Geenstijl

Deel 6 van Arthur van Amerongens queeste naar de keurigmensen van Europa. Deze week: Philip Dewinter, Vlaams parlementslid, 1ste ondervoorzitter van het Vlaams parlement en raadslid in de Antwerpse gemeenteraad voor het Vlaams Belang.
Foto's © Teun Voeten

Dewinter: Van mijn boek Omvolking zijn inmiddels bijna 5000 exemplaren verkocht, terwijl het in geen enkele boekhandel ligt. De Omvolking is volgens de mainstream media een complottheorie, een poging van extreem-rechts om de mensen schrik aan te jagen. Mijn boek wordt volledig genegeerd, maar een boek van Dirk Verhofstadt - de broer van -  wordt bejubeld. Met zijn Dagboek 1933 wil hij bewijzen dat we terug zijn aan het einde van de Weimar-republiek. En nu komen de extremisten. Wij dus. Verhofstadt hoort onze laarzen al stampen door de Wetstraat in Brussel. Vervolgens sluit het Vlaams Belang het parlement en roepen we de fascistische dictatuur uit. 

Bij de mainstream media staan alle neuzen min of meer dezelfde kant op. Dat staat ook in de fameuze nota: De VRT en de democratische samenleving. Een nota met richtlijnen van de openbare zender, die met geld van alle Vlamingen betaald wordt, dus ook door de Vlaams Belang-kiezers. Daarin worden wij met naam en toenaam genoemd. De richtlijn is: alleen nieuws over het VB als het relevant is. Als er nieuws is over ons. Geen nieuws, dan geen berichten. En zeker geen human interest verhalen over het VB. Onze politici mogen niet vermenselijkt worden. Die nota van de VRT is de richtlijn voor alle politiek correcte journalisten geworden. 99 Procent dus. De journalist wordt zo een activist.

Ik heb debatten meegemaakt op televisie waarin de journalist langer aan het woord is dan de geïnterviewde. Zeer recentelijk werd het cordon sanitaire doorbroken door De Zondag, een gratis krant die bij de bakker ligt. Een interview met VB-politicus Roosmarijn Beckers die al vijf maanden een verbeten strijd levert tegen kanker. Naar aanleiding van Wereldkankerdag vertelde ze haar verhaal aan journalist Paul Cobbaert, een van de zeer weinigen die dit durft. Volgens de nota van de VRT is dit feitelijk not done, omdat het human interest is. Eerder gebeurde dit met Marie-Rose Morel, eveneens een politica van ons. Zij stierf heel jong aan baarmoederkanker, ik noem haar wel eens de Vlaamse Evita Perón. Dat heeft in veel kranten staan en het verhaal zorgde voor een van de eerste scheurtjes in het cordon.

Neem nu de kwestie Dries van Langenhove. Hij zei terecht, en dat is een van zijn grote frustraties: men spreekt altijd óver mij, maar nooit mét mij. Er waren talloze interviews met deskundigen over de kwestie, op radio, televisie en in de krant. Maar niet met Dries.

In Vlaanderen hebben we meer politicologen en duiders dan politici. Die praten altijd naar de mond van de interviewers, het is een kruisbestuiving. Anders worden die deskundigen niet meer gevraagd. Het is een incestueuse club, een fichebak met maximaal 30 namen. Die creëren hun eigen BV’ s en zorgen er voor dat ze voldoende op het scherm komen. Ook totale nitwits, die we nooit eerder zagen, duiken ineens op. Die worden herhaald, en herhaald en herhaald, tot ze plotseling bekend zijn. Waarom? Omdat ze zoveel op tv mogen komen.

Omvolking

We wonen met teveel mensen zijn op deze planeet. Overbevolking leidt tot omvolking. Veel van de problemen die we nu hebben in onze samenleving, zijn door overbevolking ontstaan. Ik behoor niet tot de klimaatontkenners. Er is wel degelijk een opwarming van de aarde en er is een CO2-probleem, er is een probleem van grondstoffen, er is vervuiling. Allemaal waar.

Maar wat is daar de reden van? De industrialisering ten gevolge van de overbevolking. 8 miljard mensen op de planeet - over vijftig, zestig jaar is er weer een miljard bijgekomen - moeten eten en drinken, zich kleden, autorijden, zich verwarmen, wonen. De industrialisering boomt, en dat heeft geleid tot de problemen die we kennen. En tot de massa-immigratie, die apocalyptische vormen zal aannemen. Afrika telt nu 1,2 miljard inwoners, gaat naar een verdubbeling. In 2100 zullen er 4.6 miljard afrikanen zijn. Vier keer zoveel als vandaag. Die gaan in dichte drommen hierheen willen komen. Lees de roman De Ontscheping maar, uit 1973, van Jean Raspail.

In het kort: 'De Ontscheping' verscheen in 1973 onder de titel 'Le Camp des Saints' en veroorzaakte grote opschudding. Ronald Reagan las het en Samuel Huntington verwerkte het in zijn 'Botsende Beschavingen'. Pas in de loop van de jaren bleek hoe enorm profetisch het scenario van deze roman was en vanaf de jaren '90 werd dit boek een absolute bestseller. Internationaal is dit boek inmiddels een begrip geworden. Het is minder futuristisch als '1984' of 'Brave New World', maar wel een getrouwere weergave van de wereldwijd verschuivende biomassa's zoals we die nu kennen. Het is een voorspelling van wat zich nu in Europa afspeelt.

In 'De Ontscheping' schepen een miljoen paria's uit India zich in op oude schepen en zetten koers naar Europa. Ze landen op de Franse kust en dat is het begin van een apocalyptische schouwspel, waarin niets minder dan Europa's beschaving zelf op het spel staat.

Politici, ambtenaren, media en kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders lopen elkaar voor de voeten om Europa uit te verkopen aan de gearriveerde horde, maar vooral aan hun eigen idealen.

Omvolking is van alle tijden. Je zag het bij de de Romeinen, de Chinese communisten, de Sovjetunie en de nazi's: via omvolking een militaire en geografische bezetting of verovering consolideren, en te bestendigen door de bevolking cultureel te assimileren.

Hitler, Mao, Stalin, Mohammed: allemaal maakten ze gebruik van de omvolkingstechniek om volkeren te knechten, grondgebied te veroveren, beschavingen en culturen uitroeien en macht en invloed te verwerven. De omvolking is een vorm van kolonisering die leidt tot etnische genocide en culturele zelfvernietiging. Via de massa-immigratie wordt onze bevolking in haar manier van leven langzaam maar zeker vervangen. Demografie is de toekomst. De etnische-culturele samenstelling van onze Europese bevolking is bepalend voor hoe ons leven, onze wijk, ons dorp, onze stad, ons land en ons continent er binnen twintig, vijftig of honderd jaar zal uitzien. Dragen vrouwen allemaal een hoofddoek? Zal de woke-cultuur de geschiedenis vervangen? Eten onze kinderen halal op school? Spreken we met z'n allen Arabisch? Wordt alles wat ons dierbaar is - van Kerstmis tot Zwarte Piet – “gecanceld”?

Tijdens mijn referaten zijn mensen altijd verrast als ik zeg dat vrijwel alle islamitische landen in de wereld, bijna zestig, hun eigen mensenrechtenverklaring hanteren. Daarin staat dat mensenrechten ondergeschikt zijn aan de heilige wetten van de koran. Een mensenrecht kan dus nooit in tegenspraak zijn met de Koran. 2 Miljard moslims vegen hun voeten met de mensenrechten zoals wij die kennen en zien de mensenrechten als een exportproduct van het westen. Wij passen ze wel toe op de moslims bij ons, onze mensenrechten, vice versa gebeurt dat niet.

Omvolking is deels intentioneel. Neem de de open-grenzen-samenleving, en de soepele immigratiewetten. Multikul heeft de zegen van de G7, de Schwabs van deze wereld, het WEF, de VN. Er is een ongeschreven consensus: als we de winst willen maximaliseren, en de productiekosten zo laag mogelijk willen houden, dan moeten we globaliseren, een standaardconsument hebben die over de hele wereld exact hetzelfde is.

Overal dezelfde jeans, horloges, i-phones, hamburgers en cola. De verschillen tussen culturen en identiteiten moeten vervallen. Economisch rechts en de nieuwe communisten, die multikul zijn, hebben elkaar daar tijdelijk gevonden. Voor zo lang het duurt natuurlijk. Beide zeggen: als we alle grenzen openen en de multikul zijn werk laten doen en streven naar een zo groot mogelijke superdiversiteit, dan zijn we perfect bezig.

Ik gebruik The Great Reset, het boek van Schwab, altijd als voorbeeld tijdens mijn speeches. Daar staat het allemaal in. Zit daar nu een mastermind achter, zoals bij Mein Kampf en das Kapital? Ik denk van niet. Wel is er een intentioneel proces om tot die globalisering te komen, grenzen te laten vervagen, te streven naar supranationale structuren, die steeds moeilijk democratisch te controleren zijn omdat ze zo groot zijn geworden.

Alles hangt af van de snelheid in de mate waarin de omvolking zich voltrekt. De omvolking of “Grote Vervanging” vindt iedere dag plaats maar politiek en media zwijgen het fenomeen dood. Nochtans moet je enkel je "ogen openen" om de waarheid te zien en te ervaren.

Na 35 jaar in de politiek merk ik dat ik steeds minder greep op “het verhaal” krijg. Neem de besluitvorming via allerlei activistische rechtbanken die op den duur een parallelle rechtspraak gecreëerd hebben, zoals het Pact van Marrakesh. Wie heeft dat beslist, wie heeft daarop gestemd?  Dat pact druist tegen de wil van het volk in. Kijk naar de Europese Unie. Voor ons Vlamingen is die dichtbij maar voor de meeste landen in de EU ver weg, 7 landen verder. Men is de greep op de enorme instituten kwijt en dat is wat ze willen. We leven in een juristocratie: de rechterlijke macht doet aan een nieuwe vorm van politiek voeren door wetgeving veel te breed te interpreteren.

België is een surrealistisch land, alles zit geblokkeerd. Als je iets wilt veranderen, raak je de essentie van hoe dit land in elkaar zit. Wij in Vlaanderen willen dat veranderen, de meerderheid vindt dat dit niet langer zo gaat. Wij zijn geen supermensen, verre van, maar ik denk dat wij meer arbeidsethos hebben in Vlaanderen, meer creativiteit. Meer bereidheid tot het nemen van risico's. Vlaanderen sluit meer aan bij het noordelijke deel, de Walen zijn Latijnen, Sicilianen. En dat in combinatie met het stalinisme van de oppermachtige Parti Socialiste in Wallonië. Wallonië was sterk geïndustrialiseerd, wij hadden niks in Vlaanderen. De Vlamingen moesten het vuile werk doen. Men wilde bewust niet investeren in Vlaanderen. Vanuit Belgisch oogpunt wilde men de Vlaming niet emanciperen, want dan ging het fout lopen omdat de Vlamingen in de meerderheid zijn. Dan splitst het land. Enfin, Wallonië is nu failliet. Vlaanderen niet. De syndicering in Frankrijk is 17 procent, in Wallonië is 80 procent aangesloten bij een vakbond. De vakbonden regeren het land en betalen de werkloosheidsvergoeding. Die hebben een gigantisch vermogen opgebouwd en hebben er alle belang bij dat er zoveel mogelijk werklozen zijn. Als er minder werklozen zijn, krijgen ze minder geld van de overheid. Ze krijgen een bedrag voor de werkingskosten, per werkloze, om al die betalingen te moeten doen. Waarom is 80 procent lid? Omdat ze anders geen recht hebben op een werkloosheidsvergoeding via de vakbond. Dan moeten ze naar de HVW, de Hulpkas voor Werklozen. Dat is een lethargisch instituut dat bewust wordt tegengewerkt, niet de middelen krijgt die het zou moeten krijgen. Mensen weten dat het via de vakbond veel sneller gaat. Dus iedereen wordt lid van een vakbond. De vakbonden hebben een enorm apparaat om de uitkeringen te verdelen, en op die manier hebben ze een gigantische macht. In de Vlaamse dienst voor Arbeidsbemiddeling zitten die vakbonden. Ze hebben ook de politieke partijen in hun macht, via de VDAB. In België kun je werkloos blijven tot je pensioen. De socialisten in Wallonië zeggen dat ook: waarom moeten mensen eigenlijk werken? De Parti Socialiste leeft van het cliëntelisme. In Wallonië heerst een permanente lethargie. De hangmat van de sociale zekerheid.

Economen zeggen: dit duurt nog vijf tot tien jaar, de staatsschuld blijft groeien tot de grens bereikt is en dan komt het IMF. Dan gaat men in België doen wat men in Zuid-Amerika gedaan heeft, in Griekenland en in Portugal: de spaartegoeden van de mensen aanslaan, of die belasten. België is straatarm maar de Belgen zijn rijk. Er staan vele miljarden op spaarrekeningen. Men gaat huizen confisceren. Als de staat het niet meer kan betalen, komt men bij de burgers. Bij de gewone man, in eerste instantie de Vlaming. Die geeft nu al 2000 euro per jaar aan zijn Waalse buurman. De Vlaming betaalt de uitkering van de Waal. Volgend jaar zomer zijn er verkiezingen. Het kabinet kan eerder vallen op de begroting en moet gaan bezuinigen, maar men wil niet. Dat kan fout aflopen. Wie de stekker eruit trekt, verliest de verkiezingen. Er is maar één mogelijkheid: samenwerking N-VA en VB en ons los scheuren van Wallonië.

Ik ben nu de langst zittende politicus in het Vlaams Parlement: vijfendertig jaar. Ik ben de eerste ondervoorzitter, net als Martin Bosma in de Tweede Kamer, dat gaat mij heel goed af. In het begin zwaaide parlementsleden nog met bordjes: niet in mijn naam, geen fascist als voorzitter enzovoort. Dat is allemaal voorbij. Mijn tegenstanders moeten mij haten, dat is belangrijk. Keep your friends close and your enemies closer.