Medronho in het Stamcafé

Latertje geworden gisteravond en ik heb een spijker in mijn kop. Au au. Een dagje op campagne met Thierry Baudet is geen kattepis. [Afgelopen zaterdagavond ging] de reportage plus interview online, rond een uur of 10. Ik ga dan al om 9 uur naar bed, met de dekens over mijn hoofd getrokken. Noem het struisvogelpolitiek, maar ik ben bang en huiverig voor de reacties, want die zullen wederom niet mals zijn. Ik kijk nog het meest op tegen de zondagmorgen, als ik op un momento dado toch die verdomde laptop open moet klappen. Er is een meneer, ene Nonkel Frituur, en die schrijft altijd de meest verschrikkelijke dingen over mij, dat ik een alcoholische, pathetische, zielige junk ben en dat ik niet kan schrijven. Dan is mijn hele dag naar de kloten. Wat beweegt zo iemand, vraag ik mij steeds af, waarom wil iemand mij zo kwetsen? En waarom leest hij werkelijk alles van mij? Ik weet natuurlijk ook wel dat die knul zeer vermoedelijk nog bij zijn mama woont en op zijn zolderkamertje met dakkapel de hele dag zit te fappen op kinderporno, of dat hij op een assurantiekantoor werkt in Dronten en graag ook een echte schrijver had willen worden, maar hij weet mij toch steeds weer keihard op mijn ziel te trappen. Ik moet hier boven staan, ik weet het, maar dat is donders lastig. Gelukkig word ik altijd gesteund door juffrouw Linda Duwbak. Zonder haar bijstand was ik allang teruggekeerd naar de Volkskrant, waar lezers gelukkig niet kunnen reageren op columns. 

Enfin, na het optreden van Thierry Baudet in restaurant SemiXO in Lagoa bij Reggie zitten afborrelen. Reggie woont in de buurt van Lagoa. Hij heeft mij horen kreunen (ik zal de lezer niet lastig vallen met een beschrijving van mijn diverse pijnen, maar hier geldt wederom het adagium: als je na je vijftigste op een dag wakker wordt zonder pijn ben je dood) toen ik zojuist uit de dood herrees. Mijn maatje zegt dat ik een glaasje medronho bij mijn bakje koffie moet nemen. De kater dus bestrijden met nog meer alcohol, in de vorm van een vloeibaar ontbijt. That’s what friends are for.

Noorderlicht! Noorderlicht!

Hahaha, zal je net zien. Staat iedereen vanavond buiten te koukleumen in een polder zonder lantaarnpalen om wat van die noordse kleurenhagel te zien, is het bewolkt, of niet, en dan krijg je ook wat. Vorige keer dat we zo'n boreale lichtshow in Nederland hadden, was in 2005. Dus het is allemaal best bijzonder. Bij het AD een cursus poollicht fotograferen met camera en/of mobiel (STATIEF JA) metplus het verzoek al die fotoos naar de krant te sturen. Bent u ziek, zwak, misselijk,  lui of gewoon te urban voor deze shit dan hebben we na de break nog een realtime livestream van het noorderlicht. Screenie trekken, opsturen naar het AD & 5 tientjes vragen.
PS: Iemand de racefiets van Hugo de Jonge kopen? 1250 euro.

Sylvie is weer vrijgezel

Grappig is dat hè, altijd als Sylvie Meis ergens op vakantie is, komt er toevallig een fotograaf aangehobbeld. Dan zullen we u een geheimpje vertellen: Sylvie belt die fotografen zelf, om relevant te blijven, want verder doet (/kan) relationeel professional Sylvie Meis niet veel meer. Misschien deed ze vroeger iets bij TMF, misschien ook wel niet, we hebben geen idee meer, misschien was ze wel een bal in de soep van Ron Brandsteder. Toen werd ze 'de vriendin van' en nu zijn al die weggooiers 'de vriend van'. Sylvie Meis leeft bij de gratie van haar relaties, want als je altijd dezelfde hebt, dan belt Shownieuws je niet meer. Dan kom je niet meer in Boulevard. Een rookverslaafde die iedere dag stopt, maar 's ochtends toch weer een nieuw pakje uit een slof trekt. Sylvie Meis is de vrouwelijke Hans van der Togt, een quizmaster aan een Rad van Mannen, en dan draait ze ook nog eens de bordjes om. Overigens ratelt het rad van die mannen meestal door tot de Bankroet. Die nieuwe (?) knaap mag namelijk ook weer oprotten. Eigenlijk is het heel verdrietig nieuws. Fijne nacht allemaal, lekker dromen over Sylvie Meis.

Carnaval in het Stamcafé

De afgelopen weken mocht ik naar aanleiding van dit molièresque dagboek veel bezorgde post van ongeruste lezeressen ontvangen. Nooit zit er eens een fatsoenlijke schenking tussen, of het vooruitzicht van een royaal legaat. Wat ik wel kreeg van de postbode: een flink uitgevallen damesslip (z.g.a.n.), een gerafelde beha zo groot als een circustent (geplengd met rozenwater) en de belofte van een fijne fellatio van een alleenstaande oma in Delfzijl. Tot op het merg, beloofde ze mij. 

Ik heb even gekeken op de reisplanner van de Nederlandse Spoorwegen hoe lang de reis van Schiphol naar Delfzijl duurt en ik vrees dat ik er toch vanaf moet zien, ook al is het vooruitzicht van een kunstgebit in een glas water op een IKEA-nachtkastje behoorlijk opwindend. 

Anderzijds was ik graag nog eens gecremeerde kroketten gaan eten in het treurigste hotel van Nederland: het Eemshotel. Ineens ruik ik die meur weer als je daar binnenkomt: lysol, frituurvet dat in maanden niet gefilterd is, verschaald bier en chloor van de plees plus de lucht van versleten tapijt in combinatie met de weeïge geur van een warme stofzuiger. Voor het landelijk rookverbod inging, kon je in het Eemshotel de sigarenwalmen knippen.

Mijn toenmalige verloofde Tanja liep coschappen in het ziekenhuis van Leeuwarden en in het weekeinde gingen we op zoek naar de allergoorste restaurants van Friesland en Groningen. In onze top tien stonden hoofdzakelijk dorpschinezen, plus een kroeg in een gehucht waar ze een zak “bami van de slager” in de magnetron lieten ontploffen en natuurlijk het Eemshotel. Oh ja, en de lunchroom Afsluitdijk stond ook in de top 10. Daar rook het frituurvet zo mensonterend, dat Tanja en ik afzagen van de frikandellen en uit lijfsbehoud warme chocomel met rum dronken en er half bevroren appeltaart bij aten. De lunchroom is helaas gesloten, lees ik in de krant.

Shula Rijxman bedankt voor alles wat je voor ons hebt gedaan

Ach. Het Shula Rijxman pad in Amsterdam bleek opeens een stuk korter dan op het kaartje stond. De vrouw die jarenlang belangen verstrengelde op het Mediapark en het desalniettemin erg vervelend vond dat ze met D66 werd geassocieerd, totdat ze namens D66 wethouder werd, meldde vandaag dat ze toch niet helemaal "lekker in de rol" zat. Het understatement van het jaar voor iemand die bij het beantwoorden van persvragen niet meer werd geholpen door haar eigen ambtenaren, maar achtereenvolgens door een fractielid van D66, ene 'Femke' en daarna door helemaal niemand meer. Ieder pakje boter waar ze in debatten tegenaan probeerde te slaan werd spontaan groter en nu zijn ze in de hoofdstad alweer van d'r af. Deze moedige stap kunnen wij in Den Haag uiteraard maar met één man vieren: onze favoriete NPO-fan Martin Bosma.

Artistieke proost

Het toneelstuk Wachten op Godot is geschreven door de Ier Samuel Beckett. *"Schrijver Beckett heeft voor zijn overlijden in een clausule laten vastleggen dat iedereen die het stuk opvoert dat precies volgens zijn aanwijzingen moet doen. Dat geldt onder meer voor waar de acteurs op het podium staan, maar belangrijker voor wie de rollen mogen spelen: alleen mannen." *

"Moi"

"Moi"

"Komt Godot nog?"

Heerlijk! Het allergoorste filmpje van vandaag

De verschrikkelijke maand januari is weer voorbij, met van die stronkjes bleekselderij, waspeentjes, rauwe pastinaak, bronwater, woke chocolademelk en GroenLinks-meelwormenbier. Het is nu vreetbruari en kom maar door met het bruine fruit, kapsalons van 010 tot Tokyo, en OVENSCHOTELS DES DOODS, gemaakt van geplette hamburgers en kiek toch eens wat er nog meer meer meer allemaal in die Geniale Bak Cholestorol gaat! Weten we eindelijk hoe Miljuschka Witzenhausen aan die heerlijke reedt kompt! En remember, het waren de dikke mensen die de watersnood en de schipbreuken overleefden. Driewerf hoera voor de rondingen!

hoe linkser hoe witter

We vertellen het maar gewoon meteen, want deze quiz had u als als slimste mens toch nooit goed gehad. Dit is geen Droogtekaart, Huizenprijzenkaart, Overstromingskaart, Stikstofkaart. Maar dit is de Electorale Havermelkkaart van Nederland. Alle witte gebieden (zeg maar alle grote steden) zijn GroenLinks, en de rest van Nederland gaat voor HET ELECTORAAT RECHTS VAN DE VVD. Met hoe donkerder hoe rechtserder. Aldus opgetekend door Maurice de Hond. "Verwacht kan worden dat bij de Provinciale Statenverkiezingen van 2023 PVV + BBB +JA21 + FVD + BVNL meer dan 25% zullen halen. Een uitslag boven de 30% is niet uitgesloten." Wat een landslide mensen. Komende zes weken worden echt fantastisch, met potsierlijke VVD-interviews over stomme lastenverhogingen, het CDA dat opeens pro-boeren is, en - WE GAAN HET MEEMAKEN - D66'ers die plotsklaps paal en perk willen stellen aan de asielinstroom. Zin in de toekomst! Gratis bier! MegaMix! Bouncen! Move like MaximAmalia!

Hoera. Hoera. Hoera.

Er was nota bene taart op het werk, er was een keimaf feestfilmpje met allemaal jubelende rechterhandjes, en was een keileuk ageshaming grapje van de GroenLinks-kleegaatjes, er was een partijvoorzitter die allemaal domme dingen over immigratie zei bij Sven op 1, staatssecretaris Smuikie McSmuikface stond glimlachend AZC-asieltuigh met spuugzakken op de aso-harses te verdedigen tijdens Vragenuur. Kortom: het was één groot feest vandaag voor de jarige VVD (bron), waar ze in polonaise ook nog eens het vertrek van GJ Segers mochten vieren. Wat een feest! Hoog tijd voor de Tom Staal GSTV Party CRASH. VVD-feestfotoos na de break.

Ja wat is dit nou weer

U kent vast wel de beste South Park-aflevering ooit, dat is namelijk S01E01: Cartman Gets an Anal Probe. En dit is hetzelfde, maar dan omgekeerd. We zijn echt helemaal in de war en zijn reuzebenieuwd wat vrouwen met heerlijke namen als Mandy en Jentina met dit ding kunnen. Grutjes, is het nog maar maandag?