De Volkskrant van afgelopen weekend wijdde twee pagina’s aan euforie bij de democraten. D66 wordt mogelijk de grootste partij volgens de peilingen. Het is niet te hopen dat dit bewaarheid wordt. Of het nu de PvdA is die (mede) regeert of D66, het is lood om oud ijzer. Ik weet het nog uit mijn begintijd in Nederland. Als (eerste generatie) migrant was het voor mij een ingewikkelde zoektocht welke partij bij mij paste. Na mijn eerste migratie (uit Marokko) naar Israël was ik zeer actief binnen de Arbeiderspartij. In Nederland meldde ik mij dus vanzelfsprekend aan bij de Partij van de Arbeid (PvdA). Niet wetend dat het niet één op één is - de Arbeiderspartij in Israël en de PvdA in Nederland. Er zijn wel raakvlakken tussen de twee, maar ook essentiële verschillen. Ik weet nog uit die tijd de discussie die ik had met PvdA-prominent Jacques Wallage. Hij pleitte voor afschaffing van zelfstandige gymnasia. Vol verbazing zei ik tegen hem: "Jacques, als jij later jouw kinderen niet naar een gymnasium wilt sturen, jouw goed recht. Maar waarom wil je bepalen dat anderen dat ook niet kunnen doen?" Zijn repliek was illustratief: “Je klinkt wel liberaal.” Treffend wel, achteraf gezien. Dan maar lid worden van D66. En ook daar heb ik een warm onthaal mogen beleven, en ik werd lid van de Landelijk Verkiezingscommissie. Maar ik kwam er al snel achter dat het een verkeerde keuze was. Ik kreeg dezelfde discussie over onderwijs als bij de PvdA en bovendien, het standpunt van D66 over het migratiebeleid: dat verschilde niet wezenlijk van wat de PvdA voorstond. Migranten in de watten leggen en maar afhankelijk maken en houden. Het is nog steeds zo.

Marokkaanse organisaties beklagen zich over gebrek aan contact met het stadsbestuur van Amsterdam. Zij wijzen daarbij op het grote verschil met burgemeester Job Cohen, bericht NRC Handelsblad dit weekend. In de laatste jaren van Cohens burgemeesterschap is evenwel al het stedelijk overleg met minderhedenorganisaties opgeheven. De spanningen in de stad liepen deze zomer op vanwege de oorlog in Gaza en de populariteit van IS in Syrië onder moslimjongeren. Anders dan Cohen, schenkt Van der Laan aandacht aan de gevoelens van angst bij de Amsterdamse Joden. Daarom heeft hij ook gesproken met vertegenwoordigers van de joodse en niet alleen de islamitische gemeenschap. Van der Laan heeft zich ook losgemaakt van de gijzeling van 'sleutelfiguren' van oudsher. En terecht. Als een Fatima Elatik met een demonstratie meeloopt voor IS in Den Haag, met leuzen als ‘Dood voor de Joden’, wat valt met zo iemand nog te praten? In het verlengde hiervan denk ik, vond Van der Laan dat een door de gemeente gesubsidieerde instelling als Argan geen platform mag bieden "aan een man die in gedachtegoed in dezelfde categorie thuishoort als IS", zoals een woordvoerder het formuleert. Dit "staat voor de burgemeester haaks op alle pogingen die de gemeente doet om radicalisering te bestrijden", aldus de zegsman. "Een gemiste kans," vindt Pieter Hilhorst, ex PvdA-wethouder in Amsterdam en beoogd leider van het debat in Argan. "Juist door tegenspraak te organiseren wordt radicalisering tegengegaan," zegt Hilhorst. Wat een naïeve sukkel! Fatima Elatik, Yasmina Haifi, Mohammed Rabbae (bekenden van mij, waarvan ik dacht dat ze gematigd waren en die mij zwaar hebben teleurgesteld), en hun geestverwanten zijn tegengesproken en uitgelegd dat Zionisme niets anders is dan de ideologie beogende een eigen land voor het Joodse volk in Zion (Israël). Hebben deze lieden hun verwrongen beeld over het Zionisme bijgesteld?

Het kabinet wil het doorwerken na de AOW-leeftijd regelen. De minsterraad besprak vrijdag het voorstel hierover van minister Lodewijk Asscher van Sociale Zaken. Er zijn op dit moment 3 miljoen AOW-gerechtigden. Nu pas? Dacht ik toen ik dit initiatief vernam. Ruim twintig jaar geleden, in 1993 om precies te zijn, toen ik promoveerde aan de Rijksuniversiteit Groningen (RUG), wijdde ik stelling nummer 13 hieraan: “Voor pensionering dienen criteria als energie, inzet, competentie en motivatie de leeftijd te vervangen”. NRC handelsblad nam deze stelling op in hun rubriek ‘De stelling van de dag’. Ik dichtte blijkbaar teveel invloed toe aan het blad. Mijn inspiratie voor de stelling was de persoon van de befaamde methodoloog prof. A.D. De Groot, auteur van het boek ‘Methodologie’, hét handboek toen voor onderzoekers in de sociale wetenschappen. Ik had overleg met mijn promotor, die op zijn beurt bij De Groot promoveerde, toen deze laatste de kamer binnenkwam. Hij was boven de tachtig en wilde wel door met werken aan de universiteit, maar dat mocht niet. Dat vond ik jammer, maar ook een groot gemis voor velen in de academie. De vakbonden zien evenwel niets in de plannen. Zij vrezen concurrentie op de arbeidsmarkt voor de zeshonderdduizend werklozen. Daar kan ik inkomen vanuit het vakbondswerk bezien. Wat ik echter vreemd vind is de reactie van Maurice Limmen, voorzitter van de christelijke vakbond CNV. “Welk probleem wordt hier opgelost?”, vroeg hij. Het onbenut laten van veel opgebouwde kennis, kunde en ervaring, zou ik zeggen. Je kunt wel de belangen van je achterban vertolken, niets mis mee. Maar ondergraaf je eigen standpunt niet met de verkeerde vraag.

Pieter Hilhorst gaat weer in de fout. Hij begeeft zich weer op een voor hem onbekend terrein. Van columnist bij de Volkskrant werd hij geparachuteerd naar wethouder voor de PvdA in Amsterdam. Pieter Hilhorst ging zich bezighouden met financiën. Daar bleek Pieter Hilhorst niet geschikt voor. Nu wil Pieter iets doen aan 'gedragsverandering' bij de schuldhulpverlening. Het Nationaal Instituut voor Budgetvoorlichting (Nibud) berekende onlangs dat schulden de samenleving elf miljard euro per jaar kosten. Schuldhulpverlening slaagt er niet goed in mensen met schulden echt te helpen. Uit onderzoek van de gemeentelijke Dienst Werk en Inkomen blijkt dat negentig procent van de probleemgevallen na drie jaar opnieuw in de problemen komt na sanering van de schulden. Dat komt volgens Hilhorst omdat de hulpverlening tekort schiet 'als het gaat om het realiseren van een duurzame gedragsverandering'. Het Parool publiceerde gisteren over de betere aanpak die Hilhorst voor ogen staat. Individuele business cases wil Hilhorst. “En door de schuldenaren met hun sociale netwerk een eigen plan te laten maken dat op alle levensterreinen betrekking heeft, is de kans op een duurzame gedragsverandering veel groter”, stelt hij. Ten eerste, als mensen dit kunnen, is de kans dat zij in deze categorie hulpbehoevenden vallen gering. Ten tweede, menselijk gedrag is complexer dan Hilhorst veronderstelt. Hoe iemand zich gedraagt, wordt bepaald (volgens auteur Meredith Belbin) door een zestal factoren: persoonlijkheid, mentale vaardigheden, waarden en normen, de druk of dwang van de omgeving, ervaring en het vermogen diverse rollen effectief te spelen. Gedragsverandering bereik je niet door invoering van individuele business cases, Pieter Hilhorst.

Eindelijk goed nieuws over mocro’s. Na de steeds aanhoudende berichten over drop-out, hoge werkeloosheid, wangedrag, tasjesroven, bedreigingen en banaal antizionisme (= antisemitisme), meldt het Sociaal Cultureel Planbureau (SCP) iets goeds over de islamitische mocro’s. Het SCP constateert in een rapport over huwelijksmigrantie dat gisteren is gepubliceerd het volgende. In 2001 trouwde 55 procent van de mocro’s met een partner uit Marokko, en is het nu gedaald tot 17 procent. Volgens het SCP komt deze daling door de aanscherping van wettelijke eisen, zoals de leeftijdseis en de inkomenseis. Maar volgens mij komt het door de wens van de PVV en haar voorman Geert Wilders, en dus door de wens van het Nederlands volk in meerderheid, voor minder (islamitische) mocro’s,. Zeer begrijpelijk. Gemeen, maar ik verheug me wel weer op de achterlijke reacties, ook op deze column, van de GS mocro reaguurder die nooit op de inhoud van boodschap reageert, maar telkens op de boodschapper. Kostelijk; omdat hij, net als vele andere mocro’s niet in staat is inhoudelijk ergens aan bij te dragen, maar alleen te schelden en te blaffen. Zo wordt uiteindelijk een negatief heersend beeld bevestigd.

Israëlisch minister van defensie Moshe Yaalon heeft besloten om Palestijnse arbeiders die op de Westoever werken niet langer samen met Israëlische kolonisten in bussen te laten reizen. Ook mogen de Palestijnen alleen via bepaalde militaire controleposten naar de Westbank. Deze orders zijn erop gericht aanslagen van militanten te voorkomen en beter toezicht te kunnen houden op de arbeiders. Maatregelen ter bescherming dus van zowel Palestijnen als Israëliërs. Dat is leiderschap met durf. Wie zou hier tegen kunnen zijn, zou je denken. De Israëlische linkse rakkersgroep B’Telem, een soort Ander antisemitisch Joods Geluid van Nederland, is dat wel. Deze slappe geitenwollen sokken figuren vinden de maatregelen discriminerend. Hoe verzin je het? Zij hebben kennelijk liever dat er aanslagen komen en doden vallen, hetzij van de kant van militante kolonisten, hetzij van de kant van Palestijnen. Kortzichtige lafaards. Helemaal bewonderenswaardig vind ik het dat het Israëlische Openbaar Ministerie onderzoek gaat doen naar het besluit van de minister van Defensie. Het Israëlische ministerie van Justitie zei dinsdag dat procureur-generaal Yehuda Weinstein minister Yaalon heeft gevraagd zijn orders toe te lichten. Men kan oneens zijn met hoe Israël zich verdedigt tegen haar vele omringende wrede vijanden, maar top democratisch is het heilige landje wel. Om trots op te zijn.

In zijn stukje ‘Gijzelaars’ in de Volkskrant van gisteren wierp Arnon Grunberg de vraag op: “Moet je losgeld betalen?” Zijn antwoord luidt: “Ik zeg met aarzeling ja. Je mag geen mens offeren om toekomstige slachtoffers te voorkomen.” Zonder aarzeling stel ik oneens te zijn met Grunberg. Het verschil van mening ligt niet alleen in het feit dat wij verschillende personen zijn. Anders dan Grunberg, ben ik geboren en getogen in een Arabisch islamitisch land, Marokko. Ik ken de mentaliteit van de regio iets beter dan hij. Als men losgeld gaat betalen, dan is het hek van de dam. Dan zullen IS beulen uit hun dak gaan van vreugde. Zij zullen dan westerlingen bij bossen gijzelen. Ieder slachtoffer van de barbaren is een teveel, maar met losgeld zou je meer gijzelingen in de hand werken. De volgende stap zou dan zijn dat de gijzelaars steeds meer losgeld gaan eisen en om kracht bij hun eis te stellen, zullen zij meer en meer doden. Nee, geen losgeld betalen, maar alles op alles zetten om de barbaren uit te schakelen.

De lijst met schandalen rondom Henk Krol van 50+ wordt met de maand langer. In Den Haag wordt hij ook wel Teflon Henk genoemd, omdat alles van hem af lijkt te glijden. Krol is een goed debater, niet onslim, maar wel met gestoorde persoonlijkheidstrekken. Hij sjoemelt teveel. Nou zijn er veel meer mensen die dat ook doen. Op alle niveaus. Maar dan moet je niet willen in de politieke arena, een publiek terrein, willen verkeren. En dat zoekt hij juist op, ook na zoveel misstappen. En dan ook nog op geldelijk gebied: in Nederland ligt dat gevoelig. Zou hij vreemd gaan, een jonge knul in het openbaar zoenen zoals Onno Hoes heeft gedaan, dan wordt er wat over geschreven, maar Onno blijft gewoon op zijn post in Maastricht. Niets aan de hand. Daarnaast is kunnen omgaan met Jan Nagel, partijvoorzitter en senator voor 50+, geen aanbeveling. In de periode van Leefbaar Nederland, ik was door het congres als nummer 2 gekozen na Pim Fortuyn, heb ik Jan Nagel een beetje gekend. Een ervaren en kundig bestuurder, maar moeilijk mens niet in de laatste plaats vanwege zijn ego, groter dan heel het gebouw waar de Tweede Kamer in resideert.

Het Parool van dit weekend bevat een special '10 jaar na de moord op Theo van Gogh'. Hierin ondermeer interviews met Job Cohen, toen burgemeester van Amsterdam en Rita Verdonk, destijds minister van Integratie. Inzoomend op het persoonlijke bij de twee, kan gesteld worden dat beiden een grote inschattingsfout hebben gemaakt met het oog op hun carrière. Job werd verblind door het vooruitzicht om minister-president te worden. Daarvoor verliet hij het pluche van het stadhuis van Amsterdam. Het liep niet goed af met Job. Rita werd verblind door de grote populariteit onder de kiezers toen. Zij verwierf meer stemmen dan de nummer 1 van de VVD-lijst, Mark Rutte. Hierdoor ging zij de plaats van de lijsttrekker opeisen. Dit heeft haar opgebroken en haar politieke kop gekost. Ze hebben gegokt en verloren. Beiden is de vraag voorgelegd of zij de politiek missen. Job zegt van niet, wat ik niet geloof. Rita geeft toe de macht en invloed te missen. Dat is krachtiger, je verlies onder ogen durven zijn en toe te geven.

Politieagent Nico G., docent bij regio Rotterdam-Rijnmond, schreef op Facebook: “Ik ben helemaal klaar met die k islamieten. Ik hoop dat ze zeer snel een langzame pijnlijke dood sterven. Oftewel dood aan de islam!” De politie beraadt zich op disciplinaire en strafrechtelijke maatregelen tegen de goede man ‘die zich laatdunkend over de Islam en moslims heeft uitgelaten’, las ik als reactie. Lees ik de reactie van de politie wel goed? De twee eerste zinnen van Nico bevatten niets dat je als laatdunkend over de Islam of de moslims kunt noemen. In de derde zin roept Nico ‘dood aan de Islam!’. Let wel, dood aan de Islam, een religie, niet aan de moslims. Gerard van het Reve schreef veel ergere dingen over het Christendom. Hij is daar weliswaar voor vervolgd, maar vrijgesproken. Allicht heeft Reve sommigen gekwetst, hetgeen Nico ook doet bij anderen. Maar dat is nu precies wat zo mooi wordt uitgedrukt met ‘‘Ik verafschuw wat u zegt, maar ik zal het recht om het te zeggen met mijn leven verdedigen”, dat aan Voltaire wordt toegeschreven maar komt eigenlijk voor het eerst voor in het boek The Friends of Voltaire (1906) van Evelyn Beatrice Hall die schreef onder het pseudoniem S.G. Tallentyre. Wat is dan het verwijt aan Nico? Bovendien, Nico schreef het na het zien van een video waarop een vrouw gestenigd werd. Ja, door moslims vanwege hun religie, de Islam. Het pleit dan juist voor Nico om "dood" te roepen aan een religie waarop zoiets barbaars wordt gebaseerd. Waarom Nico vervolgen maar niet de demonstranten in Den Haag die ‘dood aan de joden’ (niet aan het Jodendom) scandeerden? Hiervan zei Jozias van Aartsen met de slappe knieën en met de persoonlijkheid van een garnaal: niets aan de hand, geen overtreding. Ahmed Marcouch, een ex-agent en nu Kamerlid, jawel voor de PvdA, was geschokt door de uitlating van Nico, las ik. Maar niet van de roep om ‘dood aan de joden’ door geloofsgenoten? Pijnlijk vond ik het om te lezen dat Nico spijt heeft betuigd voor zijn uitlating. “Dit was een domme reactie”, schijnt hij te hebben gezegd. Domme reactie? Op het -in de 21ste eeuw- stenigen van een vrouw? Wie is hier dom en achterlijk? Wie moet spijt betuigen?