Landen zoals Portugal, Spanje, Italië en Griekenland zitten te springen om stevige inflatie van de euro.

Christine Lagarde kondigde aan dat de economische vooruitzichten van de EU tegenvallen, de inflatie is te laag en de ECB gaat er onder haar leiding met een gestrekt been in. Kunstmatig lage rente en het opkoopprogramma wordt herstart. Ongekend agressief beleid gezien de huidige economische voorspoed van gemiddeld anderhalf procent groei. Christine geeft in het EP toe dat rijke landen de rekening krijgen.

Klaas Knot haalt namens De Nederlandse Bank hard uit naar haar ideeën. Werkloosheid is laag, lonen stijgen (=inflatie), de prijsvorming op financiële markten is verstoord en “overmatig risicozoekend gedrag” op de huizenmarkt geeft stijgende huizenprijzen. (=inflatie). De vertraging van de economie zorgt er alleen voor dat de gewenste geldontwaarding iets op zich laat wachten.

Landen zoals Portugal, Spanje, Italië en Griekenland zitten te springen om stevige inflatie van de euro. Deze landen hebben hun staatsschuld altijd via inflatie laten verschrompelen, in plaats van daadwerkelijk af te lossen. De staatschuld van Italië zit ruim boven de 2400 miljard, een procentje extra inflatie levert hun 24 miljard op, een procentje minder rente 24 miljard.

Een meerderheid van de EU heeft problematische schulden, dus is er een politieke meerderheid die te laten verwateren. Italië betaalt nu al 70 miljard per jaar aan rente. Zelfs hun onderwijs is goedkoper. Mocht de rente op haar staatsobligaties van 3% naar 4% stijgen, dan stijgt hun begrotingstekort van 2,4% naar 3,7% BBP. (hun staatsschuld is immers 132% BBP).

De armere landen van de EU kunnen hogere rentes simpelweg niet betalen, en hebben enorme inflatie nodig om hun staatsschulden te verwateren. Het lukt hun niet hard genoeg te groeien om oude schulden in verhouding te krijgen. De euro is te sterk. Ze dromen nog van een wereld waar schulden katholiek werden vergeven en vergeten. De euro eist discipline die er niet is.

Zo, levert de enige NPO-show met een bestaansrecht na hun repo van vorig jaar over Draghi's geldpers die 80 miljard euro per maand bijdrukt (nu slechts 60 miljard), weer een de-moeite-waardje af. Ditmaal over het project dat van begin af aan bedoeld was om het Europese continent tot een politieke unie te dwingen: de euro. NRC-journo Maarten Schinkel toog naar de zwakste schakel van de Eurozone, Italië, om eens te peilen hoe die Alpenturken er zelf eigenlijk over denken. Onderstaand vatten we het eventjes samen, maar er lijken twee vuistregeltjes uit te destilleren: landen waarvan de mannen bekend staan als goede dansers en minnaars kunnen niet omgaan geld, want voor hen is schuld slechts een emotie, en de elite van het calvinistische Noorden is inmiddels te post-cultureel om dat te erkennen. 

Ten eerste is Italië natuurlijk net als België geen echt land, en teert het Zuiden op het Noorden. Daar heeft de invoering van de euro weinig verandering in gebracht. Italië staat op plaats 44 onder Kazachstan en Azerbaijan van 's werelds best concurrerende landen, sinds de invoering van de euro daalde de Italiaanse industriële productie met 20% en was de economische groei een mager gemiddelde van 0.2% per jaar, tegenover 1% in andere eurolanden. Schinkel vat het samen met: "Je hoort bijna hoe de eurozone uit elkaar scheurt".

Het kost misschien 1.200.000.000.000 euro, maar dan heb je ook een transferunie die het gehele continent ontwricht. Maar Draghi is een politicus naar ons hart, want de beste man houdt zijn woord. In 2012 zei hij toe dat onder zijn leiding, de ECB "Whatever it takes" zou doen om de euro overeind te houden. En zo geschiedde, in de vorm van quantitative easing **aka rammend veel geld bijdrukken om de boel gezellig en bij elkaar te houden. In 2014 kocht de ECB zo'n 80 miljard euro aan per maand (!) aan obligaties op, en vanaf april zo'n 80 miljard per jaar. Het programma loopt officieel tot eind 2017, maar wordt mogelijk verlengd, want een tekentafel illusie mag wat kosten.