Een volle bak nieuwe muziek!

Leg ze dat maar eens uit met je tijdmachine, eind jaren 50, als Buddy Holly, Ritchie Valens en The Big Bopper in het maisveld zijn gekletterd; dat het allemaal goed gaat komen, want over een jaar of 60 krijgen we Slipknot. En dan laat je ze meteen de video zien van het fenomenale The Dying Song (boven), afkomstig van het nieuwe album The End, So Far - naar verluidt een titel die slaat op de laatste plaat bij label Roadrunner Records. Het is meteen een van de hoogtepunten van de plaat: u krijgt ook een on-Slipknotiaanse ballad (Adderall), een heerlijk gruizige intro à la Nine Inch Nails op Yen, koortjes op het machtige einde van Finale. Dit is het makkers. Dit is het. De buitencategorie, 22 jaar nadat we werden betoverd door Wait and Bleed, niet het allerbeste, maar nog steeds relevant, nog steeds geweldig en nog steeds op de top van de Olympus. Bent u nou niet zo van de scheurende gitaren door een box van 1000 watt is er ook een prachtige nieuwe plaat van het heerlijke Lambchop, het alt-countryproject van Kurt Wagner (62), maar ook Pixies, Dropkick Murphys en meerrrr... na de klik!

Nieuwe lading muziek in de bakken

Ja u moet er maar van houden, van die zwaarmoedige emo-indie, maar wat zou u Samantha verrassen. Een keertje niet die groezelige beukmetal de hele tijd over de speakers (nieuwe rammer van Behemoth na de klik), maar gewoon iets breekbaars, waar u de melodie niet hoeft te zoeken, maar hij als een wurm in uw oor komt gekropen, als een ballerina van boter in een tweet van James Worthy. De nieuwe plaat van Death Cab for Cutie is uit, op stijlloos roze vinyl, het geesteskind van de fenomenale Ben Gibbard, die u mogelijk kent als de ex van actrice Zooey Deschanel. Death Cab for Cutie leverde een waanzinnig indie-album af (Transatlanticism, 2005) en kende een joekel van een hit (I Will Follow You Into the Dark, 2006, zet maar eens lekker aan voor Samant), maar de laatste 15 jaar is het eigenlijk allemaal mwoah mwoah mwoah, en live is het steevast snaarstrak maar bloedsaai. Welnu, die nieuwe is gewoon erg lekker. Foxglove Through The Clearcut, het rammende Roman Candles, Asphalt Meadows (video boven): we zijn er wel bij. En nu u toch emotioneel bent, makkertje Mumford heeft een soloplaat. Het klinkt precies als Mumford & Sons, maar dan solo, persoonlijker, breekbaar en heftiger: onderstaand nummer gaat over seksueel misbruik in z'n jeugd, maar dat is dubbel en dwars uitgemolken in de media dus dat wist u vast al. Verder is het allemaal de moeite niet waard, net als Mumford & Sons trouwens, maar wat weten wij nou van mandolinehop. Meer nieuwe muziek, na de klik!

Weer een lading nieuwe muziek

Marlon Williams is: subliem. Op de vorige plaat Make Way For Love (beste nummer: deze) hing de country troubadour uit Nieuw-Zeeland als een geslagen bokser in de touwen na zijn gesloopte relatie met Aldous Harding - die vinden ze in grachtenkringen heel leuk, maar geloof ons maar, daar is geen ene reet aan. Marlon Williams is wél tof, nu is hij terug, nu is hij vrolijk en dat is in de wereld van de liedjesschrijvers eigenlijk nooit een goed recept voor een lekkere taart. MAAR. Dit keer gewoon wel, al moet u er wel zelf naar op zoek, via de heerlijke intro van My Heart The Wormhole bijvoorbeeld. Het is minder country, dansbaarder, poppy, 'Maori disco bop', maar toch loom en sloom en misschien zelfs een tikkie muzakkerig. Juist als u denkt: dit is leuk voor in de auto, moet u er eens goed voor gaan zitten. Ook nieuw, ook gruwelijk, de rockiconen van The Afghan Whigs, die de eerste plaat uitbrengen sinds de dood van gitarist Dave Rosser en goede vriend Mark Lanegan. Beter dan Algiers kan het natuurlijk nooit (meer) worden, maar het is een fenomenale mix van rammen (I’ll Make You See God), melodieuze rock en Greg Dulli. Voorts is er nieuwe muziek van vleermuizenvreter Ozzy Osbourne, Flogging Molly en meerrr, met speciaal voor GU muziek uit zijn favoriete genre: schlagermetal. Na de klik!

Er komt weer wat uit de Grote Vier Drie

Er is een nieuwe Megadeth, het zestiende studioalbum alweer. U kent Megadeth vast wel als een van de Grote Vier, samen met Metallica, Slayer en Anthrax en als we dan tóch moeten kiezen, tsja, dan toch stiekem Anthrax, want de Lars Ulrichisering van Radio Veronica-band Metallica trekken we heel slecht, Slayer is helaas dood en Megadeth was vooral eind jaren 80 heel leuk (Peace Sells...But Who's Buying? en Rust in Peace). Sinds begin jaren 90 is het toch heel erg mwoah mwoah mwoah en die geldingsdrang van Dave Mustaine richting Metallica zat ons ook nooit helemaal lekker. Maaarrrrrrrrr Dystopia was best okee, Mustaine versloeg kanker en eerlijk is eerlijk: Megadeth is als enige (?) écht trouw gebleven aan de thrash metal. Enfin, wat weten wij nou, het is in ieder geval (toch) niet eerlijk deze plaat te vergelijken met eerder werk want er is sindsdien zóveel gebeurd. Wél uitstekende thrash metal, de nieuwe van Megadeth, favoriete nummer hierboven in de video, en deze is ook gruwelijk. Meer nieuwe muziek... NA DE KLIK!

Nieuwe muziek, uitgezocht voor u

Wakker worden knuppels, er is een nieuwe Machine Head. Is Machine Head nog wel Machine Head als je de bezetting vergelijkt met die ten tijde van het aardverschuivende debuutalbum Burn My Eyes (1994) of zelfs ten tijde van het gruwelijke The Blackening (2007)? Neen, al wordt de band nog steeds gedragen door Robb Flynn, die lekker los mag gaan (van zichzelf) op de nieuwe plaat, die weer wat thrasier (is dat een woord?) is dan de meest recente meuk. Je krijgt twee minuten om diep adem te halen en dan mag je in volle vaart richting de eindstreep. Het beste zit weliswaar aan het begin (CHØKE ØN THE ASHES ØF YOUR MARTYR en BECØME THE FIRESTØRM); daarna mag je even tukken met wat van die zouteloze één minuut lange intermezzo-onheilsbrengers als mal tussengerecht, tot RØTTEN op Slipknotiaanse wijze (is dat een compliment?) de paddenstoel is in deze atoombom van waanzin. Makkers, dit album staat gewoon als een huisje op wielen. Voor iedereen die wat minder metal op z'n bord wil is er een nieuwe van Marcus King, het bluesrockfenomeen uit Greenville, South Carolina. De plaat Young Blood (op het label Easy Eye Sound, van Dan Auerbach van the Black Keys) is een meesterlijke combinatie van blues, southern rock, soul en scheurende gitaren, maar tijdens het draaien van zijn vorige (El Dorado) vroeg iemand aan ome Mosterd 'is dit nou Waylon?' en nu is ondergetekende voor eeuwig verneukt. Oordeel zelf & meer nieuwe muziek na de klik, waaronder het verschrikkelijke Muse!

Het moet maar weer

Het is rustig op muzikaal vlak, er komt voornamelijk supertroep uit, niet te verwarren met de band Supertramp (ook enorme troep). Wel was er Toast van Neil Young, inmiddels het grauwste brokje in het hagelslagpak, maar toch nog steeds een absolute en regelrechte koning. Maar dan nu! Rocklegende (mwoah) Jeff Beck samen met tribunaalgangster Johnny Depp en het is... regelrecht vreselijk. Een album met covers van The Velvet Underground (video boven), The Beach Boys, Marvin Gaye en meer. Niet om aan te horen. Er zijn mensen die dit voor de LOL draaien. Toen Beck in 1965 de opvolger werd van Eric Clapton bij The Yardbirds gingen we er eens goed voor zitten, de volgende 50+ jaar waren ruk en nu met een been in het graf doet hij vreselijke dingen samen met JOHNNY DEPP. U weet wél meteen waar Depp was tijdens die uitspraak van die rechtszaak met Amber Heard: hij zat bij opa Beck op schoot. Zomaar uit het hoofd een paar Jeffen die betere muzikanten zijn of waren dan Jeff Beck: Jeff Hanneman (Slayer), Jeff Mills (techno), Jeff Buckley (Hallelujah), Jef Alberts (GTST). Ook nieuw: een verse Senses Fail (dit was vroeger cool), soort guilty pleasure maar we geven toe: vooral leuk voor gedeprimeerde elfjarigen die het leven niet meer zien zitten. Verder nog goede, nieuwe muziek in de schappen? Nee hoor!

Waarschuwing: dit komt live wat harder binnen

Voor iedere dag opnieuw dezelfde zes jaar oude troep van Kensington of Bløf moet u op 3FM zijn, maar bent u nou op zoek naar een robbertje wél leuke muziek (er zit een meukfilter voor), dan bent u hier - iedere week - aan het juiste adres! Met vandaag: de nieuwe Drive-By Truckers! Die knakkers waren de laatste jaren vooral heel erg druk met hard schreeuwen tegen Donald Trump en het wordt natuurlijk nooit meer zo goed zonder Jason Isbell (prachtig portret uit 2013 hier, beetje in de stijl van dit fenomenale verhaal), die eruit werd getrapt omdat-ie teveel zoop, waarna hij met zijn eigen band The 400 Unit (mede dankzij een megahit) de faam van de Drive-By Truckers ver ontsteeg, al moet gezegd worden: het Lynyrd Skynyrd-achtige Southern Rock Opera (2001) is nog altijd een ankerpunt in de 'moderne' southern rock van de zuidelijke Verenigde Staten. ENFIN, nu is er dus een nieuwe plaat, Welcome 2 Club XIII, gewoon weer een uitstekend potje kurken van de whiskyfles knallen. Er moet wel een beetje volume in (deze Neil Young-achtige knaller is het beste nummer), maar eigenlijk moet u het maar gewoon live zien, dat kan deze maand in Paradiso of 013. Meerrrrr nieuwe muziek na de klik!

Die ene met minder talent dan de andere

Oasis (1991-2009), dat laten we dolgraag over aan de vakjury, maar toch even dit: met Definitely Maybe en (What's the Story) Morning Glory? kwam het binnen als een komeet, prachtig enzo en lekker ruig en rocken en wild en oooo jongens wat had de muziek dit nodig, en weliswaar 100x beter te pruimen dan het dramatische Blur met die verschrikkelijke poseur Damon Albarn, maar was de rest van de muziek nou zo goed? Nee, dat was het dus niet, hoewel de laatste (Dig Out Your Soul, 2008) wel weer prima te hakken was, tot de boel van ellende uit elkaar donderde. Misschien doen we nu wat te neerbuigend over de band van een generatie - feit is dat de Gebroeders Puzzelstukje zonder elkaar niet te doen zijn. Haal de biefstuk weg uit het pannetje met roomboter en het is een lap dood dier. Het afgrijselijke Beady Eye stond wel een keer te raggen op Lowlands maar dat was veel harder dan goed en Noel heeft wel talent, maar die High Flying Birds zijn saaier dan een kringgesprek tussen Halina Reijn, een aubergine en een overleden steen. Enfin, nu heeft Liam Gallagher dus weer een nieuwe soloplaat, z'n derde, en iedereen recenseert het maar, en iedereen heeft er een mening over ("wennen"), en iedereen vindt er iets van ("beter dan gedacht"), alleen maar omdat het die gast van Oasis is. Wij vinden er derhalve gewoon een keertje helemaal NIKS van. Succes vakjury! Meer nieuwe muziek na de klik!

Bluesrockwinnaars komen met nieuwe plaat, ook rapkoning gaat los

Na het geweldige Brothers (2010) en El Camino (2011) hadden we effe wat moeite met die zweverige Turn Blue (2014) en pseudorockende Let's Rock (2019)-meuk van The Black Keys. Dat was allemaal wel aardig enzo, maar als al gonst dat je het 'vaker moet luisteren en dan wordt het echt cool' pleuren we het net iets te gauw in de mwoah-bak. Maar toen kwam Delta Kream, met de in supertempo opgenomen rauwe covers van broeierige Delta Blues, waarop we ons weer op de I-10 van Houston naar New Orleans waanden, met de Jeep als ijsbreker voor de muggen, op zoek naar een slaapplek tussen de Louisiana Lakes, en we leerden euchre van een campingbazin en haar bierdrinkende kind van veertien. ENFIN, en nu is er Dropout Boogie, weer in rap tempo opgenomen, weer groezelige bluesrock voor volwassenen, weer moet u niet één nummer eruit pakken (of toch: deze) en gewoon de boel luisteren zoals het bedoeld is: van voor naar achter, het liefst in een bar op Honky Tonk Highway in Nashville. Overigens zaten The Black Keys deze week weer bij Joe Rogan. Wie ook een nieuwe plaat heeft is hiphopkoning Kendrick Lamar, misschien wel de beste rapper van het moment (al neigen we recalcitrante jongens die we zijn zelf wat meer naar J Cole). Schijnt fantastisch te zijn, u mag meeluisteren. Wat meer nieuwe muziek... NA DE KLIK.

O boy o boy o b... WAT?

Shit hee. Bob Dylan-apologeten over de hele wereld al dagen in spanning. Een REMAKE van Subterranean Homesick Blues, niet de allergrootste hit van de koning, maar wel een van de meest iconische tracks. Met die legendarische clip met die bordjes: vaak gekopieerd, nooit zo goed en gruwelijk als het origineel. En ineens was daar de aankondiging van een remake. Zou Dylan op zijn tachtigste een poging wagen het opnieuw in te zingen, in de stijl van de prachtige concertfilm Shadow Kingdom? Of zou het toch 'een zinloze update van de iconische video' worden? Nou, dat laatste dus. Een ZINLOZE update van de iconische video. Wat een holle buis gevuld met ruft. Even onszelf vierkant janken in een hoek, nu. Meer nieuwe muziek: nieuw oud spul van Neil Young, zeg maar de onhebbelijke Bob Dylan en dan ook nog eens zonder Spotify, alsook de nieuwe Arcade Fire, helemaal de moeder gehypet, maar ome Mosterd wordt er niet warm of koud van. Twee kleine geitenballen voor Arcade Fire. Van eigen bodem een rauwe EP van het vooralsnog volslagen onbekende Donkey Kung Fu, omdat ze het zo lief hebben gevraagd, hiero. Doei!