Geenstijl

Naar aanleiding van het Hamas-in-Den-Haag topic van vanmorgen, kregen we een verjaarsdagtopic over Israël in de mail. Prima verhaal. Knip, plak, l'chaim!

**Mazzel tov! Israel 70 jaar! Hamas in de TK en Iran in Syrië
**Vandaag werd bericht over Hamas-fondsenwerver Amin Abou Rashed die in de Tweede Kamer rond liep omdat hij daar een workshop had georganiseerd met nota bene Oxfam Novib. Die laatste beweert kindjes te redden, die eerste zijn wat minder lief voor burgers en kindjes en slaan wapens op in scholen, moskeeën en ziekenhuizen. Er zijn zelfs mensen die zich hebben aangemeld bij deze worksop, want hij is niet gecancelled: soms lijkt het zeker dat burgers steeds dommer worden.

Deze Hamas-aanwezigheid in de TK is extra ironisch omdat het gisteravond en vandaag in Israel Yom Hazikaron is, de Dag van Herinnering, de dag waarop alle gevallen soldaten die het land verdedigden worden herdacht: 26.779 sinds de oprichting in 1948. Niet enkelen daarvan zijn gevallen door directe actie van of toedoen van Hamas, en het lijkt vrij onwaarschijnlijk dat de datum van dit bezoekje puur toevallig samenvalt met het opstarten van de memorialen. Gelukkig hebben we heldhaftige politici die een paar kamervragen stellen.

Vanaf zonsondergang is het morgen, donderdag 5 iyar, dan is het Yom Ha'atzma'ut, de Dag van Onafhankelijkheid. Israel wordt dit jaar 70. De festiviteiten zijn daar ietwat fanatieker dan hier in Nederland met koningsdag en begrijpelijk: als het land, om wat voor reden dan ook, ophoud te bestaan, kunnen de Israeliërs nergens naartoe en is een tweede Holocaust zo goed als zeker. De meest prangende vraag van dit moment is echter niet of dit terecht is, maar hoelang het nog gevierd zal worden?

In 1947 hield de VN nav de Balfourt Declaratie in 1922 een stemming mbt het goedkeuren van het oprichten van een Joodse en een Palestijnse staat. Israel greep deze kans met beide handen aan en de resolutie was een feit. De Palestijnen wezen dit stemmingsvoorstel af en startten dientengevolge ook geen staat. In 1948 riep Israel hun staat uit middels de bekende toespraak van Ben Gurion. Sindsdien hebben zij vele aanvallen en oorlogen doorstaan, hebben zij het land wonderbaarlijk uit niets gecultiveerd, hebben ze vaak aan de onderhandelingstafel gezeten om staakt-het-vuren af te spreken en om het te hebben over een tweestatenoplossing (oa. Oslo Akkoorden), hebben ze hele stukken veroverd land teruggegeven: oa de Sinai (Camp David Akkoorden), stukken van Jordanie (na de Zesdaagse Oorlog) en de Gazastrook (grootste succes tot nu toe). Hoewel Israel de enige democratie is in het Midden Oosten, waar allerlei religies en rassen in het parlement zitten en iedereen in vrijheid leeft, bouwt Hamas nog steeds tunnels richting Israel voor acties tegen burgers. Kort samengevat: het is ondanks alle inspanningen nog steeds geen veilige, stabiele staat.

De vraag over het voortbestaan ervan komt echter uit een andere hoek. Tijdens de onrust en conflicten in Syrie en rondom, probeert Iran voet aan de grond te krijgen in Syrië om dat als uitvalsbasis naar Israel te gebruiken. Daarover is weinig te horen in ons nieuws, een enkel bericht over een afgeschoten Iraanse drone  (die een kopie van een gejat Amerikaans model bleek) of eenzame overvliegende straaljagerdaargelaten. Alle ogen zijn gericht op Putin en Trump, vooral sinds de raketten van afgelopen week (mega indrukwekkend!). Toch is het ondertussen Israel die foto's vrijgeeft van Iraanse luchtmacht in Syrië en die regelmatig herhaalt geen enkel geweld van Iran te zullen tolereren. Hoewel dit al vaker is gezegd zonder dat er iets gebeurde, begint de spanning wel echt op te lopen. Eerst doordat de internationale sancties gelicht werden en vooral nu Iran steeds wat brutaler wordt en er voor het eerst direct klappen zijn uitgedeeld ipv via proxies.

Iedereen die roept dat Israel ellende verdiend heeft, dus dat een oorlog of minimaal een boycot terecht is, en iedereen die roept dat Israel te ver weg is om je er druk over te maken: wake up. U roept die dingen vanaf computers die daar ontwikkeld zijn (Intel is massive in Israel), u roept nog veel meer dingen via technieken die daar ontwikkeld zijn (hoi messenger-technieken), u gebruikt medicatie die daar is ontwikkeld (hoi erg veel), bent veilig door wapens die daar ontwikkeld zijn (hoi antiraket installaties), eet dingen die daar ontwikkeld zijn (hoi cherrytomaatjes) en gebruikt allerlei dagelijkse handigheidjes die daar ontwikkeld zijn (hoi gps). U kunt nog eens een hoop gaan missen. Iedereen die roept dat de redding van de Palestijnen dat heus waard is: die beginnen meestal zelf met het breken van vrede. Bovendien vergeet u dat het grootste gedeelte van het water, elektriciteit, voedsel en medicatie door Israel aangeleverd wordt. Israel in ruïne geeft de Palestijnen geen beter leven. Samengevat: een vredig Israel is voor iedereen beter.

Waar Nederland ooit de felste medestander van Israel uit Europa was, zijn we verworden tot een land dat officieel nog vrienden is maar in praktijk een kil hart heeft. Tweede Kamerleden die weigeren Netanyahu een hand te geven, een MinBuZa die met een PLO-official is getrouwd en Gaza versneld geld geeft, voormalig premiers die Israel haten. Die verandering in houding gaat gepaard met een veranderende houding op straat: synagoges hebben permanente beveiliging, restaurants worden gevandaliseerd, mensen durven steeds minder goed over straat. Volgens een waakhond is het antisemitisme nog nooit zo hoog geweest in Nederland, maar de overheid kijkt de andere kant op. Dat hebben ze eerder gedaan, waardoor in Nederland de meeste Joden zijn weggevoerd in WOII. Hoewel men kan zeggen: dat is niet mijn schuld, de herhaling van de geschiedenis is dat wel.

Goed. Israel is dus jarig: 70 jaren van veiligheid voor mensen die dat verder nergens zijn. 70 jaren een democratisch voorbeeld voor hun omgeving. 70 jaar een bijdrage aan wetenschap en ontwikkeling. Het is de vraag wat Nederland als vriend daaraan doet. Een kaartje? Een bloemetje? Een excuusbriefje dat we ziek zijn of in de file staan? Ondertussen loopt Hamas in onze TK en rommelt Iran in Syrië. Is 70 de pensioenleeftijd of komt een staat dan nog maar net kijken? De tijd zal het leren. Aan u de vraag: eet u mee van de taart of blijft u liever weg?

Groetjes,
Reaguurster einStina

PS Kers op de taart: voor iedereen die de onafhankelijkheidsverklaring nog nooit gehoord heeft: foei. Hier een uberschattige versie: