Geenstijl

Nieuwe bankblogger van GeenStijl ziet het somber in

Voor mijn werk, lering en vermaak, hou ik zowel de politiek alsmede de centrale banken in de gaten. Voor mij is het al een lange tijd geleden duidelijk geworden dat dit niet twee aparte entiteiten zijn; de zogenaamde onafhankelijkheid van centrale banken is een lachertje. Maar waar ik vroeger met een soort mozaïekbenadering moest bewijzen dat die onafhankelijkheid ver te zoeken was, wordt dat nu gewoon open en bloot gedaan door de centrale banken zelf! U zou kunnen denken dat dit wat technocratisch geneuzel is wat nooit en te nimmer relevant voor u zal zijn, maar dan komt u bedrogen uit.

De Bank of International Settlements (BIS), ook wel de Banco di Tutti Banci genoemd, heeft de woorden van de kersverse ECB-voorzitter Lagarde wat kracht bij gezet. Zoals u hieronder kunt zien is de BIS niet alleen begaan met onze natuur, maar heeft het een narratief gevonden om voortaan ook monetair beleid in te gaan zetten om groene doelen te verwezenlijken.

Nu loop ik al zowat jaren te verkondigen dat het onorthodoxe (extreem ruime) monetair beleid niet kan worden teruggedraaid. Daar kan ik inmiddels een vinkje achter zetten. Ook zeg ik de afgelopen twee jaar dat de doorstart van monetaire stimulering gepaard moet gaan met een verhaal, wat in de hogere kringen een narratief wordt genoemd. Wat ik voorzag was een Green New Deal (weet u nog, de New Deal van Roosevelt in de jaren 30; grote staatsgeleide investeringsprogramma’s om de vraagzijde van de economie te stimuleren), gefinancierd en gedreven door Groen Monetair beleid, Groen Fiscaal beleid en Groene reguleringen.

Helaas kan ik dat vinkje nu ook bij deze voorspelling plaatsen. Nadat de politiek zich al had laten horen, zoals Frans Timmermans, de zelfbenoemde klimaatpaus van de EU. Het waanzinnige plan om EUR 1 biljoen euro aan te wenden om de groene transitie te bewerkstelligen is recent goedgekeurd door het Europese Parlement. Dat Lagarde daarvoor al het één en ander had gezegd en dat de BIS daarna met deze zet kwam is natuurlijk geen toeval en bewijst wat ik stelde in de intro van deze column: politiek en de centrale banken zijn nauwelijks meer van elkaar te onderscheiden.

Ik zal u nu niet lastigvallen met waarom een solide monetair beleid cruciaal is en hoe dat dan eruit zou moeten zien (die onderwerpen zal ik in toekomstige columns behandelen); de focus ligt nu op wat komen gaat en hoe dat aan de man wordt gebracht. 

Om met het laatste te beginnen is er het narratief van imminent gevaar voor de mensheid; een beproefd recept wat wordt gebruikt om de kudde één specifieke richting op te laten gaan. Of het nu zure regen, of wereldwijd voedseltekort, een nieuwe ijstijd of, zoals nu, een aanstormende global warming crisis is, elke keer is het een plots en urgent probleem. De traditionele media doet graag een duit in het zakje en blaast vol mee op het orgel. Met het narratief wat zo breed en intensief wordt uitgedragen, wordt het rationele systeem van de mens omzeild door de urgentie, waardoor de nadruk komt te liggen op “iets nu en snel er tegen te doen” in plaats van erover na te denken.

Na het narratief, komen de juristen die alles via wetten en verdragen zullen vastleggen zodat er geen weg terug meer is. De nationale juridische systemen, als ze al zouden willen tegensputteren, lopen zich gelijk kapot op het feit dat in de EU, EU-recht altijd boven nationaal recht staat (overigens schandelijk dat de toenmalige bewindslieden daar akkoord mee zijn gegaan). 

Deze combi van narratief met juridisch recht is uiteindelijk een rechts-linkse op de kin van de democratie. Meer en meer wordt de politiek en de economie van het centraal geleide soort. De kiezer staat steeds verder van de beleidsmakers af en krijgt te maken met meer en meer decreten. In dit proces wordt de nationale politiek vleugellam gemaakt en de al zeer dunne navelsteng tussen kiezer en EU wordt definitief doorgeknipt. Ironisch dat de ondergang van de democratie wordt veroorzaakt door politici die het hardst schreeuwen over het beschermen van de democratie. Recht, niet democratie, zal zegevieren. Of het nu vrede is of economie, het recht zal voortaan bepalen hoe of wat.   

Het groene monster zal en moet zegevieren en de bestuurlijke elite heeft het grote geschut uit de kast getrokken. Eurolanden kunnen dadelijk gewoon de Maastricht-criteria (verder) aan hun laars lappen, want groene schulden gaan niet meetellen. Groene bedrijfsschulden zullen op het menu komen van de ECB, professionele beleggers moeten verplicht een X-percentage aanhouden in groene beleggingen, en fiscaal zullen deze beleggingen/leningen erg aantrekkelijk gemaakt worden. Groene leningen zullen dus spotgoedkoop gaan worden, waarmee u (met zachte al dan niet harde hand) de groene investeringen zult kunnen maken (dus mocht u overwegen om u dak te beleggen met zonnepanelen, dan zou ik nog even wachten). 

Gratis geld voor groene dingen, kan toch niet fout zijn? Nou, buiten het feit dat de democratie de nek wordt omgedraaid, bestaat gratis geld niet; dit betreft immers geleend geld wat in slecht renderende projecten wordt geforceerd (mocht geld printen wel welvaart creëren, dan printen we toch voor iedere wereldburger EUR 1 miljard? Iedereen rijk en gratis bier). Op termijn zal de burger hier de rekening voor gepresenteerd krijgen. En als u de verwachte rekening voor de verplichte vergroening al hoog vond, wacht maar tot de monetaire rekening op de mat valt. Volgende halte: Green Weimar. Democratie weg, centraal geleide economie (of zelfs centraal geleide maatschappij) , een fikse groene transitierekening, en het opblazen van het monetaire systeem gaan de allesbepalende fouten worden van dit decennium. Tijd voor bezinning dus.