Luister mee

We moeten het hebben over GU en zijn favoriete band. Dat is eigenlijk Take That, ware het niet dat hij als puber op de middelbare school in een toverketel vloeibaar metaal is gevallen. Voor die tijd zat kleine GU altijd op zijn jongenskamer, iets te koude diepvriespizza's te eten en Back to the Future te kijken, en dan speelde zijn zusje in de kamer ernaast met haar vriendinnen Marleen en Dianne met de Droomtelefoon. Dan belden ze weer een of andere hunk en werden ze helemaal emotioneel. Enfin, als die meiden naar beneden gingen voor thee met koekjes, sloop GU die kamer in. Dan pakte hij de cd 'Everything Changes' van Take That en verdronk hij in de ogen van Mark Owen, die er nu uitziet als Ilja Leonard Pfeijffer die minder opium rookt. Het favoriete nummer van GU was nummer 13, Babe, en dan nam hij die cd mee naar de badkamer en dan probeerde hij 'm door het gaatje te proppen. WELNU, het is dertig jaar verder, en GU doet alsof hij helemaal in de metal is. Maar nu is er een nieuw album van Take That, zonder Robbie Williams (solo) en Jason Orange (gestopt), en is het FEEST in huize GU. Stiekem, heel stiekem. Meer nieuwe muziek na de klik!

Luister maar

Reeds veel over gezegd en geschreven maar hij is er, de nieuwe Bob Dylan. Althans, nieuw, een uitgave van het legendarische concert at Budokan in 1978. Ook al eerder opgedragen: er is een joekel van een 8LP 'Japan Only'-box en die moet je natuurlijk hebben. De jongste 'single' is vandaag uit, net als de nieuwe plaat van Dolly Parton. Dolly - zowaar nog jonger dan Dylan - heeft een joekel van een album met allerlei rockcovers uitgebracht, met tal van interessante samenwerkingen: Sting, Elton John, Stevie Nicks, McCartney+Ringo, allemaal zingen ze een moppie mee, die Wrecking Ball-samenwerking met Miley Cyrus werd al een hitje. Onze favoriet hieronder, Night Moves, met countrykoning Chris Stapleton. En voor iedereen die nu nog niet in de Tena Lady van het leven aan het lekken is, is er ook nieuwe muziek van mensen die niet hoogbejaard zijn, zoals Kurt Vile, en er is een nieuwe video van Neerlands beste band, Johan.

Luister lekker mee

Met de feestdagen 'voor de deur' zijn dit de weken dat artiesten hun nieuwe muziek op de markt smijten om lekker onder de kerstboom te belanden. Gisteren al dat plaatje van The Beatles, die daar sowieso een kersthitje mee gaan scoren, en vol verwachting klopte ons hart wat vrijdag 3 november ons zou brengen. En wie schetst onze verbazing? Bijna alleen maar TROEP. Troep minus twee. Ten eerste is de nieuwe Till Lindemann vandaag uit en dat is mooi, want dat is Rammstein in een nog maffer jasje. Videoclips van Rammstein en Lindemann zijn sowieso een feest om naar te kijken. Wel worden we extreem ongemakkelijk schizofreen van afschuw en genot: Sport Frei staat hierboven, de werkelijk waanzinnige minifilm NSL staat hier en het even zo krankzinnige Zunge is hier te bekijken. Nu zijn we weer in de war. Krankzinnig, geniaal of allebei? Ten tweede is er weer een nieuwe single van Johan, de beste band van Nederland. En de rest is erg saai.

Luister mee

Okee nu zullen we iets heel genocidaals verklappen: die James Blunt, die is zo erg nog niet. Het is een soort rode pil van The Matrix in een emmer havermelk en dat maakt het heel erg verwarrend, maar ook interessant. Hij klinkt weliswaar een beetje of-ie iedere ochtend in z'n noten wordt getrapt maar op Twitter is het een enorm grappige van zelfspot getuigende baas. Z'n beste nummer is natuurlijk I Want You, al is het alleen maar omdat het een cover is van Bob Dylan. Natuurlijk absoluut niet het beste nummer ooit getiteld I Want You, want erboven op de ranglijst vinden we vanzelfsprekend het origineel van Dylan zelf, alsook het schizofrene I Want You van Elvis Costello and the Attractions en ook de I Want You van Marvin Gaye. De nieuwe James Blunt is natuurlijk weer krankzinnig zoetgevooisd en bent u te trots om toe te geven dat u ook kan genieten van MIETENMUZIEK, zien we u na de klik terug voor lading andersoortige muziek. Helemaal onderaan: Dokken, de favoriete band van GU, in zijn favoriete genre: glam metal. Voorts, hieronder, een heel oud nummer van Magnolia Electric Co, de band van de betreurde Jason Molina. Totaal irrelevant, offtopic en zeker ook niet nieuw, maar het is nu eenmaal de allermooiste plaat in deze tijden van (inter)nationale sociaal-culturele maatschappelijke en geopolitieke waanzin - en dan tellen we de voetbalinhoudelijke gekte in Amsterdam niet eens mee. Tabee.

En die van Blink-182

Vandaag definitief uit, te bestellen en in de schappen van uw favoriete muziektoko: Hackney Diamonds van The Rolling Stones. Platenzaken hadden gisterenavond al een launchparty met een luisteruurtje, heel veel boomers en een verkoopmoment om 00.00 uur. En heel eerlijk: we hebben ons nooit heel hard geïnteresseerd in The Rolling Stones, het kwam nooit binnen, het beklijfde zelden, het was vooral heel saai en nu hebben we natuurlijk ruzie met iedereen in de panelen. De platenzaken hebben hun best verkopende album van het jaar in ieder geval weer binnen en iedereen is helemaal lyrisch dat Mick Jagger weer in 'topvorm' is. Want let maar op: 'topvorm' is het favoriete woord van muziekrecensenten als het gaat over The Rolling Stones. Laatste plaat met Charlie Watts op drums. Nou nou poeh poeh, ze zijn weer in topvorm hoor! (Geen idee)

Drake die eigenlijk Aubrey Drake Graham heet

Wij zijn meer van de Nick Drake maar de muziekwereld staat weer eens op de kop vanwege de nieuwe Drake, die eigenlijk Aubrey Drake Graham heet. Deze Drake is een of andere rapper die van gekkigheid niet meer weet wat-ie allemaal met z'n geld moet doen. Het maakt van hem een joekel van een proleet, maar wel eentje met heel veel geld. Vorige keer riepen we al dat we nog nooit iets bewust in onze oren hebben gekregen van de artiest Drake en dat willen we graag zo houden. Het beste nummer van Drake is namelijk geen nummer van Drake, het is een nummer van Kanye en The Game, en het heet Eazy. Derhalve staat Drake pas na de klik, en staat boven de klik de nieuwe van slowpokefolker Sufjan Stevens, waar alle 'Sufjanieten' uit Amsterdam-Noord zich met een kopje havermelkuccino aan kunnen laven terwijl ze de kinderen (nog eventjes) in de Urban Arrow naar Klein Amsterdam brengen voor een lesje over avocado's vreten en KLM boehboehboeh. Meer nieuwe muziek na de klik!

Welkom in de muziekhoek!

We moeten even wat mensen teleurstellen. Of misschien moeten we mensen wat vragen. Want er is een nieuwe plaat van Wilco, de dertiende alweer. Iedereen in rep en roer wegens grootsheid en pracht. Maar jezus mina wat is het toch weer saai en gezapig. Die middle of the road-troep van Jeff Tweedy en z'n makkers heeft ons echt nog helemaal nooit kunnen bekoren. Alsof je een vriend op bezoek krijgt, hij gaat op de bank zitten en dan houdt-ie bijna driekwartier z'n bek. Leuk man! Dat recensenten jubelen over 'experimenten' terwijl er geen zak gebeurt. Het klinkt alsof het de hele dag motregent. Je wil wel graag naar buiten, maar het kan nèt niet. Kijken we over 50 jaar dan terug op Wilco zoals we nu terugkijken op The Band of Grateful Dead? Welnee! Meer nieuwe muziek waarvan u mogelijk niet linea recta in een coma lazert na de klik!

Rammen

Iedereen heeft het natuurlijk over Bruce de Baas die voortdurend buiten adem was tijdens de Johan Cruijff Galmbakfuif maar vandaag gaan we even een stapje verder met een voorstelrondje Kwintiaans verantwoorde hardcore. Een producer met wie iedereen in de rafelranden van de muziek tegenwoordig wil samenwerken is de nu al iconische Will Putney (podcastje hiero), gitarist van Fit for an Autopsy maar toch vooral bekend als producer van onder meer The Ghost Inside, After the Burial, het fenomenale Every Time I Die en zelfs Body Count. Welnu, het nieuwste project van deze Putney is de nieuwe plaat van Incendiary (video boven), dat zes jaar geleden met het uitstekende Thousand Mile Stare kwam en nu met een rammer genaamd Change The Way You Think About Pain. Zelfs dwepen ze wel een beetje met dat Rage Against The Machine-geluid dus oordeel zelf maar eens. Verder vooral veel saaie nieuwe muziek, wel her en der wat aardige hiphop - allemaal na de klik.

Muziek in je noten

Megagroot in de Verenigde Staten, met alleen U2 dat in de afgelopen 40 jaar meer tickets verkocht (maar in de lijst dus vóór bijvoorbeeld The Rolling Stones, Bruce Springsteen, Elton John en Metallica), maar in Europa een vrij kleine speler: de Dave Matthews Band. Hier neemt Dave vaak niet eens de moeite z'n gehele band mee te nemen, en staat-ie samen met gitaarvirtuoos Tim Reynolds ergens in een zaaltje, als hij geluk heeft Paradiso, voor een akoestische set. Ook tof, maar die band is juist zo machtig: vol, gelaagd, met toeters en blazers en bellen, met ellenlange nummers met ellenlange intro's. Het is een echte liveband en daarom zijn er inmiddels al 85 (!) officiële liveplaten. Live at Madison Square Garden, Live at the Bayou, Live at Wrigley Field, enzovoorts. Het tiende studioalbum is dan ook helemaal niet zo boeiend, want meer van hetzelfde, maar mocht u een keer in de VS zijn: ga een keertje kijken. Bij Dave Matthews Band, vanzelf een keer bij u in de buurt. Meer nieuwe muziek: Graham Nash, Joop Hazes & meerrrr!

En meerrrrr nieuwe muziek

Ze kappen ermee, Fat Mike en z'n punkpartners van NOFX. Nog een rondje touren in 2023, dan nog wat materiaal op (drie) albums knallen en dat was het dan. In de aanloop naar de onvermijdelijke dood van de punkgrootheden is er nu Double Album, niet per se een dubbelaar maar gewoon het tweede deel van het in 2021 verschenen Single Album. Volgens Fat Mike niet geweldig, volgens GeenStijl wel: het voert ons terug naar 90s en 00s NOFX toen ze in turbotempo de wereld veroverden (Punk in Drublic, Pump Up the Valuum). Het begint hartstikke lekker met Darby Crashing Your Party, het eindigt fenomenaal met Gone with the Heroined (video boven) en we lezen her en der al wat geschokte reacties op het nummer Is It Too Soon If Time is Relative, waarin natuurkundige Stephen Hawking met rolstoel en al voor een tweede keer wordt gecremeerd: "I'm feelin' a little Stephen Hawking, hey hey hey / When I saw him on TV / I thought he looked crazy / Then my friend John told me that he's just really lazy / So lazy he could only write A Brief History of Time / He maybe smart but to me he's just a creepy narcoleptic mime." Prach-tige ophef hoe mensen die zichzelf veel te serieus nemen nu roepen dat het een SCHANDE is dat zo'n briljante man als Hawking wordt afgemaakt... door de Pierrot de Clown van de punk, lieve mensen. Mocht u punk nou helemaal niks vinden, er is meerrrr nieuwe muziek. Zo is er ook een leuke verrassing voor onze eindbaas GU. Hij is helemaal gek van metal én van Agnetha Fältskog van ABBA en dat treft, want de Finse band Amberian Dawn (symfonische metal, dus helemaal ruk) heeft een plaat uitgebracht met metalcovers van ABBA-troep. Van harte gefeliciteerd ermee GU, nog een fijn weekend!