Moet u zich eens voorstellen dat er dankzij een sleepnet goed toezicht was op te linkse politieke activisten. Was daarmee de moord op Pim Fortuyn voorkomen?

Of goed toezicht op te rechtse politieke geluiden. Was daarmee de opkomst van Geert Wilders voorkomen?

Als de VVD, Balkenende en Rutte betere informatie hadden gehad over een politieke dissident die de tweede partij van Nederland zou oprichten, hadden ze dan de statistieken over migranten en minderheden tijdig gemasseerd? Was dan de PvdA eerder gekomen met populistische uitspraken? Dankzij twee politieke showprocessen is zeker dat de politieke wil er is.

Een sleepnet zal altijd nieuwe politieke geluiden goed moeten afluisteren. Je weet immers nooit vooraf welke politici in hun activisme doorschieten en de overstap maken naar terroristische aanslagen. Alleen die info blijft niet hangen in een gesloten inlichtingendienst, maar valt ook op het bureau van haar werkgevers. 

De campagnemedewerker van Trump, Paul Manafort, werd langdurig afgeluisterd. Goedgekeurd door een FISA rechtbank die in het geheim bijna alles goedkeuren. Er volgde bijna geen reactie. De vorige keer dat een president betrapt werd op het bespioneren van politieke tegenstanders, was Watergate. 

In de jaren zeventig gaf Nixon opdracht gaf tot een inbraak in het democratische hoofdkwartier. Doel was de democratische kandidaat Edmund Muskie af te luisteren en te laten struikelen, en daardoor won George McGovern de nominatie van de democratische partij. Deze kandidaat was veel te radicaal, maakte geen kans, en daarmee won Nixon zijn herverkiezing.

Hillary had een vergelijkbare tactiek, ze heeft haar laven zelfs opgedragen Trump de Republikeinse nominatie te laten winnen. Iets wat Wikileaks lekte uit de Podesta-emails. Hillary ritselde op de achtergrond alle democratische superdelegates, zodat ze voor de voorverkiezingen als enige een redelijke kans maakte op de democratische nominatie.

Deze gang van zaken zou prima verklaren waarom de laatste presidentsverkiezing ging tussen een opa van 70 en een oma van 69. De ene een zakenman zonder politieke ervaring, de ander een politieke slang met een besmeurd verleden en regelmatige wegtrekkers. 

Net zo zielig als de Duitse verkiezing tussen Angela Merkel (de facto voorzitter EU Raad) en Martin Schulz (Voorzitter EU Commissie). Een strijd tussen twee eurofielen die buiten de realiteit leven en proberen met hun waanbeelden de ellende die ze hebben veroorzaakt te overschreeuwen.