Geenstijl

De beste aller tijden gooit materiaal op ons

Er komt een nieuwe uitgave in de vermaarde Bootleg Series van Bob Dylan: nummertje 17, een verzameling studio outtakes, alternatieve versies en live-optredens van het heerlijke album Time Out Of Mind (Dylanologen zeggen: TOOM) uit 1997. Het bekendste nummer van die plaat werd een megahit, maar wel van iemand anders: Adele sloeg de hitlijsten kapot met Make You Feel My Love. Alles in de Bootleg Series is razend populair bij de liefhebbers, na verloop van tijd niet meer te krijgen en derhalve schier onbetaalbaar. Ook deze nieuwprijs is niet mis (€ 230 voor de op 5.000 stuks gelimiteerde 10LP, iets minder voor de 4LP) maar dan krijgt u ook een fenomenaal stukje werk. Het eerste nummertje, het kale Love Sick (video boven), is alvast prachtig en belooft minder Daniel Lanois, de producer die er wel erg van hield om het volledige wapenarsenaal van de studio in te zetten (tot afgrijzen van Dylan zelf, trouwens). Enfin, die vervelende Beatles hebben het gore lef om € 194 te vragen voor een laffe box van Revolver, terwijl we allemaal weten dat The Beatles slechts voetnoten schreven in de muziekgeschiedenis en het album Revolver vooral leuk is als muzak in de wachtkamer van de tandarts als je straks moet boren. Overigens hebben wij van GeenStijl een gouden pik als het gaat om aanbevelingen. Zo riepen wij op om zo snel mogelijk 170 euro stuk te rammen op de 7LP-box van Nick Cave, want limited, en die gaat nu voor 100 euro MINDER over de toonbank. Er is trouwens ook een nieuwe plaat van Neil Young, de oude meester met zijn fenomenale begeleidingsband Crazy Horse. Uiteraard is 'het klimaat' rode draad, want opa doet niet anders meer, en voor mensen die dat heel erg vervelend vinden is er ook een nieuwe plaat van Nickelback. Meer nieuwe muziek NA DE KLIK!

Hij (73) probeert het gewoon, prima

Van alle muziekgenres die niet om aan te horen zijn is soul het allervervelendst. Leuk dat al die instrumenten met heel veel geweld en energie door elkaar en langs elkaar heen toeteren terwijl een school zangeressen erdoorheen zwemt maar er is gewoon geen ene zak aan. Dat is niet een persoonlijke voorkeur, dat is een (stilzwijgende) afspraak tussen alle mensen aller tijden. Soul wordt slechts gedoogd. Het mag eigenlijk alleen als Bruce Springsteen het doet. Bruce doet eigenlijk al honderd jaar hetzelfde - zelfde muziek, zelfde energie, zelfde snit - met band of akoestisch, met af en toe een uitstapje, zoals het coveralbum The Seeger Sessions. Lang verhaal, maar nu is er dus weer een coveralbum, Only the Strong Survive, met liedjes uit het verschrikkelijke genre soul. Is het dan goed? Nee natuurlijk niet! Is het leuk? Ach ja! Soul toch maar een kans geven? Haha nee. Meer nieuwe muziek na de klik!

Eerlijk zeggen: wie kent er iets van Drake?

Het internet - althans, een bepaald deeltje van het internet - staat vandaag in de fik omdat (ene) Drake, die eigenlijk Aubrey Drake Graham heet, een nieuw album heeft gegooid. Nu kunnen we heel hautain roepen dat we nog nooit iets van Drake hebben gehoord en dat zijn zogenaamde muziek ons ook geen zak interesseert, maar dat is dan net zoals mensen zonder tv die de hele tijd dwangmatig roepen dat ze geen tv hebben, bovendien hebben we het wel over de grootste artiest van het moment. Desalniettemin hebben we nog nooit iets van Drake gehoord, althans niet bewust, en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het ons ook geen zak interesseert. Wel leuk is de killing spree die Drake vannacht afvuurde op Instagram met allerlei maffe hentai-meuk. Hij zat er lekker in. Qua muziek: er is een EP van The Menzingers met akoestische opnames ter ere van het tienjarige jubileum van On the Impossible Past, er is wat rock en metal en volgende week komt de nieuwe Bruce Springsteen. Hoera!

Nieuwe lading muziek

U wist al dat ze gaan komen en nu is er ook de eerste single: de eerste échte Blink-182 in tig jaar. Voor heel veel mensen tienerrock voor wijven, en precies die mensen zijn altijd degenen die met veel kabaal verkondigen dat Blink-182 staat voor kinderachtige kleutermuziek, en dat ZIJ (de muziekkenners) een hogere trede bezetten op de ladder van de muziekesthetica. Nou, hartstikke fijn voor jullie. Voor heel veel andere mensen staat Blink-182 echter voor emotioneel geladen herinneringen aan de jeugd, toen u met Samantha mee mocht naar het fietsenhok, een gebeurtenis waar u tegenwoordig (u loopt al richting de 50) nog weleens aan denkt tijdens het douchen. Gelukkig zijn we het er wel over eens dat Carousel gewoon een steengoed nummer is en nu is er: EDGING. U weet wel, van Samantha vroeger. Edging is 'gek genoeg' een vrij sloom riedeltje, al is dat misschien volwassenheid: Mark Hoppus is 50 en overleefde kanker, Travis Barker is een getrouwd man en verloren zoon Tom DeLonge kreeg gelijk in alles. Het klinkt hoe dan ook best lekker - volwassenheid dus - en nu zijn we gewoon benieuwd naar MEER. Wie ook (weer) een nieuw album heeft is Bill Callahan, de bard die met zijn majestueuze stem een warme deken om uw koude lijf slaat. Ook is er weer een nieuwe Red Hot Chili Peppers, maar die is weer zo SAAI als de voorleesavond in de bejaardensoos, bovendien waren we al dubbel en dwars uitgecheckt bij de vorige. Staat desalniettemin na de klik, net als meerrrr nieuwe muziek!

Nieuwe lading beukmuziek

Okee makkers, daar gaan we weer voor een rondje rammers. Er is een nieuwe Lamb of God. U kent natuurlijk de grote vier van de thrash metal - Metallica, Slayer, Megadeth en Anthrax - maar er is (toch?) ook zoiets als de grote vier van de groove metal. Misschien schoppen we tegen schenen, we doen het toch: Lamb of God, Machine Head, Pantera, Sepultura. Akkoord? Mooi, de nieuwe Lamb of God dus, Omens, volgens de band zelf 'a very pissed-off record', met titeltrack Omens (video boven) en September Song als absolute hoogtepunten. Voor wie allergisch is voor zo veel geweld laten we een proefballonnetje op en doen we iets wat je eigenlijk helemaal niet moet doen: metal uitleggen. Probeer zo'n nummer eens af te pellen. Luister de eerste keer alleen naar de gitaren - dat is het makkelijkst - en ontdek het gruwelijke tempo, de wisselingen, de waanzinnige riffs. Luister nog een keer en richt je nu alleen op de hamerende drums (en de bas, maar dat is wat lastiger), snaarstrak, razendsnel. En dan luister je nog een keer, naar de synergie tussen gitaar en drums, waar Lamb of God zo goed in is. En dan luister je nog een keer, leg je het laagje zang van Randy Blythe over je eerste luisterwerkjes en dan ontstaat er: energie. Bliksem. Vuur. Geweldig geweld. En als dat niet lukt, dan hebben we het in ieder geprobeerd, en is er voor jou een nieuwe lading andere muziek na de klik!

Een volle bak nieuwe muziek!

Leg ze dat maar eens uit met je tijdmachine, eind jaren 50, als Buddy Holly, Ritchie Valens en The Big Bopper in het maisveld zijn gekletterd; dat het allemaal goed gaat komen, want over een jaar of 60 krijgen we Slipknot. En dan laat je ze meteen de video zien van het fenomenale The Dying Song (boven), afkomstig van het nieuwe album The End, So Far - naar verluidt een titel die slaat op de laatste plaat bij label Roadrunner Records. Het is meteen een van de hoogtepunten van de plaat: u krijgt ook een on-Slipknotiaanse ballad (Adderall), een heerlijk gruizige intro à la Nine Inch Nails op Yen, koortjes op het machtige einde van Finale. Dit is het makkers. Dit is het. De buitencategorie, 22 jaar nadat we werden betoverd door Wait and Bleed, niet het allerbeste, maar nog steeds relevant, nog steeds geweldig en nog steeds op de top van de Olympus. Bent u nou niet zo van de scheurende gitaren door een box van 1000 watt is er ook een prachtige nieuwe plaat van het heerlijke Lambchop, het alt-countryproject van Kurt Wagner (62), maar ook Pixies, Dropkick Murphys en meerrrr... na de klik!

Nieuwe lading muziek in de bakken

Ja u moet er maar van houden, van die zwaarmoedige emo-indie, maar wat zou u Samantha verrassen. Een keertje niet die groezelige beukmetal de hele tijd over de speakers (nieuwe rammer van Behemoth na de klik), maar gewoon iets breekbaars, waar u de melodie niet hoeft te zoeken, maar hij als een wurm in uw oor komt gekropen, als een ballerina van boter in een tweet van James Worthy. De nieuwe plaat van Death Cab for Cutie is uit, op stijlloos roze vinyl, het geesteskind van de fenomenale Ben Gibbard, die u mogelijk kent als de ex van actrice Zooey Deschanel. Death Cab for Cutie leverde een waanzinnig indie-album af (Transatlanticism, 2005) en kende een joekel van een hit (I Will Follow You Into the Dark, 2006, zet maar eens lekker aan voor Samant), maar de laatste 15 jaar is het eigenlijk allemaal mwoah mwoah mwoah, en live is het steevast snaarstrak maar bloedsaai. Welnu, die nieuwe is gewoon erg lekker. Foxglove Through The Clearcut, het rammende Roman Candles, Asphalt Meadows (video boven): we zijn er wel bij. En nu u toch emotioneel bent, makkertje Mumford heeft een soloplaat. Het klinkt precies als Mumford & Sons, maar dan solo, persoonlijker, breekbaar en heftiger: onderstaand nummer gaat over seksueel misbruik in z'n jeugd, maar dat is dubbel en dwars uitgemolken in de media dus dat wist u vast al. Verder is het allemaal de moeite niet waard, net als Mumford & Sons trouwens, maar wat weten wij nou van mandolinehop. Meer nieuwe muziek, na de klik!

Weer een lading nieuwe muziek

Marlon Williams is: subliem. Op de vorige plaat Make Way For Love (beste nummer: deze) hing de country troubadour uit Nieuw-Zeeland als een geslagen bokser in de touwen na zijn gesloopte relatie met Aldous Harding - die vinden ze in grachtenkringen heel leuk, maar geloof ons maar, daar is geen ene reet aan. Marlon Williams is wél tof, nu is hij terug, nu is hij vrolijk en dat is in de wereld van de liedjesschrijvers eigenlijk nooit een goed recept voor een lekkere taart. MAAR. Dit keer gewoon wel, al moet u er wel zelf naar op zoek, via de heerlijke intro van My Heart The Wormhole bijvoorbeeld. Het is minder country, dansbaarder, poppy, 'Maori disco bop', maar toch loom en sloom en misschien zelfs een tikkie muzakkerig. Juist als u denkt: dit is leuk voor in de auto, moet u er eens goed voor gaan zitten. Ook nieuw, ook gruwelijk, de rockiconen van The Afghan Whigs, die de eerste plaat uitbrengen sinds de dood van gitarist Dave Rosser en goede vriend Mark Lanegan. Beter dan Algiers kan het natuurlijk nooit (meer) worden, maar het is een fenomenale mix van rammen (I’ll Make You See God), melodieuze rock en Greg Dulli. Voorts is er nieuwe muziek van vleermuizenvreter Ozzy Osbourne, Flogging Molly en meerrr, met speciaal voor GU muziek uit zijn favoriete genre: schlagermetal. Na de klik!

Er komt weer wat uit de Grote Vier Drie

Er is een nieuwe Megadeth, het zestiende studioalbum alweer. U kent Megadeth vast wel als een van de Grote Vier, samen met Metallica, Slayer en Anthrax en als we dan tóch moeten kiezen, tsja, dan toch stiekem Anthrax, want de Lars Ulrichisering van Radio Veronica-band Metallica trekken we heel slecht, Slayer is helaas dood en Megadeth was vooral eind jaren 80 heel leuk (Peace Sells...But Who's Buying? en Rust in Peace). Sinds begin jaren 90 is het toch heel erg mwoah mwoah mwoah en die geldingsdrang van Dave Mustaine richting Metallica zat ons ook nooit helemaal lekker. Maaarrrrrrrrr Dystopia was best okee, Mustaine versloeg kanker en eerlijk is eerlijk: Megadeth is als enige (?) écht trouw gebleven aan de thrash metal. Enfin, wat weten wij nou, het is in ieder geval (toch) niet eerlijk deze plaat te vergelijken met eerder werk want er is sindsdien zóveel gebeurd. Wél uitstekende thrash metal, de nieuwe van Megadeth, favoriete nummer hierboven in de video, en deze is ook gruwelijk. Meer nieuwe muziek... NA DE KLIK!

Nieuwe muziek, uitgezocht voor u

Wakker worden knuppels, er is een nieuwe Machine Head. Is Machine Head nog wel Machine Head als je de bezetting vergelijkt met die ten tijde van het aardverschuivende debuutalbum Burn My Eyes (1994) of zelfs ten tijde van het gruwelijke The Blackening (2007)? Neen, al wordt de band nog steeds gedragen door Robb Flynn, die lekker los mag gaan (van zichzelf) op de nieuwe plaat, die weer wat thrasier (is dat een woord?) is dan de meest recente meuk. Je krijgt twee minuten om diep adem te halen en dan mag je in volle vaart richting de eindstreep. Het beste zit weliswaar aan het begin (CHØKE ØN THE ASHES ØF YOUR MARTYR en BECØME THE FIRESTØRM); daarna mag je even tukken met wat van die zouteloze één minuut lange intermezzo-onheilsbrengers als mal tussengerecht, tot RØTTEN op Slipknotiaanse wijze (is dat een compliment?) de paddenstoel is in deze atoombom van waanzin. Makkers, dit album staat gewoon als een huisje op wielen. Voor iedereen die wat minder metal op z'n bord wil is er een nieuwe van Marcus King, het bluesrockfenomeen uit Greenville, South Carolina. De plaat Young Blood (op het label Easy Eye Sound, van Dan Auerbach van the Black Keys) is een meesterlijke combinatie van blues, southern rock, soul en scheurende gitaren, maar tijdens het draaien van zijn vorige (El Dorado) vroeg iemand aan ome Mosterd 'is dit nou Waylon?' en nu is ondergetekende voor eeuwig verneukt. Oordeel zelf & meer nieuwe muziek na de klik, waaronder het verschrikkelijke Muse!