Geenstijl

Het is Sinterklaastijd, dus het was te verwachten dat onze zuidelijke zuster haar wensenlijstje zou opsturen naar de Sint. In dit geval is de ECB de Sint. Onze centrale bank, waar iedere lidstaat en dus uiteindelijk alle belastingbetalers garant voor staan, wordt gevraagd om de Italiaanse schulden die het bezit heeft uit te gummen. En waar voorheen een pink werd gegeven, wordt er nu dus om de hand gevraagd en voor we het weten is het einde zoek. De muntunie glijdt steeds verder af naar een transferunie, terwijl bij de oprichting van de euro juist aan iedereen werd verzekerd dat dit nooit zou gebeuren. In plaats van dat de Noordelijke landen een scheiding voorbereiden, barricaderen juist zij de nooduitgang. Dus wat nu?

Nu is een verzoek van Italië niet hetzelfde als dat de ECB ermee akkoord gaat. Lagarde heeft het plan al afgewezen, maar onder druk wordt alles vloeibaar. De grote QE (quantitative easing), LTRO’s en andere programma’s van de ECB zouden ten tijde van de oprichting van de EMU ook gezien worden als iets wat de ECB nooit zou mogen doen. En zie nu, de balans van de ECB zit vol met opgekochte Italiaanse staatsobligaties (en van vele andere eurolidstaten).

Monetaire financiering van de staatsschulden (dus centrale bank print geld en financiert de overheid daarmee) mag niet volgens de afspraken (o.a. Verdrag van Maastricht), maar politici weten altijd een achterdeur te vinden met behulp van juridische experts. De ECB koopt namelijk de schulden niet direct van de overheden, maar van institutionele beleggers. Ofwel, de institutionele beleggers kopen de staatsobligaties (dus deze beleggers lenen geld uit aan de overheden) en verkopen deze dan weer door met een kleine winstmarge aan de ECB.

Met dit soort “creatieve” oplossingen worden de afspraken keer op keer omzeild. Als u dit soort creatieve oplossingen zou toepassen op uw belastingaangifte, dan komen ze met een arrestatieteam en helikopter ophalen, in Cyprus als het moet. Maar in de EMU/EU worden dit soort creatieve oplossingen niet of nauwelijks  aan de kaak gesteld. Politici hebben er teveel bij te winnen en de pers typt tegenwoordig nog alleen persberichten letterlijk over. Kortom, de EMU/EU heeft zich ontdaan van alle ankers.

Intussen krijgen alle lidstaten al een cadeau (wat voor Italië blijkbaar niet genoeg is), want de rentes zijn allemaal belachelijk laag. Zo kan Italië lenen voor 10 jaar vast tegen 0,6%! Een land waar de staatsschuld dit jaar 160% van het BBP zal bedragen! Dit terwijl het Verdrag van Maastricht een schuld onder de 60% eist. Wederom houdt de EMU/EU zich niet aan de regels.

Maar, eerlijk is eerlijk, de ECB staat niet alleen in deze monetaire dwaling, want overal ter wereld gaan de centrale banken los (te veel schulden is een wereldwijd probleem). Zoals hierboven te zien is, is de rente op 65% van alle schulden nu lager dan 2%! Het hoog risico segment biedt sub 5% aan! Risico wordt dus niet alleen genegeerd, maar zowat negatief ingeprijsd door de Big Print!

De hele wereld, die zich al had gelaafd aan schulden, doet er nu, onder het excuus van Covid-19 en/of Groene Transitie, een schep bovenop. En daar zal het niet bij blijven want de schuldtoename zet haar opmars gewoon voort de komende jaren. De toekomst zit er schuldbeladen uit (zie hieronder); in 2030 zal iedere vrouw, man, kind en net geboren baby een gemiddelde schuld van USD 42.000 hebben.

Nu heb ik al eerder in dit blog geschreven over manieren om deze schuldtsunami verder aan de man te brengen. Al enkele jaren voorspel ik dat overheden met een Green New Deal zouden komen, gefinancierd door Green Monetary Policy en gedreven door Green Fiscal Policy en Green Regulations.

Alle groene schulden tellen dan niet mee in de tekorten/schuldquota’s (wat Italië nu dus ook voorstelt) en kunnen rekenen op flinke vraag want de centrale banken zullen helpen met het opkopen van deze schulden. Nu al wordt er op beleggingsinstellingen druk uitgeoefend om een ESG (Environmental, Social and Governance) gehalte van de portefeuille weer te geven. Dit zal gestaag veranderen in de verplichting om een bepaald gedeelte van het belegd vermogen in ESG te hebben. Verder kunnen de groene schulden (en andere groene beleggingen) genieten van staatsgaranties waardoor de rentes hierop ultra laag zullen zijn. Iedere investering in groen zal goedgekeurd worden, maar niet groene investeringen zullen steeds moeilijker te financieren worden.  

Het idee is om vanuit de staat de economie te forceren naar een groene utopie; bedrijven, lokale overheden, burgers, pensioenfondsen, en zo verder worden gedwongen mee te spelen. Voor de beleggers die niet in groen geloven, maakt het allemaal niet uit; zij zien namelijk dat een grote geldstroom (verplicht) naar de ESG beleggingen gaan. Dat wetende zullen zij, tegen hun fundamentele overtuiging in, de ESG investeringen opkopen. De gewone bedrijven en de burgers zullen echter niet zo makkelijk hun hele hebben en houden kunnen wisselen als beleggers. Hierdoor zijn het vooral zij die met hogere energiekosten opgezadeld worden en te maken krijgen met beperkende maatregelen.

De Green New Deal is niks meer of minder dan een sausje over een ordinaire beweging naar een staatsgeleide economie. Dit alles om de eindafrekening (van teveel schulden) uit te stellen en de veroorzakers te vrijwaren van persoonlijke schuld (pun intended).

Toen ik dit voor het eerst uitte, waren de meesten personen, en nou druk ik mij zacht uit, sceptisch. Maar nu heeft zelfs de ECB toegegeven dat het de groene transitie als één van haar taken ziet. Het IMF, de Wereldbank, World Economic Forum, de BIS en vele anderen reppen nu allemaal over de Groene Transitie. Wat nu ook steeds vaker te lezen valt, is dat het gecombineerd wordt met het concept van de Big Reset.

Deze term heeft verschillende betekenissen, naargelang degene die de term gebruikt. Nu waren het de onorthodoxe denkers die met deze term hebben lopen leuren (Middelkoop, Rickards, Rogers, Dalio, etc.) maar nu hebben zelfs regeringsleiders de term geïnstitutionaliseerd. Het idee is om op de reset knop te drukken zodat alle landen weer met een schone lei aan de gang kunnen  gaan. Deze reset komt er vaak op neer dat ten minste een deel van de schulden wordt weggestreept.

Precies wat Italië dus voorstaat. En met Italië, staan natuurlijk Spanje, Portugal, Griekenland, Frankrijk allemaal in de rij om via deze kwijting decennia van slecht fiscaal en monetair beleid uit te wissen. Maar gratis geld bestaat niet. Iemand betaalt de rekening. Wie betaalt? Zie de titel van deze column.

PS: En vergeet a.u.b. niet de politici die “ons” in deze EMU/EU fuik heeft gedreven.