Het is weekend. Vlieg eropuit.

Toen ik de hut verliet waren er mensen
tegen wie ik aankroop, bij enkelen meende ik het.
Ik weet niet wat er dooide, er kwam al zoveel in me om.

Wat was hij even een baby. Bleef maar jengelen
om verhalen van de walvis in de man. Hechtte wat
waterpsalmen af. Ik dein

op een matras. Alsof me iets wiegt maar het gaat
te hard. Weinigen komen onder smeltwater vandaan,
weinigen komen van smeltwater af.

De poel op de vloer neemt toe. De rimpelingen
aan het oppervlak lijken vingerafdrukken
die in elkaar overgaan.

Prettig weekend. En be nice.

Vernieuwende opinie vandaag door "een van de belangrijkste dichters van haar generatie" Ellen Deckwitz in de NRC, waar ze "twee keer per week een column over depressies en poëzie" schrijft.

Gaat over het Eurovision Songfestival in het Europese land Israel. Eerst even een lesje pinkwashing, want dat zag de visionair allang aankomen natuurlijk. "In de aanloop naar Eurovisie 2019 was mijn omgeving voor veel dingen bang en met stip op één stond wel het zogenaamde pinkwashing: dat Israël het gastheerschap zou gebruiken om lhbtq-waarden te promoten teneinde progressief over te komen en zo te verdoezelen dat het al decennialang op grote schaal de mensenrechten schendt."

We zijn natuurlijk heel benieuwd wie die verschillige "omgeving" eigenlijk is, maar goed. Dan nu: taalvernieuwing door een dichter van statuur. "Dat pinkwashing zag iedereen aankomen, maar wat mij dinsdagavond echt verraste is iets dat ik bij gebrek aan een betere term maar even sunwashing noem. In de introductiefilmpjes die aan ieder optreden vooraf gingen kreeg de kijker, zoals vaak bij Eurovisie, prachtige beelden voorgeschoteld van het gastland. Mooie meisjes springend door kersenboomgaarden, gespierde surfers, lachende kinderen op het strand. Jonge levenslustige mensen dansend op flatgebouwen, geen raket die ze eraf knalde. (...) Dit sunwashen raakte me nog veel meer dan dat hele pinkwashen. Het voorschotelen van zonovergoten idyllische landschappen verhulde het feit dat er aan iedere vierkante kilometer van die dromerige vergezichten bloed kleefde. Er wordt een paradijs getoond, een land van melk en honing, waar iedereen ongeacht zijn geaardheid welkom is. Zolang je maar geen Palestijn bent."

Nou meid, mooi gesproken en gefeliciteerd met je nieuwe vrienden. Wist u trouwens dat de Tweede Wereldoorlog ook een jacht op moslims was (Bosnisch-islamitische SS-divisies en de nauwe alliantie tussen Palestijnse grootmufti Husseini en Hitler buiten beschouwing gelaten)? Wij wel, want wij lezen Deckwitz.

Fuck Peter Vandermeersch met een dikke tak.

Weet je wat het nou is met de NRC? Ze kunnen elke dag wel klagen over het dalende peil van het intellectuele leven en de algehele oprukking van de domme tokkiehorden die maar verleid worden door de Russische trollen, maar zolang het een treurig zaadblad is dat voor de helft gevuld is met half tamme en geheel debiele tampontypistes die door de brievenbus van hun eigen hysterie naar de wereld kijken hebben ze echt geen recht van spreken. Waarom zou de burger niet op Baudet of Wilders stemmen als de krant van het intellectuele kompas zich bezighoudt met cavia's? Maar echt? Waar is de intellectuele pretentie heen als een als serieuze dichteres te boek staande mevrouw leeg mag lopen over haar egomane liefdesverdriet en haar cavia's? Als dat zeg maar de zooi is die er aan het peilstokje blijft hangen na enig roeren in de diepe wateren van 's lands intellectuele top, dan verdienen we die populistische bruine golf toch gewoon? Leest u even mee:  Toen ik een paar jaar geleden cavia’s nam, werd ik door mijn gehele omgeving hoofdzakelijk sneu gevonden. De meesten begrepen dat ik aan de huisdieren was gegaan om over mijn verbroken relatie te komen, maar vonden het onverteerbaar dat ik niet voor een hond of een kat of desnoods een goudvis was gegaan. Zelfs een wandelende tak had op meer bijval kunnen rekenen. Dat ik als kind al cavia’s hield en het altijd lieve, aanhankelijke dieren heb gevonden, wilde er gewoon niet in. HOI IK BEN ELLEN MIJN SPREEKBEURT GAAT OVER CAVIA'S DIT IS HENKIE MIJN CAVIA HIJ EET GRAAG EN SLAAPT VEEL EN VERDER WORD IK VEEL TE WEINIG GENEUKT DIT WAS MIJN SPREEKBEURT. Jerôme Louis Heldring draait zich gillend om in zijn voortijdige graf, want mensenkinderen, kan het nog debieler?