En die Fontaines D.C. is... fantastisch

Ineens waren ze daar, de puistenkoppen van Fontaines D.C., met ruisende gitaren, snoeiharde Dublin Punk en de accentvolle praatzang van voorman Grian Chatten. De eerste plaat was nieuw, ongehoord, jeugdig, rauw, ongecontroleerd, gruwelijk, met het nummer Liberty Belle als onze favoriet. Daarna kwam het dompige A Hero's Death en dat was nog steeds niet heel erg gelikt, maar al wel iets gelikter en nog steeds heerlijk. De vriendengroep werd de stardom ingeschoten - onlangs door NME nog verkozen tot Beste Band ter Wereld, dat lijkt ons wat overdreven, maar toch. Vandaag is uit, het derde album, Skinty Fia, en we zullen er niet te veel omheen lullen. Het is regelrecht fantastisch. Langzaam maar zeker sluipen er opvattingen, meningen, standpunten en ideeën in. Over de Stand van het (Ier)land, politiek, drugs, de waanzin, en daar moet je wel een beetje tegen kunnen. Neil Young, R.E.M., Eddie Vedder, Bono en al die anderen: allemaal met ingewikkelde opvattingen gevulde heliumballonnen die zijn vastgeklit aan het plafond van de onhebbelijkheid - het is wachten op het moment dat ze leeglopen. Bovendien: u komt uit Deventer, Doetinchem, Leeuwarden of Tytsjerksteradiel en u bent helemaal niet bezig met dat gelul. Dus: gewoon lekker luisteren! Meerrrrr nieuwe muziek, vooral vage muziek, na de klik!

Drummer dood (50)

Shit hee. Hadden we gisteren nog zo'n stukje over dat nieuwe metalprojectje van Dave Grohl.. Nou ja, het is niet dat niemand het aan zag komen: Taylor Hawkins is gestopt met rocken. De drummer van de Foo Fighters - een van de grootste rockbands van nu en de afgelopen decennia, hoe groot bepalen jullie maar - werd dood gevonden in een hotel in Bogotá, Colombia - daar waren de Foo Fighters op tour. Hawkins maakte furore als tourdrummer voor Alanis Morissette en in 1997 voegde hij zich bij de Foo Fighters, als opvolger van William Goldsmith. Hij werd gezien als een van de beste drummers ter wereld, maar gek genoeg niet als de beste drummer van de Foo Fighters. Een doodsoorzaak is niet bekendgemaakt, maar Hawkins heeft een historie met veel dope. In 2001 lag hij al eens in een coma door een overdosis heroïne. Hij werd 50 jaar.

Met de nieuwe AC/DC

Honderdduizend jaar na het uitbrengen van de eerste plaat (High Voltage) en na episodes met een dementerende gitarist, een drummer die vooral druk was met het wetboek van strafrecht en een dove zanger komt AC/DC ineens met een nieuwe plaat aankakken. Het luistert het best weg als veel te harde achtergrond op een TT-camping, terwijl in leer geklede motormuizen schraal bier wegslaan aan de bar, een idioot in een elektriciteitsmast klimt, een paar boeren nog maar een autoband (Michelin) in de vuurpot drukken, veel te knappe halfnaakte vrouwen in het gezelschap zijn van veel te lelijke halfnaakte mannen (met bierbuiken), een paar slimmeriken een achterband van een Kawasaki Ninja oproken, de pisbak overstroomt, Valentino Rossi de kwalificatie (niet) wint en de geur van modder, zweet en motorkots het nèt niet weet te winnen van brandend rubber. Dat is AC/DC, een soort Normaal voor de rest van de wereld, maar misschien vinden jullie het wel leuk.

Uit je speakers mag het gelukkig nog wel harder dan 100 km/h

Neem het fantastische debuut van Fontaines D.C., zo leuk en hip allemaal dat ze zelfs bij de grachtengordelcourant dachten: och onze lezers doen weliswaar alleen aan Brahms maar laten we maar eens een kijkje nemen. En dan het duistere en onheilspellende gebrul van The Murder Capital, met een Jim Morrisonesque urgentie om er maar eens een vies recensieproof-zinnetje uit te gooien, luister maar eens naar het begin van het nummer Feeling Fades. Een stuk vrolijker maar tekstueel ook wel verdrietig het album Morbid Stuff van PUP, neem het vrolijke meezingrefreintje in 'Free at Last': "Just 'cause you're sad again, it doesn't make you special at all!" Wereldberoemder, de legendarische skateparkpunk van Lagwagon, al is het alleen maar omdat je die band kent vanwege het nummer dat je begeleidde terwijl je op jacht was naar de secret tape. Enfin, iedereen heeft het nog steeds over de iconische plaat Trashed uit 1994 maar deze, Railer, is écht een extreem tof album. Luistertips: openingstrack Stealing Light alsook The Suffering. Blink-182 nieuwe stijl hebben we iedereen al een keertje op losgelaten (best wel geinig, tbh, maar zonder die compleet wappie geworden ET-jager Tom DeLonge nooit meer zoals vroeger) en dan hebben we ook nog een nieuwe (Hello Exile) van The Menzingers die, ome Mosterd weet het nog goed, in 2013 de Charlie op Lowlands compleet afbraken. Het is tegenwoordig allemaal wat minder rauw en ruw dan vroeger, laten we dat maar 'progressie' noemen. Luister maar eens naar Anna - het is hartstikke goed maar live luisteren is twintig keer beter, wat overigens voor vrijwel alle bands in dit lijstje geldt.

En dat op de sterfdag van André Hazes

De rocker met de meest hysterische fanbase van allemaal, over wie iedereen wel een verhaal heeft, over hoe iemand een keer stond te pissen in een kroeg in Barcelona en El Jefe aanschoof bij de pot ernaast, hoe hij met zo'n urenlange marathonshow krassen op de ziel van een geliefde veroorzaakte die toen maar een punt achter de relatie zette, hoe oma na haar kolossale hartaanval pardoes weer tot leven werd gewekt toen The Rising op standje oordestructie door de speakers werd gepompt, hoe een vakantieliefde werd teruggevonden, als lifter langs de weg, precies op het moment van de openingsklanken van Thunder Road op de radio, hoe een berooid iemand na een paar monstersessies met Nebraska & flessen bourbon ineens besloot weer wat van het leven te maken en nu uitermate succesvol is. De rockpriester, de rockmessias, de rockjezus, de rockallah. Tegenwoordig luisteren de kinderen allemaal naar van die kudtlullen als Justin Bieber enzo, en van die doetjes met een strooien hoedje en een akoestisch gitaartje. Nou, dan was vroeger inderdaad alles beter. Gefeliciteerd, Bruce.

Kijk eens wat het muzikale internet nu ineens in onze schoot dropt

Blink-182, leven die nog? Sociaaldemocraten, leven die nog? Enz enz. Leuk man, 'leven die nog'-grapjes! Blink-182, winnaars van de highschoolpunk uit de jaren 90 en de makers van het totale eindbazennummer Carousel, die leven inderdaad nog - weliswaar zonder gitarist Tom DeLonge (die is helemaal loco, luister ook naar de Joe Rogan-podcast met drummer Travis Barker), maar met Matt Skiba van Alkaline Trio. Nummertje Darkside is een voorbode op het album Nine (20 september). Nu hebben we allemaal wel een keertje de tent afgebroken op de poppunkers van Blink-182; What's my age again, All the small things en Adam's Song kennen we allemaal, maar 47-jarige punkjes met Overzeis-broeken en pis- en zeikgrapjes is misschien ook wel heel erg 1999. Dus zeg het maar, mensen. Blink-182 Nieuwe Stijl, YAY or NAY?

Sinds Deel 1 weer wat fijne muziek gedropt dus hier Deel 2, kun je weer lekker meepraten

Er is bijvoorbeeld een nieuwe single van Feeder en dat allemaal in aanloop naar hun nieuwe album Tallulah. Muzikantjes die in een veld vol uit de kluiten gewassen brem staan te rocken altijd heel hard -1, waar komt praktisch gezien de stroom vandaan bijvoorbeeld, maar het nummertje is simpelweg heel erg fijn. Ook lekker, de nieuwe Volbeat, want die droppen ook een nieuw album en in november staan ze ook nog eens in de Ziggo Dome. Mocht je oppermod GU een keertje willen zien, probeer het dan daar eens. Wie mogelijk ook in de Ziggo staat is Bruce Springsteen, dat wordt althans nog steeds gefluisterd in de wandelgangen. Wat The Boss aan singletjes van zijn nieuwe plaat Western Stars dropt is echter zo slaapverwekkend saai, dat je net zo goed bij je moeder op de bank van die roze koeken kunt gaan eten. Dan ga je naar huis en denk je: goh dat was saai, maar ik heb in ieder geval nog een roze koek gehad. Vorige keer al die Hello Sunshine-crack, nu weer Tuscon Train. Gaaaaaaaaap. Kappen nou met deze ongein, Bruce. De ultieme wokelord Morrissey was als voorman van The Smiths nog wel te pruimen, maar nu luistert iedereen alleen nog maar naar zijn muziek omdat hij als volwassen man in een toverketel rode pillen is gevallen. Wel een coole cover van Bob Dylans Only a Pawn in Their Game.

Dan, fucking hell, deze ultieme beuker van Slipknot, die gaan weer veel t-shirtjes verkopen aan semi-emo jongelui die op de middelbare school lekker rebels een bandshirt rocken als antigif voor out of tune Madonna-crack. Of wat luisteren jongelui tegenwoordig, Harry Styles ofzo. Enfin, een enorm bazennummer en een extra luguber tintje omdat de dochter van Clown onlangs is overleden. Rip. Ook beukend, deze nieuwe Biffy Clyro, voor iedereen die bombastisch wil rocken met een rafelig melodierandje. "I don't wanna be defeated, I just wanna fuck, what!" En ze hebben verdomme zelfs kleren aan, ongekend. Wie ook kleren aan heeft, jammer genoeg dan toch, is Lana del Rey. Zwaar guilty pleasure dingetje. Niet guilty pleasure en gewoon allround oervervelend is Sting met zijn nieuwe plaat vol ellendige Sting-poep. Nou ja, nieuw nieuw, allerlei oude liedjes op een nieuwe plaat gekwakt en dat is het dan. Niet luisteren, tenzij je zin hebt om in 1 uur en 18 lange minuten volledig af te sterven en nooit meer helemaal terug te keren naar het aardse. Nog meer verzameling van oude troep en wat nieuw spul is de nieuwe Joan as Police Woman, die toch nooit helemaal van het stempel 'meisje van Jeff Buckley' af zal komen. Wij luisteren er niet naar, we spuiten immers ook geen heroïne met gebruikte naalden, maar als het je ding is ga vooral je gang. Ook een oude track in een nieuw jasje is I dreamt we spoke again van Death Cab For Cutie. Moet je ook van houden, van die zware bassen enzo in deze Louis the Child-remix, maar hiermee kun je je vriendin nog wel een beetje gelukkig maken. Glaasje wijn erbij, hoppa feest.

Meer fan van BIER en SEKS en DRUGS en ROCK? Hiero, God of Thunder van Eagles of Death Metal, die band ja. Helaas blijft dat altijd aan ze kleven, want beuken kunnen ze als de beste. Ook wel lekker, de gloednieuwe single van The Raconteurs, gelukkig niet met die drummer van The White Stripes want die kan er geen hout van. Erg fijn snerpend gitaartje weer, wel een dildodruk arrangement. Voorts raden we Jack White aan iedere dag 10 druppeltjes Vitamine D te slikken anders verandert hij definitief in een daywalker en dan komt Wesley Snipes 'm halen. Radical Face, de band die voor eeuwig bekend zal staan als dat bandje van die Nikon-reclame, komt met een ep'tje. Best fraai, als muzak voor als je een beetje op de bank ligt de strapatsen van je Duitse herder te volgen terwijl je op de internets zoekt naar een nieuwe Nikon-camera. Muzak, dat is ook Sufjan Stevens, en dan wel eentje in de categorie 'je mag kiezen: glas eten of de nieuwe plaat van Sufjan Stevens luisteren'. Zou het goed doen op Into The Great Wide Open, trouwens.

Dan nog even wat zoons van. Eest Lukas Nelson, de zoon van Willie. Nelson is als schrijver en producer het grote brein achter de soundtrack van de zoetsappige muziekfilm A star is born met Lady Gaga en Bradley Cooper, al heeft-ie hitsingle Shallow dan net weer niet geschreven. Enfin, de kleine Nelson dropt met zijn band Promise of the Real (bekend van Neil Young ja) het nummertje Turn of the news. Dat kabbelt maar een beetje voort, zo erg, dat we er eigenlijk helemaal niks van vinden. Promise of the Real ≠ Crazy Horse zullen we maar zeggen. Nog een zoon: Justin Townes Earle, zoon van Steve Earle en vernoemd naar Townes Van Zandt. Dan sta je voor de wedstrijd is begonnen dus al met 1-0 voor. En verdomd, dit is een heerlijk pessimistisch, zwaar en weemoedig plaatje. Doe maar luisteren doen!

Maken we tot slot nog even een obligatoir rondje langs de Nederlandse velden. Dotan heeft een nieuw nummertje. Hebben we nog niet naar geluisterd, maar het is op voorhand het beste nummer ooit. Vergeet Black van Pearl Jam. Dotan is de shit. De muziek van Dotan raakt ons diep in het hart. We kregen te maken met allerlei sterfgevallen en toen haakten we ons wagonnetje aan op de locomotief Dotan. Hij hielp ons uit dat diepe dal te geraken. Bedankt Dotan, bedankt voor je muziek, het is geweldig. De kat van de buren is kreupel, maar toen hij het nieuwe nummer van Dotan hoorde klom hij spontaan in een boom. Een wonder. Tot slot, afsluiter, de nieuwe Kensington. Bats. Enorm knap hoor, die megaconcerten, maar als je net als Kensington zo Hollands salonfähig bent als een pak stroopwafels weet je dat je spoedig zal gaan sterven aan het Syndroom van Di-rect. Snel naar het buitenland jongens, nu het nog kan!

Zomaar wat muziektips van jullie roze vrinden.

Want er valt plots een potje fijne muziek op de draaitafels. Te beginnen met de grootmeester van de grootmeesters, die met Martin Scorsese als doorgeefluik niet alleen een film op Netflix dropt, maar ook een boxset van 14 cd's over de legendarische tournee van 1975 - hiero, One More Cup of Coffee van Bob Dylan. Tweede grootmeester, Bruce Springsteen, over wie in de wandelgangen wordt gefluisterd dat hij in het najaar Amsterdam zal bezoeken voor een ongetwijfeld urenlange set in de Ziggo Dome. Niet doorvertellen. Het heeft allemaal te maken met zijn nieuwe album Western Stars en het eerste nummertje, de single Hello Sunshine, is alvast oervervelend en hemeltergend saai. Doe effe normaal, Bruce. Ook vers van de pers, The Blanck Mass Sessions van Editors. Een alternatieve elektro-potpourri van hun pri-ma album Violence en alleen al vanwege het nieuwe nummer Barricades zeer de moeite waard. Die stem van Tom Smith, dat is toch iedere keer weer alsof je jezelf mag onderdompelen in een badje fudge. En dan mag je het nog opeten ook! Wie een paard heeft, of gewoon voor iedereen die woont op de prairie in Drenthe, Ride Me Back Home van Willie Nelson. LEEFT DIE NOG? Ja man. Voor de punkpuristen dumpt Bad Religion het 23958ste studioalbum ooit, de eerste sinds True North in 2013: Age of Unreason. Meer van hetzelfde en verwacht geen I want to conquer the world of American Jesus, maar als je met je kale bejaardenbakkes dan toch door een moshpit wil rauzen, dan maar met Bad Religion. In het ruigere segment ook een gloedjenieuwe plaat van Frank Carter & The Rattlesnakes, End of Suffering, en godsjongens wat een fijne band en wat is Kitty Sucker een verdomd lekkere track. The National heeft een nieuwe single, Hairpin Turns, en voor de Amerika-fappies onder ons heeft John Prine zijn stem maar weer eens over een kaasrasp getrokken. Paar kaarsjes aan, glaasje alcohol op tafel en gegarandeerd dat je vriendin of scharrel de kleren al op de grond heeft liggen voor u 'Marco Borsato' kan roepen. Geen idee of dat de bedoeling is, trouwens. The Black Keys droppen in de aanloop naar hun langverwachte album in navolging van Lo/Hi nu ook het nummer Eagle Birds op single. Beetje elektro-ish, meh, maar daar zal de halve wereld wel weer keihard op gaan, want The Black Keys was vroeger weliswaar een beetje zijlijn, nu gaat je neefje van drie er ook hard op. Eagles of Death Metal dan, die van Bataclan ja, maar vooral ook gewoon een uitermate lekker bandje idioten. Niet om mensen op ideeën te brengen, maar die gasten komen in juni dus ook de Melkweg plat beuken. Twee nieuwe nummers online: Long Slow Goodbye en Family Affair. Noel Gallagher, die gek van Oasis maar niet de grote gek, komt met Black Star Dancing, helemaal niet des-Gallaghers met die maffe discogeluiden, hoewel het baslijntje wel lekker is en de gitaarsolo op het einde ook gewoon goed gaat. Voorts zijn de gasten van Rammstein nieuw werk op het internet aan het marcheren, maar dat en de volledige technische ontleding daarvan las u al hier in een los topic van Till Lindemann-fanboy Spartacus. Daarnaast heeft Vampire Weekend een nieuw album gedropt, Father of the Bride, en dat schijnt nogal een dingetje te zijn in muziekland. Wij luisteren niet naar Vampire Weekend, want muzak, en de meest gangbare term hier op GSHQ is 'larmoyant'. Als het naar uw gading is, geef het vooral een draai en dat geldt ook voor Kevin Morby. Een soort Conor Oberst, maar dan slechter. Dichter bij huis heeft de Utrechtse singer-songwriter I am Oak (komt uit Bergeijk, snapt u 'm) een nieuwe single uitgebracht in de vorm van Between Worlds. Tikkie zweverig altijd,  maar hey, we kunnen niet altijd de koolmezen van het dak rocken, dat doen we wel met Love Love Love van Tusky, polderpunkrock van de bovenste plank. Zoooo, bent u weer helemaal bijgepraat, of hebben we nog iets gemist?

Kim-Jong Fucking Tung.

Ooit werden elektrische gitaren met roestige snaren ingeplugd in rafelige buizenversterkers (standje distortion en standje overdrive) en vertelden dronken oermensen het verhaal van je jeugd. Nu zijn gitaren van hergebruikt hout, zijn de recyclebare nylonsnaartjes van ecofriendly groenmateriaal en zingen met vrouwenstem uitgeruste wijfmannen in strohoedjes prekerige jankliedjes over dolfijnen in een net, een buurvrouw die maar niet terugbelt en een laagstaande zon zodat je een meisje moet laten gaan. Welnu, vóór die sneue Jack Johnsonisering van de muziekwereld, we zouden er de lucht haast expres van uit onze banden laten lopen, had je dus Oasis - en Liam Gallagher geeft hier zijn top 4 grootste schurken ooit.

4. Piers Morgan
3. Donald Trump
2. Kim-Jong Fucking Tung
1. Noel Gallagher

Uw top vier grootste schurken mag in de comments.