Geenstijl

Voelen jullie je ook allemaal zo vreselijk vrij / Dankzij al dat totale gedweep met Claudia de Breij?

Landgenoten! Kortegolf al op Radio Oranje afgestemd? Want zodadelijk komt de zelfgekroonde koningin van de coronacrisis op de radio, met een liedje van iemand anders, om Dit Land van vergrijsde boomers te vergasten op een grijsgedraaide plaat van hoop en optimisme, die onze morele plicht heten te zijn. 

We moeten Claudia complimenteren. Het is razend knap hoe je als gemiddeld getalenteerde vrouw die eigenlijk helemaal niet kan zingen en ook niet bijzonder komisch is toch door heel hard te werken, de juiste meningen te verkondigen en de juiste vrienden te hebben zo ver kan komen. Ze is de nieuwe Matthijs van Nieuwkerk des Vaderlands, met meer mond en dezelfde neiging tot ondiep dwepen met sentimentalisme. Emo, emo, emo, emo - Claudia is een soort blije goth in een Libelle-bloesje die haar carrièredrift als weltschmerz en empathie tracht te vermommen. En die dus zometeen het alfabet gaat boeren, maar dan voor deugers, met de teksten van Ramses Shaffy, 

Samen met Arnon Grunberg is Claudia de Breij dit jaar het epitoom van de (linksculturele) politisering van 4 en 5 mei, en een testament van hoe een klein maar hardnekkig toegewijd clubje hele saaie vervelende naargeestige betweterige belerende moralistische zeikende sentimentele mensen en hun NPO de Dodenherdenking en Bevrijdingsdag tot twee onuitstaanbare dagen hebben gekneeed, die eerder tegenstellingen benadrukken dan eensgezindheid entameren - en nog doen alsof dat de bedoeling was ook, omdat kritiek nou eenmaal onfatsoenlijk en respectloos is. 

Er is daarbij, zo blijkt dit jaar, maar een beetje virus en een faux lockdown voor nodig om iedereen in de houding te laten springen. We hebben momenteel kennelijk zo weinig om ons aan vast te klampen dat een lege Dam op 4 mei massaal tot iets indrukwekkends wordt gebombardeerd (ongemakkelijke woordkeus, nog even naar kijken - red.), waarbij iedereen ook nog helemaal épris is over een paar in stemmig zwart geklede stijve hoogwaardigheidsharken die hetzelfde toneelspel opvoeren dat ze ieder jaar spelen, maar dan een keertje zonder publiek, dat niet live kon luisteren naar jaarlijkse varianten op dezelfde speeches waar met een fijne vijl iedere vorm van verzet of verdieping uit geschraapt is tot er een zachte oppervlakte van oneindig uitlegbare nikersigheid overblijft, waar niemand zich aan zal snijden maar waar de MSM wel het predikaat "indrukwekkend" op blijven plakken, omdat ze nou eenmaal bloedgeil worden van hun bij de kerntaak weggedreven schijn dat ze zelf ook behoren tot de hoogwaardigheid en het hermelijn van Dit Land.

Er woedt een coronacrisis die een groter gevaar vormt voor de economie dan voor de volksgezondheid en waarin de koopman zich probeert staande te houden terwijl de dominee de hele dag op televisie aanwezig is om ons te vertellen dat we goed en empathisch en solidair zijn, en dat eensgezindheid de belangrijkste voorwaarde is om dit lockdownleed te overwinnen, en dat we ondertussen toch wel bang moeten zijn. Bang voor elkaar, bang voor de vrijheidsdrang van de ander die ons in gevaar kan brengen, bang voor oma, bang voor opa, bang om tot dor hout te worden verklaard. Bang, en bang gehouden, omdat de dominees je raadgever willen zijn, die hun product (hoop) als een morele plicht aan je willen verkopen.

Het knappe van dit deugspel vanaf de kansels van de media- en cultuursector is dat het de dominees niks kost. Het verplicht hen tot niks. Claudia, Arnon, Rutger Bregman, Hans Laroes, Hedy d'Ancona of Splinter Chabot: allemaal zijn ze lid van een naoorlogse cultuurkerk die oproepen doet om vluchtelingen in huis te nemen als een verzetsdaad ziet, maar nimmer zullen ze hun eigen vliering er voor open stellen. Ook in tijden van pandemie is deze vroomheid het vaste kunstje en met deze prekerige, dweperige, sentimentele deugdzaamheid kun je dus jezelf kronen tot de koningin van de coronacrisis. 

Koningin Claudia mag de “trolletjes” (lees: haar critici, de minder emotionelen, andersdenkenden en mensen die liever rechtop de crisis het hoofd bieden dan met angstig gebogen hoofden de sentimentele zegen willen ontvangen) ontmenselijken, door ze “fascisme” te verwijten. Ongestraft. Zoals Grunberg ongestraft Marokkanen tot nieuwe joden kan verklaren, zonder óóit de aanval in te zullen zetten op moslims die hun ideologie als wapen inzetten om een radioprogramma uit de programmering te dreigen - nota bene op de dagen dat we 75 jaar vrijheid vieren.

Deze vorm van vroomheid wordt verward met moed, en is in werkelijkheid vooral een excuus voor lafheid. De lafheid om het werkelijke gif in de samenleving te benoemen. De lafheid om niet-linkse politici, denkers en polemisten (inclusief een politicus die al 16 jaar geen vrijheid maar wel persoonsbeveiliging heeft omdat hij wél de moed heeft om de moeilijkste missie op zich te nemen) tot "fascisten" te bestempelen terwijl die lui geen énkele fysieke dreiging vormen. Dat narcisme en die gore zachte slappe lafheid, die Claudia tot kunstvorm verheven heeft, die het zo moedig doet lijken om de vinger naar ongevaarlijke vijanden te wijzen, is de dood in de pot voor échte vrijheid.

En de meute knipmest voor deze morele hongerwinter. Als Arnon Grunberg en Claudia de Breij de graadmeters van het werkelijke sentiment van Dit Land vertegenwoordigen, zet ons dan maar op de Waalsdorpervlakte en haal die trekker maar over. Liefst voordat koningin Claudia de rijmelarij van Ramses Shaffy uit de radio begint te boeren - oh kudt, te laat, dat is NU, om vijf voor vijf.

Vergeet 4 en 5 mei, en hun farce majeure van vrijheid, solidariteit en sentiment. De ware gevolgen van politieke correctheid herdenken we op 6 mei.