We hadden zeven jaar tijd om 1836 mensen te redden

Zeventig jaar na de watersnoodramp zijn we vooral aan het herdenken. Het liefst maken we romantische films waar een jonge moeder op zoek moet in alle chaos naar haar baby’tje. We zijn het persoonlijke leed alweer vergeten. Omdat er nauwelijks steden of industrie zijn overstroomd, heeft ons land die ramp financieel en economisch overleefd. De zee geeft louter nog rust, geen angst.

De officiële naam van dijkkring 14 is binnen de academische wereld “de badkuip”. Het is een stukje polder waar meer dan de helft van de Nederlanders wonen of werken. Het bevat ruwweg de onderste helft van Amsterdam, Den Haag en de bovenste helft van Rotterdam. Het kan vollopen vanuit de Rijn of de zee. Tijdige evacuatie is een illusie die dagelijks sterft tijdens de ochtendspits.

De laatste risicoanalyse uit 2010 gaf aanleiding om de kust bij Katwijk beter te verdedigen, maar bij Rotterdam zitten nog steeds dezelfde zwakke plekken bij het Drooglever Fortuynplein en de Nijverheidsstraat (PDF). De verkiezingscampagnes van Hoogheemraadschappen gaan over mooie flora en fauna in slootwater. Droge voeten is een impopulaire kostenpost zonder prestige.

Het ontgaat de beste idealisten dat je eerst keihard moet vechten tegen het water en daarna geld moet verdienen, voordat je belasting kunt afdragen ten behoeve van zulke linkse hobby's. Een sterke economie is de kurk waarop de rest drijft. De watersnoodramp was in 1946 voorspeld, de opdracht om de zeearmen van Zeeland af te sluiten werd twee dagen VOOR de ramp al gegeven.

Iedereen PANIEK

Hebben we net een uitstekende alsook indrukwekkende NTR-documentairereeks Het Water Komt van Winfried Baijens (Zeeuw, NOS), over de Waternoodramp van 1953 gehad, komt de NOS met een reeks journaals over... de Watersnoodramp. Kwamen bij Baijens (NOS) nog gewone Zeeuwen aan het woord, die de ramp hebben meegemaakt, bij de NOS  hebben ze "deskundigen". Martijn Bink (NOS), Willemijn Hoebert (NOS) en Aimee Slangen, die is dan niet van de NOS, maar van het NIOZ, hetwelk ook een soort van staatsomroep is. Kortom: maak ons maar weer lekker BANG! Nu live op Klimaat24.

Als ik wegga, leg ik altijd een briefje neer.
Dan weten ze waar ik ben:
ik ben naar de rotonde en weer terug.
Ik ben bramen plukken.
Ik ben aardappels lezen.
Als er aardappels worden gerooid blijven er altijd nog wel een paar liggen.
Dan ga ik er op mijn scootmobiel tussendoor.
Met een grote tas tussen mijn benen buk ik me om ze te rapen.
Ik ben metselaar en ik heb gewerkt in de bouw en de scheepvaart.
Een beroep bestaat voor mij niet.
Als ik iets veertien dagen doe, dan kan ik het.

Mijn vrouw zei: doe je de kaars beneden uit?
Toen werd ik door een golf met trap en al naar boven gesmeten.
Een buurman riep: probeer eruit te komen, want al de huizen storten al in!
Ja, probeer er maar uit te komen.
We klommen langs een buisje het dak op.
Toen kwam er een dakkapel voorbij.
Springen! riep ik.
Een buurvrouw met een kind sprong mis.

______

Het is nog maar januari. En het beste tv-programma van het jaar is nu al Het Water Komtvan Winfried Baijens. Over de watersnoodramp van februari 1953, waarbij 1836 mensen het leven lieten. Baijens is zelf Zeeuw, hij groeide op in Philippine en is in deze prachtige tv-serie wars van institutioneel randstadisme. Dat de NPO anno 2023 1953 claimt voor hun klimaatagenda, daar lachen we maar om. De verhalen van de Zeeuwmense 70 jaar na dato raken ons des te meer. Ook Zeeuw is fotografe Robin de Puy (Oude-Tonge 1986). In haar fotoboek Waters laat Robin de Puy samen met Maria Barnas de diepe sporen zien die de Watersnoodramp, nu zeventig jaar geleden, heeft achtergelaten bij overlevenden en hun (klein)kinderen. Voor het geweldige edoch hartverscheurend vervolg van het relaas van Dies van den Ouden moet u een Volkskrantje kopen. Of anders dit fotoboek van Robin de Puy en Maria Barnas. Doen.