Geenstijl

Al het godwin-gejammer in Duitse kranten en gepassioneerde betogen van de Alpenturken ten spijt houdt Nederland de poot stijf.

Die Eurobonds, aka een gezamenlijke lening waardoor Italië niet de rente hoeft te betalen die hun kredietwaardigheid dicteert en we dus samen verantwoordelijk worden voor Italiës schulden, gaan er bij Duitsland, Oostenrijk, Finland en vooral Nederland niet in. Lekker gewerkt Hoekstra. Rond 08:00 vanochtend werd het na een 16 uur lang lang webcammen duidelijk: "de Eurogroep gaat er vooralsnog niet uitkomen. (...) De ideologische verschillen tussen noord en zuid (en vooral tussen Nederland en Italië) bleken een te grote blokkade te vormen. Besloten is dat er morgen verder zal worden vergaderd."

Italië wilde "in geen geval voorwaarden accepteren voor leningen uit het noodfonds," t.w.v 240 miljard euro. "Het vreest onderworpen te worden aan rigide noord-Europese bezuinigingsdwang en redeneert dat de coronaproblemen niets met begrotingsbeleid hebben te maken." En over die Eurobonds van 540 miljard euro vonden de witten vooral dat Italië de coronacrisis misbruikt om hun pre-coronawensen er doorheen te emo-chanteren.

Sowieso even een vuistregel voor Europa: landen met een verfijnde, smaakvolle keuken en/of waar de mannen bekend staan als goede dansers en minnaars, zijn categorisch niet in staat tot degelijk fiscaal- en staatsbestuur. En andersom. Dat wisten de euro-ideologen trouwens vanaf moment 1 al. Een toetredingseis voor de Europese Monetaire Unie was een staatsschuld onder de 60% van het BNP. In 1998 bedroeg de staatsschuld van Italië 114,1% van hun BNP, op 1 januari 1999 trad het toe tot de euro. Gedacht werd de toetreding de benodigde begrotingsdiscipline naderhand af zou dwingen. Nu staat Italiës staatsschuld op 134,8%. Het was ideologische hubris, en nu ligt de rekening er.