Geenstijl

Help. Onze mensenrechtenverdragen keren zich tegen ons

Dit krijg je dus als een land niet meer bestuurd wordt door politici: steeds meer ruimte voor rechters om op de stoel van de macht te gaan zitten. In de stikstofcrisis werden de gaten in het beleid handig benut bij de rechter door Johan Vollenbroek, in de Kalifaatkwestie staat de activistische advocaat André Seebregts vandaag juichend met een stapel paspoorten paraat om de Kalifaatkleintjes uit het Koerdenkamp te gaan halen.

We komen nog half goed weg: de moeders van die koters hoeven niet opgehaald te worden. Nog niet, dat is, want volgens de mensenrechtenverdragen waar ons land aan gebonden is, mogen ouders en kinderen niet (zomaar) gescheiden worden. Precies die verdragen worden tegen ons gebruikt door Seebregts en zijn kalifaatharem, en daarin zitten de problematische paragrafen die ook aan D'66 hun handvatten reiken om voor het terughalen (en slapjes bestraffen) van genocidale religieuze maniakken te pleiten: Irak heeft de doodstraf, en daar zijn "wij" tegen, "dus" hebben we geen keus dan terughalen. De rechter geeft D'66 en GroenLinks deels gelijk (want rechters zijn zelfs ook... enfin, u weet zelf).

Het is uitermate ergeniswekkend dat die haatvodden in Al-Hol nu onze wetten gebruiken om zichzelf vrij te pleiten, of nochtans op lepe wijze naar lichtere straffen te lullen. Ze reisden moedwillig af, naar een gebied waar zij met dood, verderf en onderdrukking de dienst uitmaakten. Totdat betere krachten hen naar hun god schoten, en de restanten achter slot en grendel gooiden in de hoop dat er ooit tijd, ruimte, geld en onderzoek voor berechting komt - met misschien wel de doodstraf tot gevolg. En nu hebben ze plotseling "spijt", terwijl alle nieuwscamera's in de kampen het tegenovergestelde tonen (zie video onder).

Van sharia naar PlayStation
Deze vrouwen, die vandaag hun recht in Nederland kwamen halen, gingen naar een plek waar ze volgens andere wetten leven dan hier, met beduidend minder oog voor mensenrechten, en waar zijzelf bovendien middels sharia nog veel strengere wetten hebben ingevoerd. Totdat hun Kalifaat ten onder ging, en  's lands wijs in de Levant ineens op hun tere, zielige, berouwvolle persoontjes geprojecteerd werd. Nu willen ze toch liever een warme Nederlandse cel met een Playstation en uitzicht op vervroegde vrijlating na een single digit straftermijn van een paar jaartjes. Met de uitspraak van vandaag, is die kans behoorlijk toegenomen. "Je kan kindjes toch niet zonder hun moeder terughalen", zullen de repatriëringsroepers nu zeggen.

Maar voordat we allemaal tragische beelden op ons netvlies krijgen van Sigrid Kaag die in het Arabisch lieve welkomsttoespraakjes houdt op de kinderdagopvang voor gerepatrieerde voor het eerst in hun leven in Nederland gearriveerde Korankoters: de rechter oordeelde wat het Openbaar Ministerie wil (terughalen), maar koppelt dat aan een inspanningsverplichting en niet aan een uitvoeringsbevel. Dat is een geitenpaadje voor de politiek - die volgens het officiële standpunt juist níet wil dat de kalifaatkippen of hun kroost terug komen. Het is levensgevaarlijk gebied, nauwelijks toegankelijk, en iedereen schiet op iedereen - zeker nu de Turken en de Russen de Amerikanen hebben afgelost. One does not simply wandel daar naar binnen om wat kinderen in een schoolbus van de Staat der Nederlanden te zetten en hierheen te GoGo-touren.

Premier Rutte weet ook wel dat niemand op die kinderen zit te wachten, en nog minder mensen op hun moeders/ouders. Zijn partij propageert dat standpunt bijna net zo hard als de populistische partijen dat doen. En gezien Rutte's recente geheugenproblemen, zou het zomaar kunnen dat hij nu al geen herinnering meer heeft aan de uitspraak van de rechter. Nu alleen nog een paar keer flink grijnzen naar de linkervakken in de Kamer (en zijn eigen coalitiegenoten van D'66) dat de inspanningsverplichting helaas is stukgelopen op goede bedoelingen, slechte wegen en te grote risico's. En wie weet, kunnen we dan een keer tevreden constateren dat Rutte's teflonlaag de ophaalbrug van het Koninkrijk der Nederlanden te glad heeft gemaakt voor terugkeerders.

Sowieso, als onze mensenrechtenverdragen echt iets waard zijn, zou onze vreedzame hoop daarop meer waard moeten zijn dan de hoop op terugkeer die leeft bij die genocidale, plofgevaarlijke parasolhoezen.