Geenstijl

De zelfverkozen dood van het Haagse PVV-raadslid Willie Dille is uiteraard een drama op zich. Associatief doemde echter Jules Croiset op.

De acteur zette in 1987 een ontvoering in scene, hij zou gekidnapt zijn door fascisten. Nog kwalijker was dat hij tegelijkertijd dreigbrieven verstuurde naar onder meer Harry Mulisch en Freek de Jonge. 

Dille deed ook iets in die richting, door Arnoud van Doorn te beschuldigen van haar rampspoed. Natuurlijk, de van PVV’er tot salafist verworden Van Doorn is geen frisse vent, hij is niet voor niets veroordeeld voor het verkopen van softdrugs aan minderjarigen. Maar de beschuldiging van Dille dat hij opdracht zou hebben gegeven tot een groepsverkrachting in een busje is een stap verder.

De mededeling van burgemeester Pauline Krikke en de rest van de driehoek (Openbaar Ministerie en politie) vrijdag dat zij geen verdere aanleiding tot onderzoek zien is echter de verkeerde bestuurlijke reactie. De kern van de zaak is dat Krikke enige tijd geleden is benaderd door Dille en dat zij haar verhaal heeft gedaan aan het bureau van de burgemeester. Dat het PVV-raadslid zélf aangaf liever geen actie van de autoriteiten te zien mag voor Krikke geen excuus zijn.

De kwestie is: een gemeenteraadslid maakte melding van groepsverkrachting en wijst een mogelijke opdrachtgever aan uit eigen kring. Krikke had vervolgens direct moeten staan voor haar raadsleden, zowel voor Dille als Van Doorn, en een onderzoek moeten instellen. Het is nu aan de Haagse gemeenteraad een oordeel te vellen over de handelswijze van de burgermoeder en de gezagsdragers onder haar. Er gaan inmiddels stemmen binnen het lokale CDA en de PvdA op om de volledige driehoek te horen. 

Zelfmoord is de meest particuliere kwestie denkbaar. Tegelijkertijd draait deze affaire om het handelen van de voorzitter van de gemeenteraad. Krikke heeft haar functie meermaals verzaakt,  of het nou om de communicatie rondom een tasjesdief ging of een Allahu akbar-roepende ‘verwarde’ man.

Raadsleden moeten zich - ook als zij beschuldigd worden van een misdrijf - gesteund weten door hun burgemeester. Ook na hun dood.