Geenstijl

Kopje koffie, iemand?

Sigrid Kaag wees naar Ank Bijleveld en naar Mark Rutte, Bijleveld versprak zich bijna over iets dat Kaag net iets anders had geformuleerd, Rutte wees vakkundig terug naar dingen die Kaag en Bijleveld al hadden gezegd: het blokjessysteem werkte feilloos in het voordeel van het demissionaire kabinet, dat net zo lang met hete aardappels kon goochelen totdat de Kamer z'n eetlust verloor.

Van de zijde van de Kamer was Salima Belhaj namens D66 vooral kritisch op de CDA-minister van Defensie (en niet op hoofddader Kaag), toonde Derk Boswijk zich namens het CDA vooral gepikeerd over de D66-minister van BuZa (maar niet op NuKuBu Bijleveld) en had de VVD hun meest vileine Ogerpakkenverkoper ingezet om net te doen alsof het hele debat over de verwachte vluchtelingenstroom na de val van Afghanistan ging en niet over de belabberde evacuatie die er aan vooraf ging. Het hield elkaar lekker bezig, Rutte hoefde alleen maar toe te kijken hoe fractiediscipline het zoveelste debat langzaam dood kneep.

Voorzitter Bergkamp was weer betrouwbaar als stoorzender tussen alle partijen en gaf te veel tijd voor interruptiedebatjes van Kamerleden onderling, maar werd ineens een stuk strenger toen de door haar zo geliefde demissionaire bewindslieden bevraagd werden: toen moest de Kamer ineens kort en snel ter zake komen. ("Corruptie", mompelde iemand met raar haar.)

Pieter Omtzigt was op inhoud levensgevaarlijk maar qua zetelbereik in z’n eentje helaas irrelevant (wat vooral de vraag opwerpt: hoe kan Omtzigt zijn dossierkennis in serieuze dreiging omvormen?), toonden Laurens Dassen en Don Ceder zich scherpe nieuwkomers en kwam de analytische kritiek op de vormeloosheid dat van het debat een waterbed maakte van Tunahan Kuzu. Het mocht allemaal niet baten natuurlijk. Als het echt spannend was geworden, hadden Wilders en Ploumen en Jetten en Klaver wel in de zaal gezeten.

Op Kaag na had geen van de bewindslieden het echt zwaar, en de minister van Buitenlandse Zaken had het vooral aan zichzelf en haar neerbuigende houding jegens de Kamer te danken dat ze geen makkelijke avond had. Zodra iemand achter de coulissen van haar kakkineuze politieke toneelstukje dreigt te gluren, gaat ze katten en hoe langer de formatie duurt, hoe sneller ze rare sprongen begint te maken. Gelukkig voor haar mag ze volgende week bijkomen in New York. ("Echt niet", mompelde iemand met raar haar.)

Het medeleven met de achtergelaten Afghanen (“mensen met een gezicht”, zei Bijleveld op een toon waarop ze alsnog ontmenselijkt werden) moest uit de tenen van het kabinet getrokken worden, de zelfreflectie bestond vooral uit andere landen de schuld geven of Abraham Kuyper selectief citeren maar een feitenrelaas, evacuatieplan of zelfs maar een besluitenlijst mocht, kon en zou niet opgehoest worden. Want daarin schuilt de waarheid en al voordat het debat begon, werd duidelijk dat die waarheid een stukje informatie is waar de Kamer wat Rutte betreft helemaal geen recht op heeft.

De Kamer pikte dat, alweer, en kwam aan het einde van het debat niet verder dan één derde van een motie van afkeuring voor het voltallige kabinet, dat al demissionair is en zich heel 2021 nog nooit ergens wat van aangetrokken heeft. De SP gooide daar nog een motie van wantrouwen tegen Kaag bovenop, die alleen steun kreeg van DENK en waar Kaag schaamteloos zichtbaar om schamperde.

De Kamer trachtte de eigen onmacht te verhullen, maar waar Rutte III al zo ontzettend gezien is dat eigenlijk niemand nog kijkt, wil de Kamer maar niet erkennen dat het zelfs het predikaat ‘papieren tijger’ niet meer mag dragen. Het is een natte krant met te veel ingezonden mededelingen.

In de toekomst hoopt Salima Belhaj wel wat meer leiderschap te zien. In de toekomst, in de toekomst, in de toekomst. Te laat, te laat, te laat.