De Chinees, doet meer met vlees

Vragen wij ons al 20 jaar af: bij welk Chinees-Indisch restaurant zat Ad Melkert (PvdA, niet te verwarren met Ramsey Nasr) zo rond 18:00 uur toen Pim Fortuyn werd doodgeschoten en wat bestelde hij? Koe yu luk? Bami rames? Rijsttafel voor 1 persoon (ja, PvdA hè...)? Van die natte bolletjes in van dat zompige bladerdeeg? Nummel zes met witte lijst? Kindermenu? Seroendeng? Loempia? Kroepoek? Sambal/ketjap bij? Het antwoord is:

En dan nu een verhandeling over de Duitse ziel waar echt helemaal niemand op zit te wachten.

Rammstein dropte zojuist de nieuwe bovenstaande videoclip genaamd Deutschland. Een aantal Joodse organisaties waren alvast boos om de preview, waarin de band in striped pyjamas en jodensterren met een strop om de nek op een schavot staan. Maar wij gaan het dus even voor Rammstein opnemen, en wel om de volgende reden: het zijn de enige Duitse kunstenaars die écht met het verleden durven te spelen, en de enigen die Duitsland daarmee een stapje dichterbij een zelfbeeld brengen dat niet aan elkaar hangt van dwangmatige neurose. Ze doen het namelijk niet op zo'n laffe *Er ist Wieder Da-*manier, **dat uiteindelijk gewoon keurig binnen de lijntjes kleurde. Rammstein doet het écht.

Even voorstellen: Ahmed [30, fictieve naam] uit Damascus en wat je noemt, een Nederlandofiel van het eerste uur. "‘Het was mijn droom om naar Nederland te komen. Vanuit Syrië volgde ik het Nederlandse voetbalteam op de voet. Als ik iets in het oranje in een winkel zag, dan kocht ik het. In mijn kamer hing de Nederlandse vlag. Ik was dol op het land.’ In zijn jeugd fantaseerde hij over een vakantie in Nederland, maar het was de oorlog die hem uiteindelijk hier bracht." Toen was het moment daar te aarden in de utopie, maar de psyche wortel laten schieten in een andere aardsoort blijkt moeilijker dan een papieren IND-dossier kan vertolken:

"Toch is hij niet gelukkig en denkt hij erover terug te gaan naar zijn voormalige woonplaats Damascus. Hij mist Syrië meer dan hij zich ooit had kunnen voorstellen. ‘Je voelt de waarde van iets pas als je het verliest’, zegt hij. (...) ‘Het leven hier heeft geen ziel’, zegt de man die ooit een Nederlandse vlag op zijn kamer had hangen. ‘Ik denk met liefde terug aan Damascus. Aan het leven daar, de straten en de mensen met wie ik om 3 uur ’s nachts thee dronk voor hun huis.’"

'Het leven hier heeft geen ziel'. Zulks geeft toch te denken. Wat betekent het? En ondanks dat we niet precies weten wat het betekent, waarom voelen we dan toch dat het minstens wel ergens klopt? We begrijpen het wel een beetje. Syrië was en is een ten diepste romantische samenleving. Archaïsch in een modern jasje en in essentie pre-humanistisch. Dit is een lofzang op dictatuur noch diens romantiek, maar het leven in een dictatuur kent een romantiek, een ontologische urgentie, die men in Europa alleen in het Oosten nog begrijpt.