Geenstijl

Hartenkreet in de mail

Ik ben geen racist, maar als je als witte blanke man een mening hebt over een niet-blanke dan wordt jou die titel al snel toebedeeld. Ik scheer niet iedereen over één kam, maar als je een mening over iemand met een andere achtergrond hebt wordt jou dat wel verweten. Ik ben wel homo, maar ik mag mij niet verweren bij een kwetsende opmerking want een echte kerel kan wel tegen een stootje.

Die dikke huid en de kunst van het 'naast mij neer leggen' heb ik de afgelopen jaren wel goed kunnen ontwikkelen. Ik heb mijn blonde haren inmiddels maar afgeschoren zodat zij in ieder geval dáár geen opmerking meer over kunnen maken. Zij. Hen. Die ik niet zal noemen, omdat ik dan een racist ben. Omdat ik dan iedereen over één kam scheer. Dat is niet zo, maar die impuls blijkt sterker dan de rede. 

Ik heb in de afgelopen jaren een breed pallet aan collega’s gehad. Alle huidskleuren, alle geloofsovertuigingen, alle afkomsten. Die samenwerking was altijd leuk. Ik wéét dat er ook anderen zijn dan zij.

Maar nu in Amsterdam homo's vaker worden bespuugd dan de grasmat door voetballers, vaker worden geslagen dan een tennisbal door Nadal, meer betonscharen tegenkomen dan een bouwvakker en meer glas naar zich toegeworpen krijgen dan de glasbak van Bonnie St. Claire is er voor mij een grens bereikt. Ik wil niet langer normaal maken wat niet normaal is.

Laat ik hen, net zo lafhartig als ze waren bij het programma 'M', maar niet bij naam noemen. Gewoon, om mijn leven zeker te zijn. Zij zijn namelijk niet de vriendelijke, hardwerkende Marokkaanse Nederlanders met wie ik heb samengewerkt. Zij zijn Saharazand. En het zand knarst mij nu tussen de tanden.

Zij zijn het Saharazand dat met nichterige nektasjes rondloopt. Saharazand dat, altijd innig elkaar van achteren vasthoudend, op scooters de buurt terroriseert. Saharazand dat rubberen handschoenen draagt om besmetting met het coronavirus te voorkomen, maar wel twee homo's bespuugt omdat zij hand in hand lopen. Saharazand dat een homoseksuele Marokkaans-Nederlandse radio DJ met de dood bedreigt, omdat hij 'onethisch' muziek draait tijdens de ramadan, maar diezelfde nacht nog drugscrimineel Omar Essalih omlegt. Saharazand dat een advocaat van het leven berooft omdat hij het onverdedigbare durft te verdedigen. Moet ik nog doorgaan? 

Rechtse roeptoeters als Wilders en Baudet willen de grenzen sluiten. Maar dat heeft geen zin. Het Saharazand waait er gewoon overheen. Het Saharazand IS er al overheen gewaaid. 

En als wij, met zijn allen, niet NU ons veger en blik pakken om het zand van onze onschuldige, hand vast houdende, kano varende, gay pride vierende, songfestival liefhebbende, plaatjes draaiende homo’s te borstelen dan is het einde zoek. Slechts de politiek kan ervoor zorgen dat het Saharazand niet verder in onze geoliede tolerantiemachine wordt gestrooid. 

Dus Den Haag, steek jullie kop dit keer eens níet in het zand, maar help ons vegen! Alleen jullie kunnen er voor zorgen dat de strafmaat omhoog gaat. Als coronahoesters 10 maanden de bak in mogen, waarom gaan homohaters dat dan niet? Taakstraffen van 40 uur uitdelen is een regelrechte belediging voor de slachtoffers en vegen met de zandbak open.