Geenstijl

Vroeger werd ons nog wel eens verweten dat we mensen digitaal zouden schandpalen. Tegenwoordig klimmen ze zelf vrijwillig op het schavot, om bij Pauw knotsgekke genderanekdotes over zichzelf te vertellen.

Wederom werd er een blik B-BN'ers en has-beens opengetrokken om een lauwe Pauwtafel te vullen met borrelpraat: Anita Witzier, Dennie Christian, Ellen ten Damme, Vincent Bijlo, Anne-Mar Zwart en Renske de Greef. Want waarom zou je proberen om het écht ergens over te hebben. Of kun je als kijker gewoonweg niet meer dan dit verwachten van een redactie die onevenredig gevuld is met hippe hoofdstadmeisjes van begin 20? Dat de NPO zich louter laat leiden door de kijkcijfers is al droef genoeg, maar er zit echt *nooit* meer iemand met een leerzaam verhaal. Zie Renske de Greef, bijzonder vrouwelijk gekleed en gekapt, die trots geboortekaartjes zonder geslachtsaanduiding toonde, kirde met plaatsvervangende schaamte opwekkende trots over het feit dat ze haar dochter de naam van een mannetjesbulldog heeft gegeven (Boris), en oreerde over de genderneutrale opvoeding van een mensenkind dat uiteindelijk gewoon tieten krijgt, op ballet of paardrijden wil en een biologisch bepaalde babywens gaat ontwikkelen. Uiteraard werd er geen bioloog tegenover gezet om uit te leggen dat het natuurlijk helemaal prima is dat meisje De Greef deze keuze maakt in de opvoeding van haar kinderen, maar dat het wetenschappelijk gezien natuurlijk de grootst mogelijke sociaal geconstrueerde kolder is. Want waarom zou je proberen om je publiek iets intelligenters voor te schotelen dan het anekdotische gendergezever van een onbekend schrijfmeisje dat ooit columns over seks en wattenstaafjes tikte in NSB-Next? Ook al is de overgrote meerderheid wars van zulke genderkolder (ook aan de Pauwtafel trouwens), navelstaren is noblesse oblige in de filterbubbel van de kijkbuiswoestijn. Maar hee. Prima ergernistelevee weer.