. En dat de kleinkinderen geen benul hebben wat het is om niet vrij te zijn. “Wat dat betreft is de bevrijding wel gelukt”. Ze vertelde over de bombardementen, dat er zwarte dingen uit de lucht recht naar beneden vielen. “Het is geen oefening,” had haar vader gezegd. “We moeten naar de kelder.”

Met vaste stem vertelt ze. Ze hapert niet, leest niet voor van een briefje maar het gaat zo uit het hoofd. Ze was acht toen de oorlog uitbrak, wat zou betekenen dat ze nu achterin de 70 is. Voor het eerst ben ik bij de jaarlijkse dodenherdenking in mijn Rotterdamse buurtje –zowel de buurman van 26 als de buurvrouw van 74 belden: ‘ga je mee naar de herdenking?’. Sure. Iedereen is uitgelopen, van de grijze dames die ik tegenkom bij de aquarobics tot de verre buurman die homo bleek te zijn #bummer. Er wordt hier dus echt iets aan dodenherdenking gedaan; heb ik achttien jaar lang een gedenkplaats in Bos en Lommer over het hoofd gezien of is die er gewoon niet?

Het gaat zoals de dingen gaan in Rotterdam-Kralingen: er is een welkomstwoord, de hoornblazer van het Korps Mariniers blaast het taptoe signaal, er wordt twee minuten stil gehouden, het Wilhelmus wordt ingezet, er worden vier kransen gelegd, gevolgd door het defilé langs het herdenkingskruis. Er is saamhorigheid en respect bij, van en voor de ongeveer dertig buurtbewoners die zijn uitgelopen. Onwillekeurig denk je aan de idioterie die telkens in de aanloop naar vier mei in Amsterdam moet plaatsvinden. Voetballen met kransen – het was de Amsterdamse volksport nummer 1 onder Job Cohens burgemeesterschap. Damschreeuwen – sinds enkele jaren vaste prik op de Dam. En dan nu een afgelaste lawaaidemonstratie.

Het zijn amateurs die op deze manier aandacht zoeken, krijgen en vinden. Amateurs, voor wie het te veel moeite is om aandacht voor hun zaak, hun idealen te krijgen op een ander moment dan 4 mei. Wat is de lol van goedkoop scoren? Wat bereik je door te schreeuwen op de Dam, precies op het moment dat niemand erop zit te wachten? Hoe cool is het om tegen je kleinkinderen te zeggen dat opa op vier mei tijdens de dodenherdenking op de Dam heeft geschreeuwd en is opgepakt? In Kralingen ging het over Robert, die bommen had geworpen: ‘niet in de oorlog hoor, maar toch. En wel lullig dat ‘ie twee keer z’n vliegtuig gecrasht heeft en meteen bij z’n eerste parachutesprong z’n Breitling is kwijtgeraakt’. Dat zijn de verhalen van echte mannen, niet van special snowflakes die denken dat schreeuwen, de kerncompetentie van baby’s, origineel is.

Het gedicht van Gytha Nijenhuis, ‘Dichter bij 4 mei’ wordt voorgedragen door een jongen van de scouting. De eerste regel raakt me  meteen: “Het liefst willen we vergeten”. Twee jaar geleden zat ik in Turkije, beroofd van mijn vrijheid als gevolg van uitspraken die Nederturken niet zinden. Hoe controversieel het ook klinkt, ik ben de mislukte nageboorte van gastarbeiders die de Turkse overheid ertoe aanzetten om mij een langere all inclusive in Turkije te geven, enorm dankbaar. Pas als je beroofd wordt van het grootste goed dat we in West-Europa, in Nederland hebben, weet je wat vrijheid daadwerkelijk betekent. Nooit, maar nooit wil of zal ik dát vergeten. Nooit, maar nooit weer wil ik dat meemaken.

Maar eenieder die denkt dat vrijheid een grap is, waarmee je kunt spotten als het je uitkomt, gun ik een vrijheidsberoving die ze nooit zullen vergeten.

"Er zullen in Nederland heus mensen zijn die werken voor hun geld maar kamerleden vallen daar niet onder."

Hoewel  stukjesschrijvers de ware woordenkunstenaars horen te zijn, nam de volksvertegenwoordiging  afgelopen week de honneurs waar. ‘Leugen’ werd ‘onwaarheid’ en voor ‘memo’ bleken nog meer woorden te bestaan dan voor de punani van luizenmoeders. Misselijkmakend toneel waarop NRC een voorspelbare reactie had: de geloofwaardigheid van Rutte is nog verder aangetast. Journalisten die het nog over de geloofwaardigheid van Rutte hebben: hoe zit het met je  eigen geloofwaardigheid? Of die van 150 kamerleden? Urenlang zeiden kamerleden vanaf het spreekgestoelte ‘FOEI!' en net zoveel urenlang probeerde de volgende zijn voorganger te overtreffen door ‘FOEI FOEI!' te zeggen. Er zullen in Nederland heus mensen zijn die werken voor hun geld maar kamerleden vallen daar niet onder.

Dat het glas plas was werd, wist de Nederlandse kiezer al van te voren. Op tv beweerden kamerleden dat het ‘spannend’ ging worden. Ze bedoelden ‘tenenkrommend’ maar ze kwamen weg met ‘dat weet ik nog niet’; het standaardantwoord. Dat na afloop de conclusie in de Nederlandse media was dat ‘de geloofwaardigheid van Rutte is aangetast’, was er een waar geen koppenmaker overuren voor hoefde te draaien. 

Rutte is de baas van Nederland, zoals Erdogan de baas van Turkije is. Zolang je de baas bent, maakt het geen ene reet uit of een krant schrijft dat je ongeloofwaardig bent of dat je bevolking je een oetlul vindt. Of een leugenaar. De baas is de baas. Schouders ophalen, sneu gezicht trekken, mea culpa prevelen en óp naar het volgende integriteits- cq leugendebat. Pro forma is er een verschil tussen Erdogan en Rutte: de een is een dictator die stemmen vervalst, de ander is de leider van de grootste partij van Nederland die maling heeft aan democratie. Ieder volk krijgt de leiders die het verdient maar dat de Turken Erdogan verdienen betwijfel ik ten zeerste. Dat wij in alle vrijheid Rutte tolereren, verbaast me elke dag weer.

Geen kind, geen volwassene die met zoveel gedraai zijn werk kan doen. Leg aan je trainer op de sportschool maar uit dat je geen suikers hebt gegeten. Heus! Wel appels, snoep, chocola, drop,  frisdrank, ijs – maar geen suikers! Of je een gaatje in je hoofd hebt?! Jezelf voor de gek houden is één ding, ervoor betaald krijgen om 16 miljoen Nederlanders voor de gek te houden is een wereldbaan. Liegen is onderdeel van een politicus'  functie-omschrijving. Een spindoctor leert ze beledigd en verontwaardigd te reageren als anderen concluderen dat ze liegen en bedriegen.

Waarom niet 16 miljoen mensen naar het Binnenhof trekken en de charlatans vermomd als politici hun toegangspassen tot ‘de democratie’ ontnemen, blijft een raadsel. Dat we penthousegate en orgaanroof accepteren, dat we het referendum laten afschaffen: wow. Rechters buigen zich er over. Maar dit? Leugens? Kinderachtige woordspelletjes? Waarmee de intentie van het woord, de bedoeling van een vraag expres genegeerd wordt? Het vak van politicus is verworden tot  het verkrachten van mijn vak, het verkrachten van woorden. Er was een  memo. Die ging over de afschaffing van de dividendbelasting. Het is gênant dat mannen van 50 plus woordspelletjes spelen. Schaam je. De kans is echter groter dat ze ’s avonds als ze thuis zijn, keihard lachen nog steeds de baas van Nederland te zijn.

\

Terwijl Marco Pastors de knuppel in het hoenderhok gooit door te stellen dat onderwijzers op Rotterdam Zuid meer zouden moeten verdienen omdat ze harder moeten werken om het beste uit kinderen te halen, wordt er elders in Rotterdam gesmeten met geld richting het onderwijs. 

Nou ja, richting het onderwijs? Het zal eens niet zo zijn dat de geldsmijterij richting de islamisering gaat. Want terwijl de hele wereld en de omliggende sterrenstelsels allang weten dat islamitisch onderwijs het slechtste uit kinderen haalt, verkeren we in Nederland na decennia van islamitische horror nog steeds in de ontkenningsfase. Islamitisch onderwijs en islamisering van onze bevolking worden ons door de strot geduwd. Lang leve artikel 23 – vrijheid van onderwijs en lang leve artikel 1 – gelijkheid voor alle mensen. Nog steeds is het niet doorgedrongen tot de hersenen van onze beleidsmakers dat niet alle mensen om kunnen gaan met vrijheid, laat staan met gelijkheid en ook is nog steeds niet doorgedrongen dat die mensen redelijk makkelijk te herkennen zijn: het zijn aanhangers van het geloof van de vrede.

Mag je de daden van ouders aanrekenen aan hun kinderen?

Het is volgens de haters mijn Turkse afkomst, maar ik vind van wel. De kinderen van oplichters eten goed van het geld dat buitgemaakt is op anderen. En als je ouders NSB'er zijn, heb je daar ook een tijdje prima plezier van gehad. Het lullige aan 'plezier' is dat het in negen van de tien gevallen tijdelijk is. Alleen de koninklijke familie heeft al jaren plezier van het nazaat zijn van een koning. En wij het klootjesvolk wuiven mee, want 'Maxima doet het zo goed'. 'Het' zijnde wuiven in designerkleding van Taminiau en Natan, met diamanten en parels in haar oren die mij minstens net zo beeldig zouden staan. Die kleding ook trouwens. 

Anyways, de daden van ouders.

Aangezien mijn Turkse afkomst de laatste tijd meegaand is, vrolijk en gelukkig – dank Rotterdam – wil ik best met mijn hand over het hart strijken. Natuurlijk kun je kinderen de slechtheid, de kwaadaardigheid, de intense domheid van hun ouders niet aanrekenen. Je kunt de kinderen alleen maar prijzen als ze die slechtheid, kwaardaardigheid en domheid van zich af kunnen schudden. Behalve dan als die ouder Job Cohen heet.

Als je vader Job Cohen heet, als je vader verantwoordelijk is voor de algehele teloorgang in Amsterdam, als je vader niet verder kwam dan theedrinken met kut-Marokkanen die zich inmiddels tot de Mocro Maffia hebben ontwikkeld, als onder het burgervaderschap van die vader de moord op Theo van Gogh heeft plaatsgevonden, zou het chic zijn om ver te blijven van álles maar dan ook álles wat te maken heeft met de moord op Theo. Hoewel ook daar een uitzondering op te maken is, is de biografie van Theo van Gogh schrijven een typisch gevalletje #doemaarniet.

De uitzondering daarentegen zou een fijne research zijn over hoe het toch mogelijk was dat onder het burgemeesterschap van Job Cohen een vrijdenker, een columnist, een provocateur maar bovenal een vader van een elfjarige, vermoord kon worden omdat hij zijn mening liet horen. Typisch gevalletje #waytogoson.

Of niet natuurlijk. Uiteraard is dat een uitdaging te ver.

En dus blijf je als zoon opgezadeld met het geweten van je vader. Een vader die allang niet meer wakker ligt over die moord op Theo. Een vader die – gezien de reacties op Twitter – allang vergeten is als wegbereider van álle omstandigheden waaronder de moord op Theo van Gogh kon plaatsvinden. Een vader met wie je uitgebreid over Theo kunt praten. Eerlijk? Wat zou ik toch graag die fly on the wall zijn geweest toen het idee tussen Cohen jr. en sr. ontstond om dit boek te schrijven.

"Zeg pap, met schrijven kun je geen droog brood verdienen. Wat zal ik toch ‘ns doen? Waar kan ik nog subsidie voor aanvragen?"
"Zoon, je moet je achternaam eens te gelde maken. Je zou columnist kunnen worden, maar ja dan moet je het niet hebben over moslims en zo anders eindig je net als Van Gogh dood op straat."
"Heeeee… daar zeg je wat? in 2019 is Theo 15 jaar dood. Prima timing voor een boek over hem. Zal ik over hem schrijven?"
"Goed idee. Ik regel wel dat je daar subsidie voor krijgt, ben je twee jaar onder de pannen en kun je daarna nog wel een jaar van de royalties leven. Die gekken kopen toch wel boeken over Theo. Moet ik Max Pam even voor je bellen? Die kon dat immense archief niet aan, maar dan kun je met hem regelen dat het bij jou terechtkomt. Goed plan zoon. Daar drinken we op."

De allergrootste grap is dat www.degezonderoker.nl uit de lucht is. De beheerder is overleden, de wachtwoorden zijn in de vergetelheid verdwenen. Het hele bestand is alleen nog te lezen bij de Koninklijke bibliotheek. Offline. De grote scenarioschrijver hierboven heeft het weer prachtig bedacht, hoor ik iemand op een roze wolk bulderen. Het zou te lullig voor Jaap zijn als hij erachter zou komen dat de laatste column van Theo van Gogh een 'ode' aan zijn vader was. Niet dat vader noch zoon zich daar iets van zouden aantrekken. Als je zelf buiten de werkelijkheid leeft, is het gebrek aan fatsoen makkelijker anderen te verwijten.

Je bent Nederlander. Of niet...

Er was een tijd dat buitenlandse ingezetenen van Nederland een verblijfsvergunning hadden. Die verblijfsvergunning verschafte je het recht om als buitenlander te stemmen bij de gemeenteraadsverkiezingen, maar niet bij de landelijke. Verder was je gewoon een Nederlander – soort van. Je kon werken, huizen kopen, belasting betalen, je kinderen naar school sturen, naar de sportschool gaan. Kortom: doodnormaal leven.

Het nadeel van die verblijfsvergunning was dat je 'm telkens moest verlengen. Om de vijf of tien jaar moest je een nummertje trekken (er was nog geen internet, maar échte mensen deden het werk, aan een heuse balie) en een gesprek voeren en waarschijnlijk een paar gulden betalen om vervolgens niet het land uitgezet te worden. Omslachtig gedoe maar hey, het werkte.

Wat minder goed werkte was dat je met sommige nationaliteiten, laten we voor de verandering eens Turkse dwarsstraat als nationaliteit nemen, steeds maar een visum moest aanvragen als je voet over de Nederlandse grens zette. In een VW-busje dwars door Europa naar Turkije reizen ging niet echt heel lekker (all inclusive en Corendon bestonden ook nog niet – wat een tijden hebben we overleefd!). Dat dat wel erg lastig is, zagen de socialisten, democraten, de christenen en zelfs de communisten van onze overheid in en dus kon je na zoveel jaar in Nederland gewoond te hebben, een Nederlandse nationaliteit aanvragen.

Niets geen toetsen.

Geen taalvaardigheden.

Geen werk- of inkomen.

En zeker niet de eis dat je afstand moest doen van je Turkse nationaliteit. Nou ja die eis was er wel maar iedereen kreeg dispensatie. Uiteraard uit naam van de koningin. Misschien dat daarom al die buitenlanders zo koningshuisgezind zijn.