Geenstijl

I'm just a tv-programma whose intentions are good

Hadden we even gemist, want we kijken niet dagelijks op de LinkedIn van middelmatige tv-makertjes, maar wat een schitterend idee: je bloedeigen necrologie optikken, vermomd als Open Brief over Groot Maatschappelijk Onrecht. Als volgt: de Volkskrant schreef gemene dingen over Op1, eindredacteur Frank Stojansek las die, ijsbeerde tien dagen trillend van woede door zijn van alle luxe voorziene appartement en verloor toen alsnog zijn zelfbeheersing, wat resulteerde in dit hallucinante relaas, dat zich samen laat vatten als: dagbladen stom, Op1 briljant. Hij doet dat op dusdanige wijze (gewichtig van toon, vederlicht van inhoud) dat hij ons (ONS!!) praktisch dwingt het op te nemen voor dagbladen, wat dan wel weer knap is. 

"De grote kracht van een talkshow ten opzichte van de krant is dat een talkshow op nationale tv veel zichtbaarder is en dat alles wat daar gebeurt meer impact heeft. Dat is tegelijkertijd ook de tragiek; dat iedereen zich er meteen een genadeloze mening over vormt, niet gehinderd door enige kennis over het maken van tv-programma’s.

Welke tv-programma’s hebben de artikelenschrijvers gemaakt in hun carriere?"

Dit is een tamelijk klassieke truc van talkshowtijgers: doen alsof (hun manier van) tv-maken hogere wiskunde is. Natuurlijk kent praattelevisie wetmatigheden; het volgzaam onderwerpen aan deze wetmatigheden maakt een programma efficiënter maar dommer. Meer kijkers, minder reden om te kijken. Minder mensen zappen weg, maar de arme zielen die blijven kijken kunnen achteraf met de beste wil van de wereld niet reproduceren waarom. 

In dat genre was Op1 goed, maar niet eens heel goed. Op1 sloeg alles zo plat als een dubbeltje, maar slaagde er niet in dat op een aangename of spraakmakende manier te doen. Wat overbleef: niets eigenlijk. Het is een wonder (en een schande) dat het uit Frans Kleins fantasie ontsproten gedrocht überhaupt 4,5 jaar lang op de buis is geweest. 

Voorts: de werkzaamheden van een talkshow-redacteur bestaan voor het overgrote deel uit het napluizen van kranten, twitter en websites en het op zo glad mogelijke wijze bellen en inpalmen van (mogelijke) gasten. Opper-callcenter meneer Stojansek kan op zijn hoofd gaan staan en vragen of we hem Gorbatsjov noemen, dat verandert niets aan het feit dat hij opper-callcenter meneer was. 

'Op1 kende vrijwel nooit een dieptepunt', heeft hij als kop boven zijn epistel gezet, en dat klopt: Op1 was immers één groot dieptepunt. 

"We waren er altijd; 51 weken per jaar, soms 7 dagen in de week, we stampten vaak in een paar uur extra uitzendingen uit de grond als de actualiteit daarom vroeg."

Ja, glückwunsch, klopt, inderdaad, dat was jullie werk.

"Op feestdagen is de krant er niet, wij wel. We hebben ons te pletter gewerkt, vol passie en enthousiasme."

Tissue?

"Let wel: de krant komt nooit met extra edities als er groot breaking-news is. En tijdens zomerperiodes, als wij gewoon op volle sterkte doorwerken en onze gebruikelijke uitzendlengte overeind houden, reduceert het aantal krantenpagina’s."

Hartstikke lullig voor jullie natuurlijk, kan je niet meer alles overnemen uit de T of de V.

"En stel dat het de voorbeelden zouden zijn die voor de zoveelste keer werden opgeschreven, dan nog ging er ontzettend veel méér goed in de ruim 6000 onderwerpen (met 9000 gasten) die we hebben aangepakt. Juist omdat we weten dat we als tv-talkshow onder een vergrootglas liggen kunnen we ons veel minder fouten veroorloven dan een krant. Daarom zijn we zorgvuldiger, voorzichtiger en degelijker en gaat er procentueel maar een fractie mis ten opzichte van wat er niet klopt in de krant."

Zucht.

Wist u dat niets de mens zo naar het bolletje stijgt als (werken bij de) televisie?