Geenstijl

Brante & Immink zijn nog brak van de kerstborrel

Vroeger, toen we nog echt werk hadden (behalve Ronaldo, die studeerde 12 jaar, maar Mosterd werkte in een vogelopvang, Pritt was opzichter in de bouw, Spartacus kleuterde op een kinderdagverblijf en Struikrover boende de bochten van de Nordschleife), was ondergetekende taxichauffeur. Tijdens de Kerstdagen waren avond- en nachtdiensten een uitstekend excuus tegen de Kerstdagen. Zielepijndiensten, noemde een collega dat. Niet omdat deze postpuberale nachtrijder een stijf zesgangendiner in vervelende kriebeltruien, dito familieleden of ingewikkelde etiquette met bestek van buiten naar binnen trachtte te ontlopen. Maar vanwege de caféritjes. Wat veel mensen die over een gourmetstel beschikken waar minimaal zes van de acht pannetjes iedere kerst volcontinu in gebruik zijn misschien niet weten, is dat doorgaans veel buurt- en dorpskroegen met de kerst gewoon geopend zijn. Omdat het voor velen hele eenzame avonden zijn. Om reden van eigen persoon of familie, vanwege schade, schande of intrinsiek verdriet, of om andere redenen die door de menselijke mentale staat gedicteerd kunnen worden. Ook daarom is het des te tragischer dat deze dagen de horeca en het vaste clientèle, dat echt niet alleen uit borrelende fuifnummers bestaat, weer moeten boeten voor de zonden van Mark en Hugo. Is here Jezus wederom voor niets gestorven. Gelukkig is er een schrale troost, in de vorm van dit Stamcafé. Hou uzelf bij elkaar, eenzamen. Ook deze kerst gaat weer voorbij.