Het is weekend. Zijn bruid t’omhelzen in een beemd, bezaaid met rozen, Of in het zachte dons, is geen bewijs van trouw; Maar springende in een meer, waar ’t water stremt van kou En op de lippen vriest, zich te verroekelozen, Dat ’s van twee uitersten het uiterste gekozen: Gelijk mijn Roscius, beklemd van druk en rouw, In d’armen houdt gevat zijn vreugd en waarde vrouw, En gloeit van liefde, waar ’t al kil is en bevrozen. Zij zuchtte: ‘och lief, ik zwijm, ik sterf, ik ga te grond’. Hij sprak: ‘schep moed, mijn troost’, en ving in zijne mond Haar adem, en haar ziel. Zij hemelde op zijn lippen. Hij volgt haar bleke schim naar ’t zalig paradijs. - Vraagt iemand u naar trouw, zo zeg: zij vroos tot ijs, En smolt aan geest, en hij ging met haar adem glippen. Prettig weekend. En be nice.