Het is
weekend. Hij weet
niet hoe hij hier
terecht is gekomen.
Ineens was hij er.
Misschien was hij er
altijd al. Misschien was hij zich er
nooit van bewust. Op die open
plek in het donkere bos. Hij
staart naar de bosrand. Sinds een
tijdje kan hij zien. Na
maanden alleen
gehoord te hebben. Hij is inmiddels
gewend geraakt aan
de geluiden van de
waterval, die ergens
verscholen ligt in de bossen. Ergens
vlakbij ligt een moeras, dat soms
borrelt en kreunt. En
altijd zijn er de duistere
stemmen van de goden. Ze
klinken zo ver weg en
tegelijk zo dichtbij. Alsof hij ze
bijna aanraakt, maar ze toch op een
andere planeet leven. Hij
beweegt. Ook
iets nieuws.
Bewegen. Tegen de
struiken schoppen. Met zijn buik over het
gras wiebelen. Een
boomstronk vastgrijpen. Het voelt
goed. Het voelt veilig op de open
plek in het donkere bos. Tot
vandaag. Vandaag zijn er de
wolven. Eerst hoorde hij ze
alleen. Vanuit het
bos. Nu ziet hij ze
ook. Ze cirkelen langs de
bosrand. Ze
grommen. Ze
huilen. Ze komen steeds
dichterbij. Hij kruipt
ineen. Weer bijten ze naar
hem, sluipen ze
dichterbij, hij kan hun adem
ruiken. Hij kan hun bloeddorstige
ogen zien. Ze proberen hem te
grijpen, maar hij
kruipt weg. Naar een duister
hoekje tegen de
bosrand aan. De wolven
staan om hem heen. Elk moment kunnen ze
toehappen. Hij is
doodsbang. Dan, plotsklaps, stort een
vloed van water dwars over de open
plek heen. De
waterval? Hij spoelt op de
kolkende stroom het bos in.
Kletsnat komt hij tot
stilstand. De wolven gieren en
gillen achter hem aan. Hij begint te
kruipen. Door het
bos. Wringt zich tussen de
stammen en de dichte begroeiing heen.
Licht. Er is
licht. Hij perst zich tussen twee
vettige varens door. Naar het
licht. Hij hapt naar
lucht. Hier zijn geen
wolven. Hier is al het
licht en uitbundigheid van
lucht en een universum aan
ruimte. Hij
gilt. Hij
krijst. Dan, een stem. "
Welkom, mannetje, op deze wereld." Het zijn de
goden. Ze
knuffelen hem. Het voelt
goed. Het is
weekend. Prettig
weekend.
