Geenstijl

Bert Wagendorp vindt kritiek op Nederlandse journalisten kennelijk niet leuk

Bert Wagendorp (foto), dat is naast een vreselijk vermoeiende vent ook nog eens de meest onleuke man van Nederland. Nu is Bert Wagendorp naast een vreselijk vermoeiende vent en de meest onleuke man van Nederland ook een matige tot zeer matige columnist, ware het niet dat (juist) Bert Wagendorp altijd precies het juiste publiek bereikt door exact op te schrijven wat het volk in het linkerhoekje van het grachtenpand wil horen, en dan stoten ze elkaar 's middags bij de koffiemachine aan met de vraag of ze de nieuwe Wagendorp al gelezen hebben, met zijn snedige kritiek op Schiphol en feitenvrije onzin, en dan is iedereen weer tevreden over de nieuwe Wagendorp en dan kunnen ze elkaar weer feliciteren dat het opnieuw afgestelde kompas weer in de richting van het juiste gedachtengoed wijst. Bertje Wagendorp echter, is qua uiterlijk maar ook qua schrijfsels de buddyjournalistiekste buddyjournalist van Nederland.

Want, de Nederlandse (parlementaire) journalistiek, waar zitten we nou eenmaal naar te kijken met z'n allen. Met al die doodsbange NOS-voetveegjes die bij de woordvoerders en politici net iets te diep in het hol kruipen om maar niet uit de gratie te geraken. Misschien mogen ze straks wel het eindejaarsinterviewtje doen en voor hetzelfde geld gaat de 'scoop' van de uitgelekte persconferentieregels wel een keertje niet naar RTL. Waar zitten we precies naar te kijken, als presentator Jort Kelder samen met een stel andere presentatoren een uur primetimetelevisie mag volbroeken over zijn beste vrind, de man met wie hij straks weer op Terschelling samen op dezelfde pianokruk zit? We kijken naar de eeuwige Wouter de Winther die werkelijk geen moment onbenut laat alsook iedereen in de mond zou tongen om iedere fucking avond bij Beau het vvd-beleid te komen uitleggen. De zouteloze onderbroekentelevisie van Jaïr Ferwerda, het noemt zichzelf zonder omwegen 'journalist' maar het is om te janken. Ron Fresen die iedere avond met de premier in bed ligt - en zo niet, waarom stelde hij dan in 2007 voor het laatst een kritische vraag?

Een groot deel van de Nederlandse journalistiek is geen mooie pluriforme bol maar een platgeslagen pannenkoek, en iedereen doet heel hard z'n best om links van het midden te geraken. En dan het krantenland: een duopolistische Belgenwafel met iets te veel slappe slagroom, waarbij hoofdredacteuren zich, tussen het uitvreten van freelancers door, samen met prinsjes laten fêteren op snoepreisjes - en al wat er voornamelijk van de drukpers rolt is de juiste mening. Ze zitten allemaal bij elkaar op schoot, de NRC'tjes, de Volkskrantjes en de Trouwtjes. De hoofdredacteuren, de columnisten, de redacteuren, állemaal, en als ze niet bij elkaar op schoot zitten dan zitten ze zodra het nodig is bij elkaar in de reddingsboot - eentje van Belgische makelij. We lezen ze wel, de 'meningen'. De meningen van de als rebel in de markt geplaatste mediaprostituee Eus, van de vreselijke Aaf, altijd precies dezelfde stukjes van Saskia, de totale leegte bij wijlen Nynke (of leeft die nog?) en de regelrechte troep van wetenschapsjournalisten in de Volkskrant, die ook net iets te veel kaas hebben gegeten van onderwerpen waar ze helemaal geen kaas van zouden moeten eten. Mág een journalist uit Duitsland een keer roepen hoe híj erover denkt???

Nee dus, want een persoonlijk op zijn pik getrapte Bert Wagendorp (voor boeken: zie de kringloop) miept in een huilstruikenstuk (6x ik) de krant vol over de Rutte-kritiek van de Duitse journalist Thomas Kirchner, niet met een inhoudelijke weerlegging wat dan precies de 'nonsens' van Kirchner is - de journalistiek als maatje van de regering - maar dat het 'volgens hem' allemaal anders zit. En dat stukje wordt dan een dag later één op één ontdooid en opnieuw opgewarmd door NRC-collega Juurd Eijsvoogel, die via een paar backspaces en een paar enters toevalligerwijs tot PRECIES dezelfde conclusie komt als zijn inspiratiebron B. Wagendorp. De buddyjournalisten komen op voor hun collega's en het is hartstikke dapper. Dat is nou nèt het probleem, die uniforme hup klimaat-hup EU-hup migratie-boe Geert-hullie-hullie-mentaliteit van de journalistiek hiero. En ja hoor, er zijn heus uitzonderingen. Geweldige uitzonderingen, zelfs. We noemen een Pieter Klein. We noemen een Bas Haan. We noemen een Ton F. van Dijk. Wat die zure boomercolumns in de Belgenbodes ons wél weer leren is dat het behoorlijk belangrijk is dat er een keer iemand met een frisse blik en een paar liter verdelger wat onkruid uit de journalistenweide wiedt. Want die Peppi en Kokki-feelgoodjournalistiek van zo'n doodvermoeiende aaipoedel Jaïr, die alleen zijn tandenrij bloot lacht als hij de microfoon weer eens iets te diep in de reet van Jesse Klaver heeft mogen schuiven, die kennen we nou wel.