Geenstijl

Nog 74 dagen tot de verkiezingen

Recap: 

In 2016 kozen de Democraten om onbegrijpelijke redenen een presidentskandidaat waar een aanzienlijk deel van Amerika een bloedhekel aan had. Populair bij een subset van diezelfde Democraten, maar niet geliefd genoeg om alle Democraten aan boord te houden. Ze verloor de verkiezingen.

In 2020 kozen de Republikeinen om begrijpelijke redenen een presidentskandidaat waar een aanzienlijk deel van Amerika een bloedhekel aan had. Populair bij een subset van diezelfde Republikeinen, maar niet geliefd genoeg om alle Republikeinen aan boord te houden. Hij verloor de verkiezingen. 

Van een kandidaat die, laten we even wel wezen, toen al weinig oprecht enthousiasme oogstte, maar vooral werd gezien als noodverband, een vleesgeworden droge boterham tegen de honger.

Diezelfde droge boterham mocht om onbegrijpelijke redenen vier jaar later beschimmeld en wel het debatpodium op strompelen om negentig minuten later geheel verkruimeld het gebouw weer te verlaten. Verloren van een kandidaat waar een aanzienlijk deel van Amerika nog steeds een bloedhekel aan heeft, maar die bij een subset van de Republikeinen ongekende loyaliteit oproept. 

De vraag is hoe die kandidaat het eraf brengt tegen een nieuwe opponent die de afgelopen vier jaar als vicepresident goeddeels onzichtbaar was, en waar voor- en tegenstanders dus naar hartelust op kunnen projecteren, van Obama-achtige _hope_-kandidaat tot comrad Kamala. Vraag is vooral welk frame krachtiger is, want beide hebben weinig met de werkelijkheid van doen - de progressieve flank van de Democraten heeft juist weinig op met Harris, die ideologisch en beleidsmatig dan weer te schizofreen is om verschillende groepen mensen tegelijkertijd te verenigen zoals Barack Obama dat ooit deed. 

De Democratic National Convention stond deze week grotendeels in het teken van het wegpoetsen van dat laatste. En eerlijk is eerlijk, in die opzet slaagden ze aardig. Om deze verkiezingen te winnen is een Broad coalition nodig, te meer daar Harris nu eenmaal niet de meest inspirerende of hartverwarmende kandidaat is die we de afgelopen decennia hebben zien langskomen. 

Neem onderstaand fragment, waarin ze hoofdpijndossier Gaza behandelt.

Hierin weet Harris drie verdelende waarheden te verenigen; Israël heeft het volste recht zichzelf te verdedigen; op 7 oktober bediende Hamas zichzelf van schandalig seksueel geweld; het dodental in Gaza loopt ontzettend de klauwen uit. Waarheden die door (Democratische) politici gretig tot tegenstrijdig werden verklaard, maar dat natuurlijk niet zijn. 

De hele speech:

Zoals de meeste van haar voorgangers de afgelopen decennia zal Kamala Harris in november waarschijnlijk de popular vote winnen, maar over het daadwerkelijke presidentschap zegt dat weinig: het kan voorlopig alle kanten op. Conventies - Republikeins of Democratisch - draaien om spektakel, niet om inhoud. Zachtjesaan ontstaat een beeld van wie Kamala Harris is en wat ze wil doen, maar het hoe blijft vooralsnog een vraagteken. In de nacht van 10 op 11 september gaat ze voor het eerst in debat met Trump, die vooralsnog niet in topvorm verkeert en bepaald geen Policy wonk is. Hopelijk kunnen beide kandidaten het dan opbrengen om het over beleid te hebben.